آیت‌الله محمد ضیاءآبادی در یکی از جلسات تفسیر به تبیین آیه 71 سوره مبارکه «اسراء» پرداخت که بخشی از آن در ادامه می‌آید؛
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
«یَوْمَ نَدْعُو کُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ فَمَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ فَأُولَئِکَ یَقْرَءُونَ کِتَابَهُمْ وَلَا یُظْلَمُونَ فَتِیلًا؛ [یاد کن] روزى را که هر گروهى را با پیشوایشان فرا مىخوانیم پس هر کس کارنامهاش را به دست راستش دهند آنان کارنامه خود را مىخوانند و به قدر نخک هسته خرمایى به آنها ستم نمىشود». (اسراء/ 71)
در این آیه به روز قیامت اشاره شده و می‌فرماید روزی در پیش دارید که در آن روز هر کسی با امامشان در محشر احضار می‌شوند و اعمالشان بر اساس اعمال امامشان مورد سنجش قرار می‌گیرد.
برخی امام و پیشوایشان فردی جبار و ستمگر است که آنها همه به جهنم می‌روند و برخی هم امامشان فردی شایسته است و بهشتی می‌شوند.
قرآن می‌فرماید که هر دو امام هستند، لذا امام‌هایی هستند که بشر را به فرمان ما هدایت می‌کنند و هستند پیشوایانی که مردم را به جهنم سوق می‌دهند. حتی درباره فرعون هم فرموده که او هم روز قیامت پیش می‌افتد و گروهی به دنبال او به آتش می‌روند.
قیامت بازتاب صحنه دنیاست/ اهمیت امام‌شناسی
منظور این است که در آن روز همه را با امامشان می‌بریم. امام نور و امام ضلالت. مواظب باشید که در دنیا چه امامی را انتخاب می‌کنید، چون عرض شده صحنه قیامت بازتاب صحنه دنیاست. در دنیا هر طوری حرکت کرده در آنجا بارز می‌شود. نظام دنیا مواد نظام آخرت است. دنیا گذرگاه ماست. پس باید عبور کنیم تا به جایگاه مطلوب برسیم.
روزی می‌آید هر کسی کار خیر انجام داده آن را می‌یابد، خیلی خوشحال است که با خوبی مأنوس بوده است. در دنیا آنچه مهم است امام‌شناسی و پیروی از آن است. اگر در دنیا توانستیم امام را بشناسیم و درست انتخاب کنیم، در دنیای آخرت بهشت می‌رویم.
در قرآن داریم که کسی همیشه کار خوب کرده، اما امام نداشته و غیر امام را پیش انداختند، اینها جهنمی هستند و هر چه نماز بخواند و نیکی کند، فایده ندارد. در دنیا هیچ بانگی مهم‌تر از امامت بلند نشده است. اگر امام نبود، هیچ کاری فایده ندارد.
احدی در الفاظ قرآن تصرفی ندارد
خدا در دنیا کارش را انجام داده است. خداوند حکیم است و احدی در قرآن دخالت ندارد، حتی خود پیغمبر(ص) در قرآن تصرفی ندارد و حتی خداوند در سوره «حاقه» ایشان را تهدید کرده است. اگر این پیغمبری که قرآن برای شما آورده از خود حرفی بزند و به من نسبت دهد، او را نابود می‌کنم.
بر همین اساس، تمامی الفاظ و مفاهیم از آن خداست و پیغمبر(ص) مبلغ قرآن است. جزئیات و تفاسیر در قرآن نیست. اسرار و حقایق در آن وجود دارد. مثلاً قرآن فرموده که «اقم الصلاه» نماز بخوانید، اما نگفته چند رکعت و چگونه بخوانیم. گفته حج به جای آورید، اما احکام و چگونگی آن را نگفته است. برای تبیین آن نیازمند مبلغ هستیم. در قرآن داریم «یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَیْکَ مِن رَّبِّکَ».
مجری قرآن کیست؟
اگر بنا بود قرآن همه کس‌فهم باشد، دیگر نیازمند مفسر و مبین نبود. «مبین» که می‌آید مجری هم می‌خواهد. پس مبلغ، مبین و مجری لازم است. قانون واعظ می‌خواهد. خداوند مبین قرآن است و مجری و مبلغ آن نیز پیامبر(ص) است.
پیامبر(ص) جامعه بشر را فرمانروایی می‌کرد، این همان ولی امر است. ولی امر کسی است که صاحب اختیار باشد. در بین جامعه مردم فرمان صادر کند و مردم فرمانبری کنند. باید فرمانده و فرمانبر باشد که به آن «اولی الامر» تعبیر می‌شود؛ در همه مراحل عصمت شرط است تا خطایی نکند.
