ما درست نمیدانیم اول بار پری صابری، این انباری را برای راهاندازی سالن تئاتر پیشنهاد داد یا دکتر عالیخانی، رییس وقت دانشگاه تهران. ولی هر چه بود، با پیگیری صابری که اواخر دهه ۴۰ مدیر امور فوق برنامه دانشگاه تهران بود و با حمایت دکتر عالیخانی، این انباری بیاستفاده به یکی از بهترین سالنهای تئاتر ما تبدیل شد؛ تالار مولوی.
تالار مولوی اولین سالنی نیست که دانشجویان تئاتر در آن درخشیدهاند ولی بیتردید اولین پایگاه جدی تئاتر دانشگاهی است که نزدیک به نیم قرن در خدمت دانشجویان بوده است.
در این میان شاید برای نسل جدید جالب باشد که تالار مولوی اولین مکان درخشش اصغر فرهادی فیلمساز اسکاری سینمای ایران است. او که دانشآموخته تئاتر از دانشکده هنرهای زیباست، مانند بسیاری از هم دانشکدهایهای خود اولین تجربیات خود را در تالار مولوی به انجام رسانده است. دو نمایش او «ماشیننشینها» و «آخرین قهرمانان زمین» که اوایل دهه ۷۰ هر دو را با بازی خودش و همسرش پریسا بختآور اجرا کرده است، برای اولین بار در این تالار تحسین شدهاند.
بازیگری مانند نوید محمدزاده هم نخستین حضور حرفهای خود را در همین تالار تجربه کرد؛ نمایش «یک دقیقه سکوت» کار آیدا کیخایی که در تالار کوچک روی صحنه رفت و بعد از آن هم نمایشهای «بالاخره این زندگی مال کیه» کار اشکان خیلنژاد، «پچپچههای پشت خط نبرد» نوشته علیرضا نادری و کار خیلنژاد و نیز «ویران» نوشته و کار یوسف باپیری، نخستین حضور حرفهای این بازیگر را در تئاتر رقم زدند.