اخیرا «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در تصاویری ضبط شده از اهمیت آب و کم‌آبی در ایران و آمادگی برای کمک برای حل آن سخن گفت.
نگاهی به وضعیت این رژیم در ارتباط با آب، روشنگر میزان تهی بودن سخنان نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی را روشن می‌کند. ادعای تمایل این رژیم برای کمک به مردم ایران در خصوص حل بحران آب، شاید بتواند عده‌‌ای قلیل بی اطلاع را بفریبد، اما نمی‌تواند پرده بر واقعیتی بکشد که اساس بسیاری از استراتژی‌های این رژیم را شکل می‌دهد، واقعیتی که می‌گوید: دستیابی به آب و منابع آبی به هر نحو ممکن و هر روش غیر انسانی جایز است حتی اشغال سرزمین دیگر کشورها.
اساسا موجودیتی به نام اسرائیل از ابتدای تشکیل آن، با تلاش برای تصاحب منابع آبی کشورها و مناطق اطراف و پی‌ریزی سیاسیت‌های آبی گره خورده است.
موضوع راهبرد بر اساس آب، دهها سال پیش از اعلان موجودیت این رژیم در کنگره اول صهیونیزم در 29 اوت 1897 در شهر بال سوئیس نیز بر آن تأکید و از لزوم گسترش کشاورزی سخن گفته شد. سرزمین اشغالی یک منطقه بی باران و بدون رودخانه و خشک محسوب می‌شود و رژیم صهیونیستی عمده آب خود را از طریق سرقت از منابع آبی دیگر کشورها به دست می‌آورد.
سؤال اصلی در پی سخنان نتانیاهو این است که آیا وی در گفته خود صادق است؟ آیا باید بپذیریم که وی نگران بحران آبی مردم ایران است؟ اگر چنین است، پس چگونه این رژیم حاضر شده است در طی دهه‌های گذشته میلیاردها متر مکعب از آب کشورهای همسایه از جمله سوریه، اردن، لبنان و کرانه باختری را سرقت کند؟ و چگونه است که آسوده‌بال نوار غزه را در بحران آبی و بهداشتی شدید قرار داده و به قیمت تأمین آب ساکنان سرزمین اشغالی، بیش از یک میلیون ساکن غزه را در معرض تهدید جانی قرار دهد؟
جولان اشغالی سوریه و منابع آبی
اشغال منطقه جولان و اصرار رژیم صهیونیستی بر عدم واگذاری آن به سوریه، بیش از هر چیزی به دلیل منابع سرشار آبی این منطقه است.
منابع اصلی تامین آب فلسطین اشغالی، چند رودخانه است که از بلندیهای «جبل الشیخ» در شمال فلسطین اشغالی و جنوب سوریه سرچشمه می‌گیرد و به داخل دریاچه «طبریه» در جولان اشغالی می‌ریزد؛ دریاچه‌ای که در دامنه بلندیهای جولان قرار گرفته و 21 کیلومتر طول و 8 کیلومتر عرض دارد و اسرائیل با سیاست‌های آبی خود توانسته است بر بیش از 600 میلیون متر مکعب از آب بلندیهای جولان مسلط شود و به این ترتیب 30 درصد از نیازهای سالیانه خود به آب را تامین می‌کند.
رژیم صهیونیستی همچنین به لطف این دریاچه که سهم مردم سوریه است، علاوه بر تأمین بخش زیادی از آب مورد نیاز خود، اقدام به ایجاد منطقه گردشگری در اطراف دریاچه و درآمدزایی نیز کرده است.
رود بانیاس
رود بانیاس یکی از سه سرچشمه مهم رود اردن است. در سال ۱۹۵۳ رژیم صهیونیستی با انتقال آب رود بانیاس و خشکاندن دریاچه حوله از این آب برای آبیاری مناطق شرقی دریاچه استفاده کرد و مازاد آب را برای ذخیره سازی به دریاچه طبریه انتقال داد و در ۱۹۵۴م با احداث کانال ، آب بانیاس را به همراه چند نهر دیگر برای آبیاری نقب سرقت و ذخیره کرد.
