این روزها نمایش «پرده خانه» به کارگردانی گلاب آدینه در پردیس تئاتر شهرزاد در حال اجراست. حواشی این نمایش قبل از شروع اجراها، آغاز شد. جایی که بهرام بیضایی نویسنده پرده خانه گفته بود که روی نامش مانور ندهند. برخی از علاقه‌مندان تئاتر هم گلاب آدینه را مورد نقد قرار داده بودند که چرا در این روزها نمایشی را روی صحنه برده! در هر صورت چند روز بعد آدینه با یکی دو استوری اعتراضی به زعم خودش با برخی از منتقدانش همراهی کرد و البته این پایان ماجرا نبود . روز گذشته ویدئویی آمد که نشان می‌داد حین اجرای «پرده خانه» اتفاقاتی افتاده که حواشی زیادی به دنبال داشته، خود آدینه البته قبل از اتفاقات دیروز ، حرف‌هایی زد که اینجا گذاشتیم و درباره خود نمایش هم چیزهایی را اینجا آورده‌ایم:
گلاب آدینه روز گذشته درباره این واکنش‌ها گفت: «این روزها بی‌شمار نظرات فحش و ناسزا و تهدید دریافت می‌کنم و این موضوع را قدری نگران‌کننده می‌دانم. در پاسخ به این نظرات نوشته‌ام، عزیزان من شروع نارضایتی‌های مردم اصلا به دلیل همین بایدها و نبایدها بوده است. حرکت مردم از اعتراض به اختلاس‌ها که آغاز نشد، بلکه مساله اختلاس‌ها و غیره بعد به آن اضافه شد ولی شروع این وضعیت به بایدها و نبایدها برمی‌گردد.
مردم از این باید و نبایدها عاصی شده‌اند و حالا ما همین رفتار را در حق یکدیگر انجام می‌دهیم. در این مدت بعضی برای من قاطعانه حکم کرده‌اند این تئاتر نباید اجرا شود. البته هستند کسانی که با برشمردن دلایلی، محترمانه توضیح می‌دهند الان تئاتر کار کردن، جایز نیست یا نادرست است. ولی این ادبیات که «من نمی‌گذارم... ما نمی‌گذاریم. نباید اجرا شود» در پاسخ به این ادبیات باید بگویم الان شمایی که این جملات را نوشته‌ای، با کسی که اجبارهای اجتماعی را در سطح جامعه ایجاد کرده، چه تفاوتی دارید؟! شما هم می‌توانید نظرتان را بگویید که بسیار هم محترم است. من هم به عنوان مخاطب این جملات، نظر شما را یا می‌پذیرم یا نه. از مردم عادی اصلا انتظاری ندارم. البته از هیچ کس انتظاری ندارم ولی به مردم عادی که کارشان هنر نیست، خرده‌ای نمی‌گیرم اما از دوستان تئاتری‌مان تعجب می‌کنم.
از سال ۱۹۶۱ که روز جهانی تئاتر نامگذاری شد، تا همین حالا تمام بزرگان تئاتر جهان که پیام روز جهانی تئاتر را نوشته‌اند، همه از مزایا و فواید تئاتر نوشته‌اند ولی در هیچ یک از پیام‌های آنان، یک مورد نمی‌بینید که درباره اجرا نشدن تئاتر در شرایط خاص مانند زمانی که ظلمی اتفاق می‌افتد یا به هنگام جنگ و تهاجم و... توصیه کرده باشد. از سال ۱۹۶۱ تا به حال که جهان گل و بلبل نبوده، در همین مدت چقدر جنگ‌ها، کشتارها و انواع و اقسام بلایای اجتماعی رخ داده و هر سال بر اساس آن واقعه، پیام روز جهانی تئاتر را نوشته‌اند اما در هیچ یک از این پیام‌ها گفته نشده تئاتری‌ها وقتی ظلمی می‌بینید، دست از کار بکشید.»
پیش‌تر نیز آدینه طی یادداشتی بیان کرده بود، تا توان دارم هرگز سالن تئاتر را رها نخواهم کرد. از سال‌های دور تا به امروز، تعطیلی تئاتر و موسیقی خواسته قلبی دشمنان هنر بوده است؛ فرصت این شادی از سوی من، برای ایشان محقق نخواهد شد.
گلاب آدینه، تمرین نمایش «پرده خانه» را با گروه تئاتر "مروارید" که خودش موسس آن است، از خردادماه ١٤٠١ آغاز کرده است. این نمایش با حضور بیش از ۵۰ هنرمند تئاتر و موسیقی به زودی روی صحنه خواهد رفت.
پرده خانه داستان دخترکانی محبوس در حرمسرای پادشاهی ظالم و مستبد است که با احساس خطر از حمله دشمن، تصمیم گرفته جان زنان خود را یکی یکی بستاند، تا مبادا طعمه دشمن شوند.
نظام مردسالارانه خشن و بی‌رحمی که هویت زنان را تنها در صورتی به رسمیت می‌شناسد که درخدمت مردان باشند. دخترکان اندرونی که در آغاز جز با طرب و خوش‌گذرانی روزگار نمی‌گذرانند، اندک اندک به واسطه زن محبوب شاه، گل‌تن بانو (نورا هاشمی) که زن فرهیخته و باسوادی است، یاد می‌گیرند که چگونه از ظلم او رهایی یابند و نه تنها جان خود بلکه هویت زنانه خویش را نیز از کسی که مدعی سرپرستی و حمایت از آنان است، نجات دهند.
آنچه در نمایش آدینه جلب توجه می‌کند فقط لباس‌های رنگارنگ و چشم‌نواز، نوای ساز ایرانی، حرکات موزونی که هر بار به رقص و آوازهایی که هربار از هم‌خوانی به تک‌خوانی نزدیک‌تر می‌شوند، نیست، بلکه روح زمانه است که یک اثر هنری را نه تنها همسو با مطالبات اجتماعی بلکه منقش به ردی می‌کند که از خود در تاریخ به جا خواهد گذاشت.
