حسین علیزاده بعد از ظهر امروز در جمع دانشجویان دانشگاه شیراز اظهار داشت: سال گذشته پس از عدم پذیرش جایزه شوالیه فرانسه نامه‌ای به مردم فرهنگ‌دوست ایران و فرانسه نوشتم و دلایل خود را عنوان کردم، اینکه تاکنون سکوت اختیار کرده‌ام بدین خاطر است که نیاز نبود به هرجایی توضیح دهم زیرا در آن یادداشت همه دلایلم به‌روشنی آمد و در آن نامه از اعتقاد و از اهمیتی که به مردم سرزمینم می‌دهم گفتم.
وی افزود: من عاشق مردمی هستم که هویت من نیز از آنها می‌آید و همین نام حسین علیزاده برایم کافی است، من نمی‌خواهم «سرباز فرانسوی موسیقی ایران» باشم و فکر می‌کنم این دلیل به اندازه کافی محکم باشد.
نوازنده شهیر تار و سه تار، موسیقی را در جامعه کنونی ایران دارای حرمت بالایی دانست و خاطرنشان کرد: با اینکه شرایط موسیقی در حال حاضر با انتقادات زیادی روبه‌روست اما باید پذیرفت که شرایط به مراتب مناسب‌تر از وضعیت موسیقی قبل از انقلاب است، چرا که در گذشته کمتر به اهالی موسیقی احترام گذاشته می‌شد و بسیاری از خانواده‌ها تمایلی به حضور فرزندانشان در عرصه موسیقی نداشتند.
علیزاده ضمن اشاره به علاقه همگانی مردم به موسیقی، تصریح کرد: هر پدیده‌ای جنبه‌های مثبت و منفی با خود دارد، اما باید توجه کرد که حتی قرائت قرآن یا مداحی مذهبی خالی از بعد موسیقی نیست.
این هنرمند با اشاره حضور گسترده هموطنان مقیم خارج از کشور در کنسرت‌های خارجی خود ابراز داشت: هموطنان با حضور در کنسرت موسیقی سنتی، بوی ایران را از آن استشمام می‌کنند و چنین علاقه‌ای در بین مهاجرین هیچ یک از کشورها به چشم نمی‌خورد.
*صداسازی آفت خوانندگی و موسیقی است
علیزاده با انتقاد از کلاس‌های صداسازی که به تازگی در فضای موسیقی کشور به نوعی مد تبدیل شده است، گفت: صداسازی به یکسان‌سازی و قالب‌سازی تبدیل شده و در این فرآیند صداهای فردی به فراموشی سپرده می‌شود.
وی صداسازی در آواز ایرانی را دکانی برای عده‌ای که به واسطه آن خود را مطرح می‌سازند دانست و افزود: از آنجا که در آواز ایرانی صداسازی به شکل آکادمیک نداریم و در هیچ یک از دانشگاه و مراکز آموزش عالی موسیقی آواز به شکل تخصصی فراگرفته نمی‌شود آسیب‌هایی به آن وارد شده است.
این نوازنده پیشکسوت در ادامه گفت: موسیقی زبان مشترک و صلح‌آمیز ملت‌هاست و موسیقی تلفیقی با هدف پیوند فرهنگ‌های مختلف و ایجاد صلح در سطح موسیقی عامه‌پسند اتفاق می‌افتد و ارتباطی صلح‌آمیز را در پی دارد.
وی با اشاره به یادآوری این نکته که وجود انواع مختلف موسیقی برای زنده ماندن و پویایی موسیقی هر کشور ضرورت دارد، تأکید کرد: نباید در قالب موسیقی تلفیقی، در فرهنگ‌های دیگر حل شویم، بلکه باید هویت فرهنگی خویش را حفظ کرده و در این زمینه خط معدل و میانگینی را در نظر بگیریم.
این آهنگساز ایرانی با تأکید بر لزوم تربیت هنرمند موسیقی و نه تکنسین موسیقی به‌عنوان مهم‌ترین هدف برنامه‌ریزی‌ها برای موسیقی، عشق به هنر و معنویات و دفاع از حریم موسیقی را از ویژگی‌های هنرمند موسیقی برشمرد.
وی در بخش دیگری از سخنان خود یادآور شد: از مهروموم‌های دهه 50 در سنین 20 سالگی این شانس را یافتم که فعالیت هنری را در شیراز آغاز کنم و اعتقاد دارم نیازی نیست روی نقشه جغرافیا شیراز را به کسی نشان داد زیرا شمیم این شهر در همه جای گیتی پیچیده است.
علیزده در بخش مقدماتی سخنان خود با گلایه از نزول کیفی زبان فارسی بیان کرد: نیاز است به زبان اصیل فارسی و ایرانی بازگردیم، زیرا ما وارث زبانی هستیم که دست‌خوش تحولات نامناسب است.
خالق آثار ارزشمند موسیقایی ایرانی در پایان خطاب به دانشجویان رشته موسیقی، گفت: به این رشته حرمت بگذارید تا احترام آن در جامعه هم به جا آورده شود. زیرا چنانچه شرایط ایده آلی هم بر جامعه حاکم باشد اگر فرهنگ نداشته باشیم دارای فایده نیست.
