مردم غزه یا لبنان چه ربطی به ما دارند. ما آریایی هستیم، عرب نمی پرستیم. چرا باید پول های مملکت ما خرج افراد دیگر ممالک شود. مگر خودمان کم فقیر داریم. مگر خودمان کم مشکل داریم. چه ربطی به ما دارد که کمیته امداد برود در فلسطین افطاری بدهد. حالا غزه و لبنان کم بود، سوریه هم اضافه شد. مگر مملکت خود ما گرسنه ندارد. اصلا چراغی که به خانه ...
کاری به حاشیه های سیاسی و ژئوپولیتیک منطقه ندارم. این که شیوه جنگ و جبهه ها عوض شده و الان دیگر نیابتی می جنگند، به کنار...همه این ها بماند برای متخصصینِ اهل فن...
سوال من این است: از کی تابحال، ایرانی جماعت، اینقدر نژادپرست و مظلوم ستیز شده است؟!
این نوع نگاه ما، میراث حافظ و سعدی است یا از رفتار کوروش آموخته ایم؟! کدام یک از بزرگان ایران، ما را دعوت به این فکر و رفتار کرده اند؟
تجربه ی میزبانیِ نامناسب ما از افغان ها در این سال ها کم بود؟! آیا این همه غرور درشتی برای مظلوم، از دل و زبان یک ایرانی بیرون می آید؟! واقعاً خیلی عجیب است!
آلمان، سال ها است که میزبان مهاجرانی از کشورهای مختلف است. لابد شنیده اید که تُرک ها در این کشور، جمعیت زیادی دارند. بعد از اتفاقاتی که در سوریه افتاد، جمعیت زیادی از مهاجران سوری هم وارد این کشور شدند و دولت آلمان هم در تلاش برای مهیا کردن شرایط است.
آمریکا، هلند، استرالیا و ... هم همین طور. نیازی به زیاده گویی نیست. یک جستجوی ساده در اینترنت می تواند کشورهای مهاجر پذیر از اقصی نقاط جهان را به شما معرفی کند. به همین صورت می توان میزانِ کمک های مالی و کالاییِ دولت ها و مردم کشورهای مختلف به انسان های نیازمند سراسر عالم را به دست آورد.
حال ما مانده ایم و یک مشت شعار دهان پُرکن که «ما ایرانی ها از قدیم الایام تابحال، مهمان نواز و دوستدار انسان ها و کمک به آن ها هستیم»!
اگرچه این نگاه های نژادپرستانه و به دور از انسانیت را همه ی مردم این سرزمین ندارند، اما همین مقدار هم برای ایرانی، زیاد است. میراث یک ایرانی برای فرزندان و نسل بعد از خود بایستی، فرهنگ، ادب، مهربانی و رفتار درست باشد.
اگر روزی به مردم کشوری کمک کردید و آن ها توانستند سرپا بایستند و زندگی شان را ادامه دهند، شاد باشید. اگر در ویدئویی از بچه های مدرسه ای در فلسطین، شادی آن ها را دیدید، خوشحال شوید. این که از کمکِ انسانیِ شما به مردمی مظلوم، خنده بر لبانشان می آید، باید شاد بود.
خوب است بار دیگر که خواستیم به ایرانیت خود ببالیم، بیشتر به میراث معنوی و اخلاقیِ ایرانی توجه کنیم. میراثی که هم انسان ساز است و هم نشان دهنده ی انسان ایرانی. میراثی که هم خودمان باید یاد بگیریم و هم با رفتار درستمان، به نسل های بعد منتقل کنیم.
