به گزارش افکار نیوز،محسن کاظمی نویسنده و پژوهشگر شامگاه گذشته در غرفه انتشارات سوره مهر با اهالی رسانه دیدار و درباره سبک و سیاق فعالیت‌های مکتوب خود صحبت کرد.
محسن کاظمی در ابتدا با این مقدمه که دوستان معتقدند که سبک کاری من سبک ترکیبی و تلفیقی است، اما خودم بیشتر به تلفیقی بودن آنها معتقدم اظهار داشت: فکر می‌کنم سبک کاری مرا باید خاطره‌نگاری پژوهشی نامید که این مسئله به معنای استفاده از اسناد و مدارک نوشتاری و شنیداری برای نزدیک کردن خواننده آثارم با تاریخ است.
این نویسنده درباره کتاب خاطرات جواد منصوری که در ۳۰۰ صفحه تالیف شده توضیح داد: در این کار بسیار آماتور بودم و حالا بعد از دو دهه فعالیت در خاطره‌نگاری و کسب تجربه از نوشتن و پژوهش فکر می‌کنم توانسته‌ام این ژانر ادبی را از نظر کیفی بهبود ببخشم.
وی با انتقاد از برخی فراز و فرودهای سیاسی در نهادهای دولتی طی سالهای اخیر ابراز داشت: مراکز اطلاعاتی، اطلاعات تازه‌ای را در اختیار ما قرار دادند و آدم‌های تازه‌ای پیدا شدند که حاضر به حرف زدن و بیان خاطراتشان شدند و در نتیجه من هم به این نتیجه رسیدم که نخستین کتابم را باید تغییراتی عمیق بدهم که حاصلش کتاب «سالهای بی‌قرار» شد.
کاظمی با اشاره به این مطلب که خاطرات من آنقدر وسیع است که می‌خواهم آنها را به یک کتاب مبدل کنم تصریح کرد: در برخی موارد در برخوردهایی افراد در راستای کسب اطلاعاتشان مرا دفع می‌کردند و برخی جذب. تلخ‌ترین خاطره‌ام بازمی‌گردد به زمان تدوین کتاب خاطرات عزت شاهی که وقتی کار تالیف تمام شد، از سوی جمعی از زندانیان سیاسی قبل از انقلاب برای مراسم به باغ موزه فعلی قصر دعوت شدم و وقتی دیدم تمام این بنای تاریخی جز یک بند از آن تخریب شده است حس بدی به من دست داد.
وی پس از این خاطره تلخ برای تلطیف فضا خاطره شیرینی برای تدوین کتاب خاطرات احمد احمد دارم تعریف کرد و افزود: او در خاطراتش از یک قهرمان پرتاب نیزه می گفت که حتی ما اسم او را هم نمی‌دانستیم. این فرد پس از آزاد شدن از زندان در سال ۵۴ به بلژیک رفته و در رشته شهرسازی دکتری می‌گیرد و در آن سال‌ها اتفاقا استاد دعوت شده در دانشگاه شریف می‌شود. دانشجویان وی که کتاب احمد احمد را خوانده‌اند، او را با کتاب آشنا می‌کنند و او هم به ما زنگ زد. دیدار احمد احمد با این فرد پس از سال‌ها بی‌خبری از هم و حس موجود در آن لحظه یکی از بهترین خاطراتی است که دارم.
وی در پایان از تلاشهای خود در جهت تالیف بدون قضاوت سخن گفت و تاکید کرد: تلاش کردم که به دور از قضاوت، تنها به مخاطبانم اطلاعات تاریخی بدهم. اگر او با کتاب ارتباط برقرار کندٰ بهترین تبلیغ برای کتاب را خود او انجام خواهد داد. به همین دلیل من در تدوین آثارم به مخاطب امروزی توجه زیادی دارم و همواره این دغدغه را دارم که اگر بچههای ما در آینده از تاریخ سئوالهایی خواهند پرسید اما ما چه داریم که به آنها ارائه کنیم.
