به گزارش افکارنیوز؛ محرّم الحرام ۱۴۴۰ است ، ۱۳۷۹ سال از عاشورای سال ۶۱ هجری میگذرد. از روزی که خواستندحرمت خانه خدا را بشکنند و به حاجیانش - که ولیّ زمانشان هم بود - حمله کنند ، از روزی که آب را بر روی خاندان عترت و عصمت بستند ، از روزی که سرنیزه ها و شمشیرها را برای جنگ به روی پسر پیامبر صلّی الله علیه و آله آبدیده و تیز کردند ، از روزی که جسارت علنی شد ،از روزی که برای پیکار با حسین بن علی علیه السلام هم پیمان شدند و بیعت کردند و حمایت نمودند(اَللَّهُمَّ الْعَنِ الْعِصَابَهَ الَّتِی جَاهَدَتِ الْحُسَیْنَ وَ شَایَعَتْ وَ بَایَعَتْ وَ تَابَعَتْ عَلَی قَتْلِهِ )
از روزی که سر حسین بی علی علیه السلام بر روی نی رفت و زنان و فرزندان و مخدّرات خاندانش به اسارت ؛ از روزی که سرور جوانان اهل بهشت - همان کسی که بیشترین سفارش پیامبر صلی الله علیه و آله به محبت به او بود - به قتلگاه رفت ،از روزی که چشم مردم کوفه سفیدی گلوی کودک ۶ ماهه را نه برای بوسیدن که برای تیر سه شعبه زدن مناسب دید ، از روزی که دست مردم کوفه به زدن تازیانه بر روی کودکان و طفلان بی گناه و کندن گوشواره از گوششان بلند شد، از روزی که گوش مردم کوفه فریاد جیغ و داد کودکان را که بر روی خارهای مغیلان میدودند، نشنید، از روزی که پای مردم کوفه سوار بر اسبان ، بر تنهای بی سر و پیکرهای خونین تاخت (وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّهً أَسْرَجَتْ وَ ألْجَمَتْ وَ تَنَقَّبَتْ لِقِتَالِکَ)
از روزی که قلب مردم کوفه سخت شد و قساوت آن را سیاه کرد ؛ و از روزی که مغزشان پر شد از حبّ جاه و مقام و ثروت و شهرت ..
وای از آن روز !
که بعداز گذشت ۵۰ سال از جامعه اسلامی و نبوی ، به این پَسرفت و عقب نشینی رسیدند..جوری شدند که ظاهرشان اسلامی بود اما در باطن پوک بودند؛ بازگشتند به همان دوران جاهلیت، همان دورانی که معرفتی نبود و جهالت بود،عبودیتی نبود وطاغوت بود،عدالتی نبود وظلم و تبعیض بود،حتی محبّتی هم نبود و بی رحمی و بی عاطفگی مطلق بود ..
پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم ده سال آنها را تربیت کرد و مسلمان ساخت اما در عمق جانشان نفوذ نکرده بود!
"یکی از مسائلی که عامل اصلی چنین قضیه‌ای شد، این بود که رواج دنیا طلبی و فساد و فحشا، غیرت دینی و حسّاسیتِ مسؤولیت ایمانی را گرفت. همان مدینه‌ای که اوّلین پایگاه تشکیل حکومت اسلامی بود، بعد از اندک مدّتی به مرکز بهترین موسیقیدانان و آوازخوانان و معروفترین رقاصّان تبدیل شد؛ تمسّک به دین و تقوا و معنویّت و اهمیت پرهیزکاری و پاکدامنی، این‌جا معلوم می‌شود.
