بلومبرگ در مطلبی نوشت: «دونالد ترامپ»، رئیس جمهور آمریکا در هفته جاری توافق تجاری جدید با مکزیک و کانادا را یک توافق عالی برای هر سه کشور نامید. جالب است که این توافق همانند همان توافق تجارت آزاد آمریکای شمالی (نفتا) بود که ترامپ سالیان سال آن را محکوم می کرد.
به نوشته بلومبرگ، به نظر می رسد این رویکرد ترامپ همانند همان رویکردی است که وی در مسئله کره شمالی در پیش گرفته است. نخست با محکوم و تهدید کردن آغاز می کند و سپس به دنبال پیشرفت در گفتگوها است. اما آیا این رویکرد می تواند در مسئله ایران هم نتیجه دهد؟
سبک مذاکره ترامپ در حال حاضر آشکار است. او نخست با حمله به مقدمات موجود یک بحران ایجاد می کند. پس از آن مذاکراتی برنامه ریزی می شود و سپس یک تغییر در مقدمات پیشین ایجاد می شود. اما مقدمات جدید شباهت زیادی به آن مقدمات قدیمی دارند و فقط نام آن تغییر کرده است و ترامپ به دلیل «نجات کشور از اشتباهات پیشینیان»، خود را با اعتبار می کند.
توافق جایگزین نفتا با نام توافق آمریکا، مکزیک و کانادا تغییراتی در مقایسه با توافق پیشین دارد. اما بسیاری از این تغییرات از «پیمان تجاری اقیانوس آرام» گرفته شده است که «باراک اوباما»، رئیس جمهور سابق آمریکا مذاکرات مربوط به آن را انجام داد و ترامپ گفته بود به محض ورود به عرصه ریاست جمهوری آن را در سطل زباله می اندازد.
به نوشته بلومبرگ، اما به نظر می رسد استفاده از رویکرد تغییر نام در مسئله ایران دشوارتر باشد. دونالد ترامپ با خروج از توافق هسته ای ایران (برجام) که در دوره ریاست جمهوری باراک اوباما حاصل شد، همگان را خشمگین کرد. وی حتی این توافق را بدترین توافق تاریخ خوانده بود. آمریکا علاوه بر اعمال تحریم ها علیه ایران، در تلاش برای اعمال فشار استراتژیک است.
بلومبرگ در ادامه نوشت: هر دو طرف مقابله با یکدیگر را آغاز کرده اند؛ اما به زودی مشخص می شود که هر دو برای دستیابی به آنچه می خواهند، با محدودیت هایی مواجه هستند. ایران نمی تواند واشنگتن را منزوی کند؛ مهم نیست اروپایی ها چقدر از دست ترامپ خشمگین شوند. فشارهای آمریکا علیه ایران هم نمی تواند باعث ایجاد تغییری عمده شود. دونالد ترامپ در ماه ژوئیه مدعی شده بود در صورتی که مقامات ایرانی بخواهند، حاضر است با آنها بدون هیچ پیش شرطی ملاقات کند و در واقع با این اظهارات نشان داد خواستار یک توافق جدید با ایران است.
در پایان این مطلب ادعا شده است: واشنگتن و تهران اعلام کرده اند که خواستار جنگ نیستند؛ اما در عین حال هیچ کدام از وضع کنونی نیز راضی نیستند. این بدان معناست که دو طرف باید خواستار یک توافق باشند و این به نوبه خود نوعی پیشرفت محسوب می شود.
