به گزارش افکارنیوز، پریناز ایزدیار را حالا دیگر اغلب مخاطبان تلویزیون می شناسد، حتی آنهایی که فرصت تماشای «پنج کیلومتر تا بهشت» را از دست دادند. سریال «زمانه» باعثشد ایزدیار با سبک و سیاق جدیدی به مخاطب معرفی شود و این بار توانایی هایش را هم به رخ بکشد و ریسک حسن فتحی کارگردان این سریال را تبدیل به فرصتی طلایی برای خودش کند.
بازی خوب او در این سریال در نقش اصلی بهانه ای شد با او گفت و گویی داشته باشیم و تمام تلاشمان را بکنیم که سوالاتمان با سوالاتی که در این روزها از ایزدیار پرسیده شده تفاوت داشته باشد. با ارغوان «زمانه» بعد از مشخص شدن سرنوشتش بیشتر دمخور شوید:
حالا دیگر بازیگر شناخته شده ای به حساب می آیی. در این مرحله که از شناخته شدن ابتدایی گذر کرده ای دلت نمی خواهد به کلاس بازیگری بروی یا این حرفه را به صورت آکادمیک ادامه بدهی؟
- شاید اما هنوز به طور جدی به این موضوع فکر نکرده ام. اگر به یک کلاس یا استادی دسترسی پیدا کنم که ودم شخصا قبولش داشته یا دوست داشته باشم از او چیزهایی یاد بگیرم، چرا که نه؟ این قضیه مثل درس خواندن می ماند. آدم وقتی دیپلم می گیرد، می تواند ادامه بدهد و لیسانس، دکترا، فوق دکترا و … هم داشته باشد.
بگذار از همین سریال «زمانه» مثال بزنیم. وقتی در مقابل بازیگرانی مثل هومن برق نورد یا مهرانه مهین ترابی که تحصیلات بازیگری دارند بودی. احساس نکردی که کم آوردی یا نیاز به کمک داری؟
- چرا بعضی اوقات این حاساس را داشتم اما همیشه این نکته را سرلوحه کار خودم قرار دادم که نپرسیدن عیب است، ندانستن عیب نیست. من همیشه سعی کردم از این دوستان که واقعا اطلاعات زیادی دارند کمک بگیرم. مثلا از همین آقای برق نورد که مثال زدید خیلی سوال کردم؛ همینطور آقای فتحی.
در حال حاضر و بعد از اتمام پخش این سریال از اینکه مقابل دوربین حسن فتحی بودی احساس پختگی می کنی یا نه؟
- بله و من این پختگی را مدیون آقای فتحی هستم. نمی گویم بازی ام فوق العاده بود اما خودم این احساس را دوست دارم که پخته شدم. من همیشه با دیدن کارهای خودم خیلی اذیت می شوم اما باید بگویم که برای «زمانه» این اتفاق نیفتاد یا خیلی کم صورت گرفت. البته جاهایی بود که می گفتم ای کاش جور دیگری بازی می کردم اما از خودم ناراضی نیستم.
قبل از اینکه وارد عرصه تصویر بشوی نگاهت به سینما چطور بود؟ از این جهت می پرسم که خیلی ها اعتقاد دارند که سینما پشت صحنه سالمی ندارد و یک زن نمی تواند در آن امنیت داشته باشد.
- این تصور همیشه وجود داشته است. شاید سینمای قبل از انقلاب برای خانواده ها این تصور را به وجود آورده است اما من همیشه به سینما دید قشنگی داشتم. اصلا به امنیت زن و این چیزها فکر نمی کردم و دوست داشتم هر جور که شده بازیگر شوم اما تا حدودی این بحثرا قبول دارم و می گویم بله می تواند برای بعضی از خانم ها ناامن باشد.
این برمی گردد به رفتار آن بازیگر زن. اگر حرفه ای عمل کند خیلی حرفه ای به او نگاه می کنند و اگر به سینما به دید حرفه نگاه نکند قطعا درگیر مسائل دیگری می شود. این موضوع نه فقط درباره بازیگری که درباره همه شغل ها مصداق دارد. زنی که بخواهد مثل یک ابزار با او برخورد شود دچار مشکل می شود و این مشکل را نمی توان به همه تعمیم داد اما قبول دارم که این موضوع درباره سینما بیشتر به چشم می آید چون یک بازیگر در معرض قضاوت و نگاه همه هست. بنابراین برای هر نفر یک تاویل به وجود می آید.
به نظرت نام حسن فتحی به عنوان کارگردان و انتخاب تو وبرای نقش اصلی «زمانه» چقدر می تواند درهای سینما را برایت باز کند؟
- نام حسن فتحی خیلی تاثیر داشته. من در حین و بعد از این کار چندتا پیشنهاد سینمایی خوب داشتم. این را هم بگویم که بعد از «زمانه» پیشنهادهایی که به من می شود با قبل خیلی تفاوت پیدا کرده. قبلا کارهایی را به من پیشنهاد می دادند که خنده دار بودو من اصلا رغبت نمی کردم که فیلمنامه را بخوانم چه برسد به اینکه بخواهم در آن بازی کنم.
