روزنامه رای الیوم در مقاله‌ای نوشت: به نظر می‌رسد امارات عزم خود را جزم کرده است به حضورش در ائتلاف با عربستان سعودی ادامه دهد و حتی در بالاترین سطح در نشست مکه یا نشست‌های مکه شرکت کرد. این نشست‌ها برای مقابله با ایران یا موضع‌گیری در برابر ایران برگزار شد و به نظر می‌رسد عرب‌ها با یکدیگر توافق کردند که بر سر هیچ چیزی حتی دشمنی با جمهوری اسلامی توافق نکنند و به عنوان نمونه می‌توانیم از عراق و قطر در میان کشور‌های عربی یاد کنیم. اعتراض قطر به بیانیه پایانی نشست مکه یکی از ادله ما است.
اخبار سیاسی- در این مطلب آمده است: آنچه جلب توجه می‌کند یا از برخی جهات مایه استهزاء است این است که بیانیه‌های نشست‌های سه‌گانه مکه به طور مستقیم پس از برگزاری و بدون مشورت با کشور‌های حاضر در نشست قرائت شد و این سیاست قرار دادن همه در برابر عمل انجام شده است. ریاض تصور کرده است بیانیه‌ها را بر همه دیکته می‌کند، اما اصل ثابت در این زمینه آن است که همه مواضع زمان بازگشت مشارکت‌کنندگان به کشورشان بررسی می‌شود. همه به کشور خود بازگشتند و در عربستان سعودی عید اعلام شد، اما اردن و فلسطین برای خود روز جداگانه‌ای را به عنوان عید اعلام کردند.
آنچه سبب می‌شود صحنه پیچیده‌تر به نظر رسد این است که در یک پیمان یعنی پیمان عربستان و امارات اشتیاقی برای تشدید تنش با ایران به یک اندازه دیده نمی‌شود. نتایج تحقیقاتی که امارات اخیرا درباره حمله به کشتی‌هایش در فجیره اعلام کرد نشان می‌دهد به احتمال قوی یک دولت در این عملیات نقش داشت، اما مدرکی درباره دخالت ایران به دست نیامده است و این نتایج اولیه‌ای است که امارات و نروژ روز پنج‌شنبه اعلام کردند.
بر اساس بیانیه مشترک این کشور‌ها، حملاتی که نفتکش‌ها را هدف قرار داد بخشی از عملیات پیچیده و هماهنگ شده بود و طرفی آن را اجرا کرد که دارای توانمندی‌های فنی بوده است و بر طبق این بیانیه، این طرف به احتمال قوی «یک دولت» است. عملیات از طریق مین‌هایی انجام شد که غواصان با استفاده از قایق‌های تندرو به کشتی‌ها چسباندند و امارات اعلام کرد تعیین این اهداف نیاز به توانمندی‌های اطلاعاتی امنیتی داشته است.
هدف از همه این جزئیات درباره عملیات و دقتی که در آن به عمل آمده این است که انگشت اتهام را متوجه ایران کنند در حالی که ایران هر نوع اتهام درباره دخالت در این حملات را رد کرد، اما نکته جالب توجه این است که به نقش احتمالی ایران در این عملیات تخریبی در نشست شورای امنیت هیچ اشاره‌ای نشده است.
این «احتیاط» در تعامل با ایران و خودداری از طرح اتهام علیه این کشور به طور مستقیم درباره زیان‌های وارده به نفتکش‌ها در حدی که حتی احتمال دخالت ایران هم مطرح نشد و با توجه به اینکه موضع دولت آمریکا در چارچوب «احتمالات» باقی ماند و نظر قطعی نداد، به چند علت باز می‌گردد.
نخستین علت، شکست نشست‌های مکه است که نتوانست به یک موضع متحد عربی اسلامی یکپارچه ضد ایران دست یابد و حتی متحدان آمریکا مثل اردن به این دشمنی با جمهوری اسلامی اهمیتی نمی‌دهند و در سطح کشور‌های عربی حوزه خلیج (فارس) قطر، عربستان سعودی را غافلگیر و با تنش‌آفرینی علیه ایران مخالفت کرد. وقتی که بیانیه‌های کاغذی این گونه در ریاض صادر می‌شود پس پیمان نظامی که می‌خواهد برای مقابله نظامی با جمهوری ایران تشکیل شود چه وضعی خواهد داشت. بنابراین پول همیشه معجزه نمی‌کند.
امارات که بر مشارکت در نشست مکه اصرار داشت طرف شماره یک مرتبط با حمله به نفتکش‌ها بوده است تا این لحظه به طور صریح حتی یک بار ایران را متهم نکرد؛ زیرا امارات به هر حال می‌داند پیامد‌های دشمنی بیشتر با ایران چه خواهد بود.
رای الیوم در ادامه نوشت: با آغاز جنگ علیه ایران، اقتصاد امارات بیشترین زیان را متحمل خواهد شد و اقتصاد فانتزی سیاسی این کشور هرگز آمادگی پذیرش ماجراجویی را ندارد که امنیت و ثباتش را به مخاطره اندازد و شاید متحدش عربستان سعودی در این زمینه محاسبات دیگری دارد. عربستان گرچه اشتیاق بیشتری برای جنگ دارد در عین حال برای صلحی تلاش می‌کند که به اعتقاد آن دخالت‌های ایران در کشور‌های عربی را متوقف کند.
اگر قرار بود اتهام به طور مستقیم مطرح شود می‌بایستی از طرف آمریکا باشد. این در حالی است که دولت آمریکا در وضع بحرانی به سر می‌برد و خودش تنش آفرید در حالی که تمایل به مذاکره دارد، اما طرف دیگر یعنی ایران اصرار دارد آن را در تنگنا قرار دهد.
اطلاعات امنیتی بدون تردید ثابت کرد جمهوری اسلامی دارای سلاح بازدارنده است و سلاحش صرفا آن گونه که رسانه‌های کشور‌های عربی حوزه خلیج (فارس) تبلیغ می‌کنند «بازی» نیست.
جنگ با ایران یک تفریح نیست و هر نوع اتهام صریح در شورای امنیت علیه آن ایجاب می‌کند به طور عملی علیه آن اقدام کرد.
در انتهای این مطلب آمده است: در پایان با صراحت می‌گوئیم ما پیروزی کامل را برای جمهوری اسلامی علیه دشمنانش در صورت آغاز جنگ آرزو می‌کنیم و گرچه احساس می‌کنیم همه آن‌ها جز ایران از جنگ واهمه دارند. به هر حال ایران توانست در واقع ملت‌های عربی را دست‌کم در زمینه حمایتش از مقاومت و مخالفت صریح با معامله قرن جذب کند.
