صادق زیبا کلام در یادداشتی با عنوان نجات گروگان​های ایرانی توسط امریکا در هفته نامه آسمان نوشت:
* ۱۳ ماهیگیر ایرانی که با قایق هایشان در آب های بین المللی توسط دزدان دریایی اسیر شده بودند، از سوی ناو نیروی دریایی آمریکا نجات یافتند. این در حالی بود که دو سه روز قبلش ایران به به این ناوشکن ناجی اخطار داده بود که به خلیج فارس نیاید.
* در چنین شرایطی مسئولان رسمی کشور چه واکنشی باید نشان می دادند؟ از آمریکایی ها تشکر می کردند؟ سخنگوی وزارت خارجه چند جمله محبت امیز می گفت؟ مسئولان ضمن تشکر از عمل انسان دوستانه امریکایی ها در عین حال تکرار می کردند که موضع ایران همچنان بر سر جای خودش باقی است؟ وزارت خارجه یک پیام تشکر آمیز می نوشت بی آنکه به آن پر و بال دهد؟ جالب آنکه مسئولان ما هیچ واکنشی از خود نشان ندادند و با سکوتشان به گونه ای عمل کردند که این مساله خیلی به ما مربوط نمی شود!
* واقعیت آسان است که ما در ۳۳ سال گذشته عادت کردیم با آمریکایی ها با زبان غیظ و غضب و درشتی صحبت کنیم. ایضا آنها هم یک ریز از جمهوری اسلامی ایران و سیاست هایش انتقاد کرده اند. از این رو هم برای تهران دشوار است که به امریکایی ها بگوید «متشکرم «و هم برای امریکا غیر قابل تصور است که یکبار از رژیم جمهوری اسلامی بشنوند «ممنونیم».
* جای تاسف دارد که مناقشات سیاسی ایران و امریکا آنقدر عمیق شده باشد که اگر فی المثل وزارت خارجه ایران یک جمله تشکر امیز خطاب به آمریکایی ها می گفت، این به معنی عقب نشینی، ضعف و تسلیم تلقی می شد. ادبیات زیادی داریم، با دشمنان هم می توان با اخلاق برخورد کرد، نمی دانم این ادبیات فقط برای انشا است یا کاربرد عملی هم دارد؟