مگر می‌توان اصلاح‌طلبان را از دولت حسن روحانی جدا دانست؟ مگر می‌توان معصومه ابتکار و محمدعلی نجفی و عباس آخوندی، نعمت‌زاده، ربیعی و جهانگیری را از دولت تدبیر و امید سوا کرد؟
مگر همان‌ها نبودند که از برجام با چه آب و تابی تعریف می‌کردند و دوران پسابرجام را در مخیله ساده‌انگار خود پروراندند و با ایرباس‌های عباس آخوندی سوار بر رویاها شدند و نسخه دلار 4200 را پیچیدند و ناگهان با دلار 15 هزار تومان با واقعیتی که از آن غافل بودند، تصادف کردند؟
حالا سرگیجه‌شان که برطرف شده به کناری می‌خزند تا فرصتی برای تجدید قوا داشته باشند. مدیریتی که ارزش پول ملی را به کمتر از یک چهارم رساند، محصول دست اصلاح‌طلبان است که سهمی از آن برگرفتند و باید در پیشگاه عدل الهی و وجدان عمومی ملت ایران پاسخگوی کارهای نکرده و اشتباهات دردناک مرتکب شده‌شان باشند.
حضراتی که از دور بودن اصلاح‌طلبان و دولت سخن می‌رانند یا آن رئیس دفتر همه کاره، خبری از حال و روز مردم ندارند؟ وزرایی که نه با اخراج یا استیضاح، که با ترک محل وزارت و قبل از تایید استعفای‌شان از دولت جدا شدند، خوب می‌دانند چه کرده‌اند. دولتی که در شش سال گذشته به جای حل مشکلات ریشه‌ای مردم مانند تولید از رمق افتاده، اشتغال و حقوق کارگران و...، تنها و تنها به مذاکره با آمریکا به عنوان شاه کلید حل مشکلات اندیشید؛ اکنون باید پاسخگوی عملکرد خود باشد.
عملکرد وزرا و نمایندگان اصلاح‌طلب آنقدر بد بوده که این احزاب را وادار به جنگ زرگری با واعظی کرده است. اگر شرایط اقتصاد سخت‌تر شده به دلیل عملکرد بد مسئولان دولتی به ویژه اقتصادی در دولت اعتدالی است که اصلاح‌طلبان آن را پایه‌ریزی کردند.
مردم می‌دانند که همه تلاش دولت در یک مذاکره کش‌دار بی‌نتیجه با آمریکا خلاصه شد.
نه، مردم می‌فهمند. اعتدال همان اصلاحات است اصلاح‌طلبان مجلس و اعتدالیون دولتی به راستی چه کار بزرگی برای مردم ایران کرده‌اند؟