«فخلف من بعدهم خلف اضاعوا الصّلاة و اتبعوا الشهوات فسوف یلقون غیا. »(آیه ۵۹ سوره مریم) دو عامل، عامل اصلی این گمراهی و انحراف عمومی است: یکی دور شدن از ذکر خدا که مظهر آن نماز است. فراموش کردن خدا و معنویت؛ حساب معنویت را از زندگی جدا کردن و توجه و ذکر و دعا و توسل و طلب از خدای متعال و توکل به خدا و محاسبات خدایی را از زندگی کنار گذاشتن. دوم «و اتبعوا الشهوات»؛ دنبال شهوترانیها رفتن؛ دنبال هوسها رفتن و در یک جمله: دنیاطلبی. به فکر جمع‌آوری ثروت، جمع‌آوری مال و التذاذ به شهوات دنیا افتادن. اینها را اصل دانستن و آرمانها را فراموش کردن. این، درد اساسی و بزرگ است. ما هم ممکن است به این درد دچار شویم!
عامل دیگری که وضع را به آن‌جا رسانید و انسان در زندگی ائمه علیهم السّلام این معنا را مشاهده می‌کند، این بود که پیروان حق که ستونهای آن اساس واقعیِ بنای ولایت و تشیّع محسوب می‌شدند، از سرنوشت دنیای اسلام اعراض کردند و نسبت به آن بی‌توجّه شدند و به سرنوشت دنیای اسلام، اهمیت نمی‌دادند."
"باید کسانی که دلسوزند، نگذارند معیارهای الهی در جامعه عوض شود.
اگر این ارزشها را نگه داشتید، نظام امامت باقی می‌ماند. آن وقت امثال حسین‌بن‌علی علیه‌الصّلاة والسّلام، دیگر به مذبح برده نمی‌شوند. اما اگر اینها را از دست دادیم چه؟...اگر به جای توجه به تکلیف و وظیفه و آرمان الهی، به فکر تجملات شخصی خودمان افتادیم چه؟... اگر در صدر اسلام فاصله‌ی بین رحلت نبی اکرم صلوات‌اللَّه‌وسلامه‌علیه و شهادت جگرگوشه‌اش پنجاه سال شد، در روزگار ما، این فاصله، خیلی کوتاهتر ممکن است بشود و زودتر از این حرفها، فضیلتها و صاحبان فضایل ما به مذبح بروند. باید نگذاریم! باید در مقابل انحرافی که ممکن است دشمن بر ما تحمیل کند، بایستیم.انسان این تحوّلات اجتماعی را دیر می‌فهمد؛ باید مراقب بود. تقوا یعنی این. تقوا یعنی آن کسانی که حوزه‌ی حاکمیتشان شخص خودشان است، مواظب خودشان باشند. آن کسانی هم که حوزه‌ی حاکمیتشان از شخص خودشان وسیعتر است، هم مواظب خودشان باشند، هم مواظب دیگران باشند. آن کسانی که در رأسند، هم مواظب خودشان باشند، هم مواظب کلّ جامعه باشند که به سمت دنیاطلبی، به سمت دل بستن به زخارف دنیا و به سمت خودخواهی نروند.
باید مراقب باشیم. همه باید مراقب باشند که این‌طور نشود. اگر مراقبت نباشد، آن وقت جامعه همین‌طور به تدریج از ارزشها تهیدست می‌شود و به نقطه‌ای می‌رسد که فقط یک پوسته‌ی ظاهری باقی می‌ماند. ناگهان یک امتحان بزرگ پیش می‌آید - امتحان قیام ابی‌عبداللَّه - آن وقت این جامعه در این امتحان مردود می‌شود!"
"و نپندار که تنها عاشوراییان را بدان بلا آزمودند و لاغیر... صحرای بلا به وسعت همه تاریخ است؛ و کار به یک «یالیتنی کنتُ مَعَکم» ختم نمی‌شود. اگر مرد میدان صداقتی، نیک در خویش بنگر که تو را نیز با مرگ انسی این‌گونه است یا خیر؟! " شهید آوینی
اَللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیَایَ مَحْیَا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَمَاتِی مَمَاتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد
صفورا ترقی
منابع:
١. سخنرانی های رهبر انقلاب در خطبه های نماز جمعه
٢. بیانات در دیدارجمعی از پاسداران/۱۳۷۴/۱۰/۰۵
٣. بیانات در دیدار فرماندهان گردان های عاشورا
٤. روایت فتح شهید آوینی
