مرحوم حضرت آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی در کتاب المراقبات می آورد: منزل «شعبان» برای سالک به سوی خدای تعالی، یکی از منازل عمر است و برای آن شان عظیم و فضیلت کثیری است و درآن، شبی از شبهای قدر واقع و مولودی در آن به وجود آمده است که خداوند به وسیله او به هر مظلومی از اولیا و انبیا و اصفیا خویش از زمانی که پدر ما آدم هبوط به زمین نموده، و عده نصرت فرموده است که به وسیله او پر کند زمین را از عدل و داد پس از اینکه پر شده باشد از ظلم و ستم( چنانچه تفصیل آن در محل خودش بیاید).
در شان این ماه همین بس که ماه رسول خدا(ص) است و درباره آن فرمود: شعبان، ماه من است خدای بیامرزد کسی که مرا به ماه من اعانت کند« شعبان شهری رحم الله اعاننی علی شهری» و کسی که منزلت این دعوت عظمی را بشناسد ناچار است که اهتمام کند تا مشمول آن دعوت گردد و در آن داخل شود و خلیفه رسول خدا و برادرش امیرالمومنین(ع) است که فرموده: «ما فاتنی صوم شعبان مذسمعت منادی رسول الله ینادی فی شعبان فلن یفوتنی ایام حیاتی صوم شعبان ان شاء الله» یعنی روزه ماه شعبان از من فوت نشد از زمانی که شنیدم منادی رسول خدا(ص) فریاد می نمود بنابرین هرگز روزه ماه شعبان از من در ایام زندگانیم فوت نخواهد شد ( اگر خدا بخواهد) این درباره روز آماده است و برآن قیاس کن یاری و اعانت رسول خدا(ص) را از سایر جهات مانند نماز و صدقه و مناجات و تمام راههای خیر.
کتاب ترجمه المراقبات – ص 173
تالیف: عارف کامل میرزاجواد آقاملکی تبریزی(ره)
