۱۹ سال پیش، ارتش آمریکا به افغانستان حمله کرد، کشوری که سال‌ها از دخالت خارجی و جنگ داخلی رنج می‌برد، مقاومت چندانی نداشت، حتی نوشته‌اند که در برخی نقاط، از ارتش آمریکا استقبال شد و کمی بعدتر که سازوکارهای قانونی و ظاهرا مردمی شکل گرفت، برخی سیاسیون هم از آن استقبال کرده و حتی خواهان تداوم حضور آمریکا شدند. درست در همان روزها، ۱۲۷ نماینده مجلس ششم، نامه‌ای به رهبر معظم انقلاب نوشته و هم‌زمان آن را در رسانه‌های ضدانقلاب منتشر کردند که محور و مبنایش، دوستی و نزدیک شدن به آمریکا و ترس از دچار شدن به آتش خشم ایالات‌متحده بود. آن‌ها مدعی بودند که سفر رئیس‌جمهور وقت ایران به نیویورک، بهترین زمان برای مذاکره با آمریکا بوده و فرصت زیادی برای جبران باقی نمانده است. کلیدی‌ترین جمله آن نامه این بود: «اگر جام زهری باید نوشید، قبل از آنکه کیان نظام و مهم‌تر از آن، استقلال و تمامیت ارضی کشور در مخاطره قرار گیرد، باید نوشیده شود.»
بعدها، نورالدین پیرمؤذن، از نمایندگان همان مجلس، در جلسه انجمن اسلامی پزشکان به‌صراحت گفت هیچ راهی برای کشور باقی نمانده و برای توسعه آزادی‌های مدنی، باید آمریکا به ایران حمله کند! البته چندان عجیب هم نیست. همین روزها هم عده‌ای خودفروخته، به دنبال تحریم همه‌جانبه ایران از سوی مجامع بین‌الملل‌اند.
به‌عکس افغانستان، در ایران هیچ‌کس از پیشنهاد ۱۲۷ نماینده مجلس استقبال نکرد، درحالی‌که برخی کشورها، گویی چندان هم با حضور آمریکا در کشورهایشان مشکلی نداشتند، ما بر مواضع قبلی خود ایستادیم و همچنان آمریکا را شیطان بزرگ دانستیم. حتی در چند سال اخیر هم، برخی فعالان سیاسی کشور که معمولا مصاحبه‌هایشان سر از رسانه دولتی انگلیس درمی‌آورد، با طرح مقایسه‌های مختلف، به‌ویژه در حوزه‌های اقتصادی و کنسولی، مقاومت ملت ایران را در برابر همکاری افغانستان و آمریکا تحقیر می‌کردند.
اما نتیجه چیست؟ پس از ۱۹ سال، ایران اسلامی بالنده‌تر از گذشته به‌پیش می‌رود، هیچ‌یک از معادلات غرب آسیا بدون حضورش حل نمی‌شود و به لنگرگاه امنیت منطقه تبدیل‌شده، اما دو روز پیش تروریست‌های مسلحی که دست‌پرورده آمریکا هستند، به زایشگاهی در غرب کابل حمله کرده و
۴۰ نوزاد و مادر و ماما را به خاک و خون کشیده‌اند. کشت مواد مخدر در افغانستان چند برابر شده، ثبات سیاسی در حداقل است، طوری که در یک روز، دو نفر سوگند ریاست جمهوری یاد می‌کنند، اقتصاد ویران است و هرروز یک حمله تروریستی رخ می‌دهد. همه این موارد را کنار بگذارید؛ کافی است تنها اگر دلش را دارید، تصاویر حمله به زایشگاه منطقه ننگرهار را در فضای مجازی جست‌وجو کنید، آنچه می‌بینید همان رؤیای آمریکایی است!
