بازخوانی هویت از گذشته موضوع اصلی هنر معاصر است. دنیای معاصر که لحظات را به سرعت سپری می‌کند نیازمند است تا هویت انسانی را دوباره خوانش کند و از همین روی رجعت به گذشته می‌تواند هویت او را بازگرداند.
اما آیا انسان معاصر این زمان را دارد که خود به تنهایی بازگردد و هویتش را بازخوانی کند؟ و یا سنت فراموش شده این قدرت را دارد که مخاطباش را دوباره جذب کند؟ برای این مهم پس باید چه کرد؟
هنرمندان معاصر بخشی از پاسخ‌های این چالش‌ها را با زبان بصری معاصر و مدیا‌های جدید داده‌اند و توانسته‌اند تاثیرگذار هم باشد. اثر "عشق و عرفان" فزیبا دادگر از جمله آثاری است که رویکردی این چنینی دارد.
در این اثر چیدمان‌های فیگوراتیو زنانی بر روی زمین و انعکاس سفالیه‌های کهن از تمدن نیشابور که بوسیله ویدیو پروجکش بر روی این فیگورها بازتاب داده می‌شود، بازخوانی هویت ایرانی را در قالب اثری بدیع و چشم‌نواز در هشتمین جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی فجر پیش روی مخاطبان قرار داده است.
این زنان، لیلی‌ها، شیرین‌ها، تهمینه‌ها، گردآفریدهای اسطوره‌ای هستند که در روزگارانی دور نقش آنها از هنر برچیده شده و حال دوباره به مدد هنر معاصر زنده شده‌اند و در هنرجاودانگی را تجربه می‌کنند.
هشتمین جشنواره بین المللی هنرهای تجسمی فجر این روزها در حالی نمایشگاه آثار خود را در برابر دید علاقمندان به هنر قرار داده که متفاوت‌تر از دوره‌های گذشته نگاه خود را به هنر معاصر و مفهومی اختصاص داده است.
