فروردین سال 95 توئیتی در صفحه شخصی مرحوم هاشمی منتشر شد مبنی بر اینکه «دنیای فردا دنیای گفتمان‌هاست نه موشک‌ها». انتشار این توئیت در سایت و صفحه شخصی آقای هاشمی، تعجب و تأسف ناظران رسانه‌ای و تحلیلگران را برانگیخت به ویژه اینکه آمریکا و متحدان اروپایی آن از لزوم کنار گذاشتن برنامه موشکی توسط ایران سخن می‌گفتند و موشک دوربرد را برای ایران غیرضروری می‌دانستند.
سال گذشته نیز برخی محافل سیاسی مدعی اصلاح‌طلبی و اعتدال، رزمایش موشکی و نمایش شهرهای موشکی ایران را نوعی هزینه و ماجراجویی برای کشور خوانده بودند؛ چنان که علی مطهری این اقدام را کم‌عقلی خوانده بود.
11 فروردین 1395 پس از انتشار توئیت مورد اشاره در سایت شخصی هاشمی که با ذوق‌زدگی محافل سیاسی صهیونیستی و آمریکا و کسانی چون جان کری مواجه شد، رهبر معظم انقلاب 11 فروردین همان سال تصریح کردند: اینکه بعضی‌ها بیایند بگویند فردای دنیا، فردای مذاکره است، فردای موشک نیست، این حرف اگر از روی ناآگاهی گفته شده باشد، خب ناآگاهی است، اگر از روی آگاهی گفته شده باشد، خیانت است. چطور ممکن است؟ اگر چنانچه نظام جمهوری اسلامی دنبال علم برود، دنبال فناوری برود، دنبال مذاکره سیاسی برود، دنبال کارهای گوناگون تجاری و اقتصادی برود - که همه اینها لازم است- اما قدرت دفاعی نداشته باشد، توانایی دفاع کردن نداشته باشد، هر بی‌سر و پایی و ]هر[ دولت فزرتی کذائی‌ای او را تهدید می‌کند که اگر فلان کار را نکردید، ما موشک می‌زنیم؛ خب اگر شما امکان دفاع نداشته باشید، مجبورید عقب‌نشینی کنید».
بعد از سخنان رهبر معظم انقلاب، هاشمی رفسنجانی با عقب‌نشینی از موضع موشکی خود تاکید کرد: «تقویت قدرت موشکی کشور را لازم می‌دانم.»
در این میان، هر چند انتظار می‌رفت موضع هاشمی در قبال این توئیت پیش از واکنش رهبر انقلاب مشخص شود اما در روزهای بعد از موضع‌گیری هاشمی نیز اطلاعیه یا گفتار رسمی از هاشمی منتشر نشد و صرفا رسانه‌های نزدیک به وی موضع‌گیری‌های متناقضی در این رابطه داشتند که دامنه‌اش از عدم ارتباط این حساب توئیت با دفتر هاشمی و اداره‌اش توسط یکی از دوستداران هاشمی تا اداره این حساب توسط معاون سردبیر سایت هاشمی و بدون هماهنگی با هاشمی را- در خصوص متن‌های منتشره- شامل می‌شد. با وجود تأیید و تکذیب‌های انجام شده، آقای هاشمی جملات تأسف‌برانگیز دیگری را صراحتا در همایش مدیران آموزش و پرورش (30 مرداد/95) عنوان کرد. او در آن همایش گفته بود: «اگر می‌بینید آلمان و ژاپن این روزها محکم‌ترین اقتصاد دنیا را دارند، اینها بعد از جنگ‌جهانی دوم از اینکه نیروی نظامی داشته باشند، محروم شدند. نیروهای نظامی بیشترین خرج کشورهای در حال جنگ را می‌بردند و از این رو با این اقدام پول‌هایشان آزاد شد و به دنبال کارهای علمی و تولیدی رفته و اقتصاد دانش بنیان برای خود درست کردند لذا دیگر آسیب‌پذیر هم نیستند، این راه در ایران باز شده است و مدیران و دلسوزان و معاملان باید وارد این فضا شوند؛ مطمئنم دوره دوم دولت روحانی می‌تواند ما را به آنجا برساند.»
این قبیل اظهارات، از نفوذ عمیق در میان اطرافیان برخی سیاستمداران و مدیران خبر می‌داد. حمله موشکی آمریکا و انگلیس به سوریه هر چند که با ناکامی مطلق در عرصه سیاسی مواجه شده اما در عین حال سندی بر این مدعاست که اگر کشوری دارای قدرت نظامی و به ویژه برنامه موشکی قدرتمند و بازدارنده نباشد، قدرت‌های زورگوی عالم در تعدی و عقده‌گشایی کمترین تردیدی نمی‌کنند.
از این جهت قدرت موشکی پرحجم، نقطه‌زن و دوربرد جمهوری اسلامی ایران، یک توان کاملا بازدارنده دفاعی ارزیابی می‌شود و موجب شده آمریکا و صهیونیست‌ها، دهان خود را در زمینه تهدید ملت ایران ببندند.
