این روزنامه که با تیتر عجیب «امضای کری تضمین است»، شگفتی ناظران رسانه‌ای را در سال 94 برانگیخته بود اکنون می‌نویسد: چرا از آمریکا شکایت نمی‌کنید.
این روزنامه خاطرنشان کرد: با خروج یک‌طرفه آمریکا از برجام، اعلام شد در دو مدت 90 و 180 روزه، تحریم‌هایی که بر اساس برجام و قطعنامه شماره 2231 شورای امنیت سازمان ملل، به تصویب شورای امنیت و تأیید گروه مذاکره کننده 5+1 رسید، بازخواهد گشت.
آیا غیر از روشی که اعضای باقی‌مانده برجام دنبال آن هستند، روش دیگری وجود ندارد؟ ایران می‌تواند روش دیگری را نیز دنبال کند و آن کمک گرفتن از مجامع بین‌المللی است.
شرق غیر از شورای امنیت سازمان ملل، به دیوان بین‌المللی دادگستری اشاره می‌کند و می‌نویسد: دیوان بین‌المللی دادگستری که به موجب منشور ملل به عنوان رکن مهم قضایی سازمان ملل تشکیل شده است و دارای اساسنامه است، مرجع قضایی رفع اختلاف اعضا است.
برابر ماده 36 اساسنامه دیوان بین‌المللی دادگستری، دیوان درباره همه اموری که طرفین دعوی به آن رجوع می‌کنند و همچنین درباره موارد خاصی که به موجب منشور ملل یا به موجب عهدنامه‌ها و قراردادهای جاری پیش‌بینی شده، صلاحیت رسیدگی دارد. تفسیر عهدنامه‌ها برابر بند «الف» ماده 34 اساسنامه دیوان بین‌المللی دادگستری برعهده دیوان است و ایران می‌تواند برابر بند دو ماده 34 اساسنامه دیوان که مقرر می‌دارد «دولت‌های امضاکننده این اساسنامه می‌توانند در هر موقع اعلام دارند که قضاوت اجباری دیوان بین‌المللی دادگستری را درباره تمام اختلافاتی که جنبه قضائی داشته و مربوط به موضوعات ذیل باشد، در مقابل هر دولت دیگری که این تعهد را متقبل شود، قبول می‌کند. بندهای دیگر مثلاً بند «ج» ماده 36 اساسنامه نیز مربوط به حقیقت هر امری است که در صورت ثبوت، در آن نقض یک تعهد بین‌الملل داده شده باشد. برجام یک تعهد بین‌المللی است که نقض آن به وسیله آمریکا، نقض یک تعهد بین‌المللی است. دیوان می‌تواند نوع و میزان غرامتی را که باید برای نقض یک تعهد بین‌المللی به آن تعلق می‌گیرد، نیز تعیین و حکم مقتضی صادر کند، دعوی به وسیله دادخواست یا توافق طرفین به رسیدگی در دیوان به دفتر دیوان تسلیم می‌شود. بعد از ثبت دادخواست دفتر دیوان موضوع دادخواست را به طرف دیگر ابلاغ می‌کند و همچنین موضوع به وسیله دبیرکل سازمان ملل به اطلاع اعضای ملل متحد همچنین به اطلاع دولت‌هایی که حق رجوع به دیوان را دارند، می‌رسد. دیوان حق صدور و دستور موقت تا رسیدگی نهایی را دارد. هرگاه دیوان تشخیص دهد که اوضاع و احوال ایجاب می‌کند باید برای حفظ حقوق طرفین موقتاً اقداماتی انجام داد، انجام می‌دهد و این دستور تا صدور حکم قطعی به طرفین اختلاف و نیز شورای امنیت ابلاغ می‌شود.
احکام دیوان قطعی غیرقابل استیناف است و درباره طرفین اختلاف و موضوعی که اختلاف بر سر آن بوده، الزام‌آور است. اگر ایران به دیوان بین‌الملل مراجعه کند، برابر ماده 63 اساسنامه دیوان که مقرر می‌دارد «هرگاه امر مربوط به تفسیر قراردادی باشد که در آن قرارداد دولت‌های دیگر غیر از طرفین اختلاف شرکت داشته‌اند، دفتر دیوان باید رأی صادره را به اطلاع آن دولت‌ها برساند»، به این مسئله رسیدگی خواهد شد. به نظر می‌رسد در کنار فعالیت‌های دیپلماتیک، معاونت حقوقی ریاست جمهوری و وزارت خارجه می‌توانند با تیمی متشکل از حقوق‌دانان شاخص بین‌المللی ایران، درباره احقاق حقوق مردم ایران اقدام کنند.»