چقدر به شهرت فکر می کنی و این موضوع دغدغه توست؟
- راستش به شهرت خیلی فکر می کردم. سال گذشته بعد از «پنج کیلومتر تا بهشت» خیلی هیجان زده بودم اما الان دغدغه ام بیشتر حرفه ای کار کردن است. حتی دارم به یک تئاتر خوب فکر می کنم یا فیلمی که حتی اکران نشود اما من کارم را به نحو احسن انجام بدهم.
در ابتدای پخش «زمانه» انتقادات زیادی به سریال شد. چقدر از آن انتقادات به نظرت صادقانه است و چقدر ایرادگیری های سطحی؟
- انتقادات زیادی تا قسمت ۱۵ می شد اما خیلی ها در ادامه پخش نقدشان را پس گرفتند. اولا باید این را بگویم که این واقعیت جامعه است، نه فقط جامعه ما که همه جوامعی که تعداد دختر و پسر در آن زیاد است. اما به این قضیه باید اینطور نگاه کرد که ما می خواستیم بگوییم اگر در خانواده هیچ پشتوانه ای برای دختر یا پسر وجود نداشته باشد می تواند عواقب بدی را همراه داشته باشد. این موضوعات باید به تصویر کشیده شود تا تجربه ها نشان داده شود.
این انتقاد کم لطفی برخی از دوستان بود. البته این انتقادات را به این حساب می گذارم که چون پایان اغلب سریال ها برای مخاطبان قابل حدس است، حرف حساب به جایی نمی رسد اما در زمانه ما پایانی داشتیم که کسانی که انتقاد کردند متوجه اشتباهشان شدند. ما به نقش خانواده تاکید داشتیم.
برای بازیگری الگویی هم مد نظرت داری که خودآگاه یا ناخودآگاه تحت تاثیرش باشی؟
- از نظر بازی من دوست دارم که خودم به چیزی که می خواهم برسم اما کاراکتر خانم معتمد آریا را خیلی دوست دارم. این افتخار را هم داشتم که در «اینجا بدون من» یکی، دو سکانس کوچک را با ایشان همکاری کنم و از همنشینی با این بازیگر واقعا لذت بردم. از نظر اخلاقی هم ایشان برای من الگو هستند اما برای بازی نه؛ چون می خواهم خودم خالق نقشم باشم.
حضور حمید گودرزی به عنوان پارتنر چقدر در زمانه بهت کمک کرد؟
- حمید گودرزی یک پارتنر خیلی خوب بود. او در تمام طول سریال کمکم کردو با صبر و حوصله کنارم بود. حتی شاید برایتان جالب باشد بدانید، حمید گودرزی در تمام سکانس هایی که بازی نداشت و برای پلان های بسته پشت دوربین می ایستاد که مبادا من حس بازی ام را از دست بدهم.
کدام خصوصیت ارغوان شبیه پریناز ایزدیار بود؟
- هیچ کدام، من اصلا شبیه ارغوان نیستم و ارغوان تحت هیچ شرایطی شبیه من نیست.
آخرین تئاتری که دیدی؟
- آخرین تئاتری که دیدم «سگ سکوت» بود که برمی گردد به خیلی قبل چون واقعا درگیر هستم.
آخرین کتابی که خواندی؟
- کتاب موج نو سینمای فرانسه را می خواندم که اتفاقا کتابم هم گم شد. من همه چیز را گم می کنم یا اینجا و آنجا جا می گذارم. این آخری هم که چمدانم را در تاکسی جا گذاشتم.(می خندد)
آخرین فیلمی که دیدی؟
- من خیلی از فیلم ها را چند بار می بینم، مثل همین چند روز پیش که برای بار هزارم داشتم «پدرخوانده» را می دیدم.
سال ۹۱ به کدام آرزو رسیدی که خیلی خوشحالت کرد و این سال را چطور دیدی؟
- امسال برایم سال خیلی خوب و پربرکتی بودو خیلی از سال ۹۱ راضی ام.
امسال نزدیک سال تحویل مهمترین آرزویی که می تونی بگی چیه؟
- باید فکر کنم چون آرزوهای زیادی دارم که همه آنها هم مهم هستند اما خب درباره کارم مهمترین آرزویم این است که بتوانم در سینما حضور داشته باشم؛ البته یک حضور درخشان و خوب.
ترانه علیدوستی در تازه ترین مصاحبه اش عنوان کرده است که بعد از نسل خودش و دوستانش مثل باران کوثری، پگاه آهنگرانی و نگار جواهریان بازیگری به سینما نیامده و ما همچنان مجبوریم نقش دختران خیلی جوان را بازی کنیم. با این حرف موافقی؟
- ترانه علیدوستی از نظر من یکی از بهترین هنرپیشه های سینمای ایران است. حتی قبل از اینکه خودم وارد سینما بشوم همیشه کارهای ترانه را دنبال می کردم. پگاه هم همینطور. درست است که من خودم تجربه سینمایی به آن صورت ندارم اما قطعا اینطور که ترانه علیدوستی می گوید نیست.
ما در تئاتر بازیگران خیلی خوبی داریم که به هر دلیل تا الان فرصت دیده شدن را پیدا نکرده اند، به خاطر همین نمی توان گفت که بازیگر دیگر وارد نشده است. ما در زمانه خانم ویدا جوان را داشتیم که نقش نگار را بازی می کرد. هر موقع که با او صحبت می کردم می دیدم که چقدر این بازیگر پخته است.
