نزدیک نیمه شعبان که می‌شود «او خواهد آمد» زیاد دیده و شنیده می‌شود؛ اما هر بار پیش خود می‌گویم «او آمده است»؛ رفتنش از پیش چشمان نامحرمان بوده وگرنه کسانی که به تعبیر آیت‌الله بهاءالدینی هم‌سنخ و هم‌جنس امام زمان (عج) شوند و طهارت به دست آورند، توفیق درک حضور وی را پیدا می‌کنند.
فرض کنید طبیبی به شهرتان آمده و با نگاه به چهره بدحالتان همه امراض روحی و جسمی شمارا تشخیص می‌دهد و نسخه درمانش را هم ارائه می‌کند؛ چگونه خود را به او می‌رسانید؟ طبیب و حبیب و صاحب ما پیش ما هست و بی‌تفاوت نشستیم و با دردهای خود مشغولیم!
شعبان به نیمه رسید؛ شب و روزش از برترین لیالی و ایام است اگر ما را متوجه حضور او کند؛ هم او که اگر بخواهد، مشکلات و گره‌های دنیوی و اخروی عالم حل می‌شود؛ «اگر آن بزرگوار یک دعا در حق ما بکند و گوشه چشمی نشان دهد، همه مشکلات ما حل خواهد شد.»
ما معتقدیم به اینکه آن امیدبخشی که به بقایش دنیا باقی است و از برکتش بندگان، روزی یافته‌اند مهدی فاطمه است؛ کسی که به وجودش زمین و آسمان استوار گشته است و خدا به‌وسیله او زمین را از عدل وداد پر می‌کند، صاحب و ولی ماست. همان کسی که هم منتظَر است و هم منتظِر؛ دارای منتظرانی است که آداب انتظار می‌دانند و به انتظار نمی‌نشینند بلکه به انتظار او قیام کرده‌اند و از زمره کسانی هستند که به تعبیر امام هادی (ع) به رستگاری و امنیت و سلامت و هدایت می‌رسند؛ « وَ فازَ مَنْ تَمَسَّکَ بِکُمْ، وَ أمِنَ مَنْ لَجَأَ إلَیْکُمْ وَ سَلِمَ مَنْ صَدَّقَکُم وَ هُدِىَ مَنِ اعْتَصَمَ بِکُمْ» ولی عده‌ای هم هستند که با سبک انتظارشان باید گفت تا انتظار این است، اسبی زین نخواهد شد.
کرونا مجالس باشکوه ذکر را از ما گرفت؛ اما باید مراقب باشیم ذکر را نگیرد؛ نعمت‌های زیادی را ازدست‌داده‌ایم؛ اگر سؤال و گدایی کنیم برمی‌گردد و حتی بهتر از قبل می‌شود؛ جمعه و جماعت و زیارت و هیئت و … روح ما را در این خراب‌آباد دنیا جلا می‌داد؛ یَا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَیْنَا إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ.
