انسان، موجودی جمعی است و ارتباط داشتن با دیگران و گذراندن وقتی هر چند اندک با آن ها از نیازها و ضرورت‌های زندگی هر کسی است؛ چون بشر دوست دارد که تجربه ها، علاقه ها، غم ها و آلام خود را با انسان هایی از جنس خود شریک شده و اطلاعات زندگی اش را با دیگران به اشتراک بگذارد.
این برقراری رابطه از طریق زبان هموار می‌شود و زبان عامل انتقال اطلاعات از یک فرد به شخصی دیگر محسوب شده و مردم در قالب کلمه و جمله، افکار خود را به هم شناسانده و به فریاد درد های مشترکشان بر می خیزند.
با پیشرفت تکنولوژی و علم کامپیوتر و شکل‌گیری عالمی دیگر با عنوان دنیای مجازی، نیاز انسان به برقراری رابطه با دیگران از گذشته پیشی گرفته و اگر در زمان های قبل رابطه برقرار کردن محدود به آشنایان و اطرافیان هر فردی بود، این روزها دایره ارتباطات هر فرد به همه انسان هایی که در زمین زندگی می کنند، محدود می‌شود.
اما افرادی که این روزها در پنج قاره مختلف به هم پیوند خورده اند، از زبانی مشترک برخوردار نیستند و به گویشی واحد نیاز است تا مردم دنیا در قالب کلمات آن زبان خاص به معاشرت با هم پرداخته و در جهت نیل به اهداف مشترکشان پیش روند.
زبان جهانی، به زبانی اطلاق می شود که در بیشترین کشورهای جهان صحبت و فهمیده شود، البته عوامل زیادی در میزان محبوبیت یک زبان خاص در میان جهانیان مهم است و این عوامل باعث شده تا ابتدا انگلیسی و سپس اسپانیایی با عنوان زبان های بین المللی شناسانده شوند. اما جایگاه زبان فارسی در میان این حجم عظیم از زبان‌ها کجاست؟
غنای ادبیات فارسی که مملو از تلمیحات، تعابیر و ظرایف شوق‌انگیز و منطبق و سازگار با فطرت انسانهاست، در دنیای امروز، همچنان جان و روان مخاطبان و علاقه‌مندان خود را تحت تاثیر قرار می‌دهد و بدون شک زبان فارسی یکی از خوش‌آهنگ‌ترین زبان‌هاست که گوش کسانی را هم که به این زبان مسلط نیستند، می نوازد.
بدون شک می توان گفت ادبیات فارسی یکی از مهمترین حلقه‌ها در سلسله آثار ادبیات جهانی و گوهری ممتاز در شرق زمین و دنیای اسلام است که در واقع محصول فرایندی عظیم از برخوردها و تاثیرپذیری‌های متقابل است که در طول قرن‌ها انجام پذیرفته و آن را به یکی از بزرگترین میراث فرهنگی بشریت تبدیل کرده است.
در حال حاضر در بسیاری از کشورهای اروپایی و آمریکا، زبان فارسی آموزش داده می‌شود که این خود گواهی بر غنای ادب فارسی و جایگاه والای آن در میان دیگر زبان‌های ملل است که منشا این اهمیت هم به دانش و بینش و فرهنگ بالای مردم ادیب این مرز و بوم، از گذشته تا حال باز می‌گردد.
این حجم از خوش آهنگی و انسجام در ادب پارسی باعث شده که در سال‌های ۲۰۱۰ ، ۲۰۱۱ ، ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ به ترتیب جایگاه زبان فارسی به رتبه‌های ۲۹ ، ۲۴ ، ۲۲ و ۱۷ ارتقا یابد. همچنین در سال ۲۰۱۴ زبان فارسی از این حیث رتبه ۱۷ دنیا را در اختیار دارد.
شاید زبان پارسی، زبانی جهانی نباشد و مردم دنیا با آن روز خود را نگذرانند اما به جرات می توان گفت که نوای گوش نواز این زبان در جهان طنین انداز است و فارسی از جمله زبان‌هایی است که در فرایند پیشرفت جوامع و علم، برقراری ارتباط و مطالعه تاریخ پیشینیان به کار کارشناسان می آید.
به هر حال ایران مهد پرورش شاعرانی همچون فردوسی، حافظ، سعدی، مولانا و ... است و وقتی زبانی این تعداد شاعر پر آوازه داشته باشد، بدون حتم زبانی خوب و باحجم قابلیت های بالا است که باید قدر آن را دانسته و در حفظ و نگهداری آن اهتمام ورزید. باشد که زبان پارسی تا ابدیت جاودانه بماند.
