به گزارش افکار نیوز به نقل از روزنامه جهان جام جم،براي اعياد شعبانيه، ميشود پلاكارد زد، چراغاني كرد، طاق نصرت بست، شيريني و شكلات و شيركاكائو پخش كرد، مداحي كرد يا مداحي و مولودي شنيد، ويژهنامه منتشر كرد، جنگ شادي و فيلمهاي كمدي كلاسيك در تلويزيون نشان داد و خيلي كارهاي ديگر!



اما گاهی یک رجوع، ورق زدن چند کتاب تاریخی و سیره و سنت، زیر و رو کردن چند سایت و بالاخره پیدا کردن یک جواب به یک سوال، آن هم در میانه عید امام حسین(ع) یک طور دیگری است. انگار آن جرقه شعف‌آلود از پیدا کردن یک جواب، به اندازه همه آن چراغانی‌ها و پلاکاردها خوشحالت می‌کند.



جواب این است: برخلاف بسیاری از مردم آن زمان که صرفا از بیت‌المال سهم می‌گرفتند، امام حسین(ع) و البته همه ائمه‌اطهار(ع) به معنی دقیق کلمه شغل داشتند و از سهمیه ماهانه بیت‌المال امرار معاش نمی‌کردند.



امام حسین بن علی(ع)، سیدالشهدا(ع) کشاورز بود، مانند پدرش علی(ع)، البته یک کشاورز ثروتمند که خودش عرق هم می‌ریخت و شخم می‌زد و می‌کاشت و می‌بخشید و از این ثروت در راه هدایت خلق استفاده می‌کرد. به طور مشخص امام حسین(ع) متولی باغ‌های موقوفه حضرت امیرالمومنین(ع) در کوفه و مدینه بود و جالب این‌که متن وقف‌نامه امام علی(ع) به حسنین(ع) در نهج‌البلاغه آمده است.



و نکته جالب این‌که تا امام صادق(ع) ائمه‌اطهار(ع) همه بر همین سنت کشاورزی بوده‌اند اما امام صادق(ع) علاوه بر کشاورزی، تجارت هم می‌کردند و همین نمایانگر ارزش والای کار و فعالیت و تولید سودمند در مکتب اهل بیت(ع) ‌ است.



خيلي خلاصه و خودماني بايد گفت ميلاد امام حسين(ع) به همان اندازه كه ميتواند روز پاسدار باشد ـ كه هست، چرا كه حسين (ع) سالار همه پاسداران مرزهاي حق و حقيقت است ـ ميتواند روز كشاورز هم باشد؛ روزي كه مدتهاست از تقويم و خاطره و حتي رسانههاي ما فراموش شده است.