رود یرموک
رژیم صهیونیستی اعلام کرده است که نیازمند افزایش سهمیه خود از آب‌های رودخانه یرموک از ۱۷میلیون متر مکعب به ۴۰ میلیون متر مکعب است و همچنین باید ۱۴۰ میلیون متر مکعب نیز برای آبیاری زمین‌های دره اردن اختصاص داده شود.
کرانه باختری
کرانه باختری و زمین‌های باقی مانده برای فلسطینیان در این منطقه، در معرض شدیدترین اقدامات تاراج منابع زیر زمینی از سوی اسرائیل است. حفر چاههای عمیق به طوری که آسیب شدیدی به سفره‌های زیرزمینی کرانه باختری می‌زند عمده‌ترین اقدامی است که صهیونیست‌ها در کرانه باختری برای تأمین آب مصرفی خود به آن دست می‌زنند؛
در مقابل، فلسطینیان از حفر چاههای آبی معین در مناطقی که رژیم صهیونیستی آن‌ها را مناطق کاملا امنیتی اعلام کرده، منع شده‌اند. هیچ فلسطینی حق حفر چاه آب تا عمق بیش از 100 متر را ندارد در حالی که شهرک‌نشینان و هر اسرائیلی می‌تواند تا عمق 400 متری حفر چاه کند. همچنین هیچ فلسطینی حق استفاده از آبیاری زراعتی را بعد از ساعت چهار بعد از ظهر ندارد اما اسرائیلی‌ها از این قانون مستثنی هستند.
غزه
نوار غزه در این میان بدترین شرایط ممکن را داراست. رژیم صهیونیستی با سرقت منابع آبی این منطقه، شرایطی فاجعه‌باری را برای ساکنان این منطقه ایجاد کرده است.
به گفته «مازن البنا» نایب رئیس سازمان آب دولت غزه، فاجعه کم آبی فلسطینیان ساکن نوار غزه را طی 10 سال آینده به شدت تهدید خواهد کرد و تنها منبع تامین نیازهای آبی فلسطینیان در این منطقه بارش‌های آسمانی خواهد بود.
به گفته وی، اسرائیل سالیانه و به صورت مستمر در حال سرقت منابع آبی زیر زمینی نوار غزه است و بر اساس گزارش‌های رسمی 60 درصد منابع آبی غزه بالغ بر سالیانه 210 میلیون متر مکعب همواره از سوی اشغالگران اسرائیلی سرقت شده تا کسری آب این منطقه به 150 میلیون متر مکعب بالغ شود.
شهرک‌نشینان صهیونیست با حفر چاه در طول مرزهای شرقی غزه، آب این منابع را استخراج و مصرف می‌کنند. همچنین با تغییر مسیر رود‌های جاری در دره غزه به مناطق 48 به بحران کم آبی در غزه بیش از پیش دامن می‌زنند.
در نهایت باید گفت، شوی تبلیغاتی نتانیاهو در حالت خوش بینانه یک بازاریابی محسوب می‌شود، چرا که تکنولوژی آبیاری قطره‌ای و همچنین دستگاههای آب شیرین کن سال‌هاست در ایران اجرا می‌شود و فناوری‌‌های مورد نظر نخست‌وزیر رژیم اشغالگر، در بسیاری از کشورهای دیگر نیز قابل دسترسی و خرید است.
برداشت نیت صلح جویانه و انسان‌دوستی از سخنان یک سیاستمدار آن هم فردی با سابقه نتانیاهو، می‌تواند اوج ساده لوحی باشد.
اگر خواستار کمکید، به مصر کمک کنید که قرارداد صلح دارید
رژیم صهیونیستی بیش از 40 سال است که با مصر قرارداد صلح امضاء کرده و روابط رسمی دیپلماتیک دارد و همچنان می‌دانیم که مصر دچار بحران آبی شدید است. آیا مردم ایران در نظر نتانیاهو شأنیتی بالاتر از مردم مصر دارند که رژیم اسرائیل تا کنون هیچ پیشنهادی به قاهره برای حل بحران آبی نداده است؟ بلکه این رژیم اشغالگر از ابتدای تأسیس خود در پی آب رود نیل و انتقال آن به صحرای نقب در جنوب فلسطین اشغالی است.
در این مسیر حتی تل آویو به همکاری با دولت اتیوپی در ساخت سد النهضه بر روی رود نیل پرداخته است، سدی که در صورت آبگیری کشاورزی مصر را به کلی نابود خواهد کرد.
