گروه فرهنگ و هنر- حضور سالار عقیلی در شبکه تلویزیونی من و تو را می توان بزرگترین شوک جامعه هنری در هفته گذشته عنوان کرد. خواننده ای که در یکی از شبکه های رادیویی صدای جمهوری اسلامی ایران به عنوان داور رقابت های آوازی شرکت می کرد و آنقدر مقرب بود که بیش از دیگران مورد لطف صدا و سیما قرار می گرفت ناگهان با حضور در یک شبکه تلویزیونی ضد انقلاب موجی از انتقادات و البته تهدیدات را در مقابل خود مشاهده کرد.
به گزارش افکارخبر، پس از آن تصاویرش با مجری های شبکه های تلویزیونی بی بی سی و من و تو دست به دست و در سایت های مختلف و شبکه های تلگرامی چرخید تا تیزی حملات را به سمت خود بیشتر حس کند. اما او چرا چنین کرد؟
باوجود آنکه بعدها در توجیه این اقدام خواننده جوان گفته شد که او از نیات گردانندگان شبکه من وتو آگاهی نداشته و تنها به خاطر تبلیغ تور اروپایی اش برای ایرانیان خارج از کشور به این شبکه رفته است درواقع امر باید گفت اینطور نیست. یعنی هم ما می دانیم که عقیلی "من و تو" را می شناسد، هم خودش و هم گردانندگان شبکه ضد انقلاب!
اصلاً مگر می توان تصور کرد آدمی با هوش متوسط به بالای اجتماعی در این کشور پیدا بشود که نداند شبکه من و تو با نظام جمهوری اسلامی دشمنی دارد؟
با این همه سوالی که مطرح می شود این است که آیا باید اجازه می دادیم روند محکومیت داخلی این خواننده موسیقی ایرانی ادامه یابد و وی در نهایت مجبور شود درخواست پناهندگی اش را به لندن ارائه کند؟ به نظر می رسد فعلاً یک شجریان در جبهه مخالف کافی است. درست است که سالار عقیلی احتمالاً از کودکی آرزو داشته پا جای پای استاد بگذارد، صدای او را تقلید می کند، مانند او روی صحنه ظاهر می شود و راه شجریان را در آواز ایرانی در پیش گرفته است و حتی احتمالاً این آخری را هم در تقلید محض از استاد! انجام داده اما آیا جمهوری اسلامی هم باید اجاره می داد تا او به تمام آرزوهایش برسد؟
نمونه برخورد با سالار عقیلی یعنی اخم اولیه و بعد عفو رئوفانه ای که در برابر این اقدام او انجام شد تمرینی برای دفع حداقلی است. برخلاف شجریان، سالار عقیلی جانشینان بسیاری داشت که عجله داشتند تا جای او را در صدا و سیما پر کنند اما موضوع اصلی اینجا است که باید به هر حال جلوی این رویه جایی گرفته می شد. اکنون او هنوز در جبهه داخل است، در جشنواره فجر آواز می خواند و به احتمال فراوان تا چند ماه آینده شوی تلویزیونی اش با "من و تو" هم فراموش می شود. اما اگر او را می راندیم چه می شد؟ نفر بعدی که به او می پیوست که بود؟
