در طول هشت سال جنگ تحمیلی، دولت عراق با کمک بسیاری از کشورها و نیز نقض حقوق بین‌الملل، بارها از سلاح‌های شیمیایی و میکروبی علیه ایران استفاده کرده است. این اقدام نه تنها در مناطق جنگی، بلکه بر علیه مردم بی دفاع کشورمان و حتی مردم عراق نیز صورت پذیرفته است. در تاریخ 7 و 8 تیرماه 1366، هواپیماهای بمب افکن عراقی با بمب‌های شیمیایی به 4 نقطه پر ازدحام شهر سردشت حمله کرده و هزاران نفر از مردم بی‌گناه آن شهر و اطراف آن را آماج گازهای کشنده و دهشتناک شیمیایی قراردادند. درد ماجرا آن جا است که این حملات از چشم جهانیان پوشیده ماند. در آن زمان، رسانه‌های غرب که دولتهای آنها تامین‌کننده این سلاح‌های مرگ‌آفرین بودند به عدم انعکاس این حقایق دردناک و کتمان آن پرداختند.
حملات شیمیایی این رژیم علیه سربازان ایرانی در طول جنگ همواره ادامه یافت و این امر در حالی بود که دولت عراق خود به تنهایی توان ساخت سلاح‌های میکروبی و شیمیایی را نداشت. دولت آمریکا در چراغ سبز دادن به کشورهای اروپایی و ارسال فناوری این گونه سلاح‌ها به طور مستقیم و غیرمستقیم مرتباً حقوق بین‌الملل را در ممنوعیت تولید و تکثیر و استفاده از سلاح‌های شیمیایی و میکروبی نقض میکرد. پس از گذشت سال ها، رسانه‌های غربی در بسیاری از موارد به دست داشتن دولت هایشان در تجهیز عراق به سلاح‌های شیمیایی و میکروبی اعتراف کرده‌اند. اعترافاتی که دردی از ملت دوا نمی کند و زندگی و سلامت مردم ما را بازنمی گرداند.
خوب است که مسئولین کشور، هر از چندی، نگاهی به مناسبت های تقویم بیاندازند و از تجربه هایی که این ملت پشت سر گذاشته است، عبرت بگیرند. تجربه هایی که رفتار چندگانه ی غرب و آمریکا را به ما یادآور می شود. تجربه هایی که به قیمت جان هزاران انسان به دست آمده است. تجربه هایی که در گوش ما فریاد می زنند: به دشمن اعتماد نکنید!
