نویسنده‌ای که 23 سال قبل از محاکمه صدام، اعدام او را پیش‌بینی کرد

ژان پل سارتر اندیشمنداگزیستانسیال فرانسوی، ادبیات و کلمات را دارای بار معنایی و کنشگری مهمی می‌دانست. او معتقد بود کلمه و بالاخص نثر باید در اختیار یک حرکت سیاسی و اجتماعی قرار گیرد. ۱۷ سالی از اعدام صدام‌حسین، دیکتاتور خونخواری که با حمله به ایران بسیاری از جوانان ما را به خاک و خون کشید، می‌گذرد، اما شاید جالب باشد بدانید ۲۳ سال قبل از ۹ دی سال ۱۳۸۵ که صدام اعدام شد، داستان‌نویس ایرانی در یکی از آثار خود ماجرای محاکمه او را به رشته تحریر درآورد تا بعد از دو دهه بار معنایی این خطوط به ثمر بنشیند و عالم نظاره‌گر آن باشند که چگونه یک دیکتاتور به چوبه عدالت سپرده شد. در ادامه گفت‌وگوی ما با محمد میرکیانی را می‌خوانید. 

میرکیانی درباره رمانی که سال ۶۲ نوشته اما سال ۶۹ به زیور طبع درآمد گفت: من این مجموعه داستان را در آبان ۱۳۶۲ نوشتم و اولین قصه‌ای بود که صدام در آن محاکمه و به اعدام محکوم می‌شد. بعد از پایان جنگ، باید کشورهایی که از صدام حمایت کردند، مواخذه می‌شدند و به کشورمان غرامت می‌دادند، اما به نظرم، قوای سه‌گانه کشورمان در این باره کوتاهی کردند و حالا بعد از این همه سال، نه تنها زبان آن‌ها دراز و طلبکارانه است، بلکه ما را به خاطر این خویشتنداری ۴۰ ساله تنبیه هم می‌کنند!

مدعیان حقوق بشر حامیان قاتلین بشر بودند

نویسنده «قصه ما مثل شد» با بیان این‌که ما باید به نسل‌های آینده پاسخگو باشیم، اظهار می‌دارد: هنوز آلمانی‌ها به خاطر کشتار یهودیان، خودشان را مدیون صهیونیست‌ها می‌دانند و از این کشور اشغالگر حمایت می‌کنند. علاوه بر این حمایت، دارند غرامت هم به اسراییل می‌دهند. این در حالی است که انگلیس، فرانسه و آلمان که از حقوق بشر صحبت می‌کنند، همیشه پشت سر متجاوزان بوده‌اند. 

این نویسنده پیشکسوت می‌افزاید: این‌ها باید به خاطر پشتیبانی‌ها و حمایت‌های نظامی از صدام و رژیم بعث در حمله و تجاوز به ایران، مؤاخذه می‌شدند، اما چون سران کشور ما پیگیر این مسأله نبودند، آن‌ها گستاخ‌تر و بی‌پرواتر شدند. اگر ایران این کار را می‌کرد، ولو به نتیجه نمی‌رسید، زبان اروپایی‌های تمامیت‌خواه علیه کشورمان کوتاه می‌شد.

به بهانه سالگرد دفاع مقدس می‌توان موضوع غرامت جنگی را مطرح کرد

 میرکیانی با بیان این‌که هرچه کوتاه می‌آییم اروپایی‌ها پرروتر می‌شوند، می‌گوید: همین حالا هم می‌شود به بهانه سالگرد آغاز حمله عراق به ایران و حمایت از صدام، سفرای سه کشور اروپایی را که همیشه از ما طلبکارند، اما در واقع از ۴۰ سال قبل بدهکار ما هستند، احضار کرد. آن‌ها حامی صدام بودند و حمله شیمیایی صدام به حلبچه و شهرهای ایران و موشکباران و خسارت به ما را محکوم نکردند؛ در حالی که سازمان ملل، صدام را متجاوز دانست و کسی که از او حمایت کرده، باید مورد مواخذه واقع شود.

این نویسنده کودکان و نوجوانان اظهار می‌دارد: سکوت کشور ما در این سال‌ها آن‌ها را جری‌تر کرده و همین طلبکاری، اروپایی‌ها را پیش رانده است. این‌که ما الآن چنین وضعیتی داریم، جریمه سکوت ما در برابر حمایت‌های اروپا از صدام است. من، نویسنده‌ام و شأن رسمی ندارم، اما به عنوان یک شهروند به رفتار کشورم در برابر گستاخی‌های اروپا گلایه‌مندم؛ چون ما باید در قبال سکوت کشورمان نسبت به حامیان صدام به نسل آینده توضیح بدهیم.