وزیر خارجه آمریکا گفته است: «کمیته مشترک آمریکا و اروپا برای اصلاح برجام، کار خود را آغاز کرده است.»
پیش از این مقامات اروپایی به ویژه خانم موگرینی تظاهر به پایبندی به برجام می کردند، اما ظاهراً چراغ خاموش، دست در دست آمریکایی ها به دنبال دستکاری در متن برجام هستند و برای تغییر آن کمیته مشترک تشکیل داده اند.
بازی پلیس بد و پلیس خوب پایان یافته است و آنها می روند تا دوباره با یک صف بندی جدید، اشتهای سیری ناپذیر خود برای کسب امتیازات بیشتر از ایران را به نمایش بگذارند.
وزارت خارجه و رئیس جمهور کشورمان باید برای وصله پینه کردن برجام در نظر و عمل توسط غرب، فکری کنند. آنها که به هیچ یک از تعهدات خود عمل نکردند، حالا فهرست جدیدی از مطالبات نامشروع خود را، هم در حوزه هسته ای، هم در حوزه قدرت دفاعی ایران و نیز در محدود کردن قدرت منطقه ای ما روی میز گذاشته اند، بدون اینکه سخنی از «داده» خود در برابر «ستانده» برجامی بگویند.
اینکه در «برجام» یک نهاد نیرومند مثل آژانس را با شدیدترین کنترل های کمی و کیفی بر سر نظارت بر حسن انجام تعهدات ایران بگذارند و هیچ نهاد نظارتی همسنگ این نهاد یا تضمینی برای انجام تعهدات طرف مقابل در گفتگوهای هسته ای تدبیر نشود، از شگفتی های کارکرد دولت تدبیر و امید در عرصه دیپلماسی خارجی و بستن پیمان با دولت هایی است که قرار بود آن پیمان مثل آفتاب تابان باشد و مهر معجزه قرن بر این توافق بخورد!
پیش از این هم وزیر خارجه فرانسه گفته بود: «با ایران در خصوص مسئله موشک های بالستیک و مسائل منطقه ای مذاکره ای داشته ایم و تمایل داریم در مورد نفوذ مخرب نظامی ایران در منطقه و حمایت مالی آنها از یمن و حزب الله
مذاکره کنیم.» فرانسوی ها قرار بود نقش پلیس خوب را بازی کنند. حال که این مزخرفات از زبان وزیر خارجه فرانسه شنیده می شود، می توان وخامت اوضاع و همچنین تصویر زشت تر پلیس بد را بیشتر ارزیابی کرد. اینکه در گفتگوی تلویزیونی روحانی رئیس جمهور حرفی از برجام به میان نیامد و اینکه رسانه های دولتی و نیز اصلاح طلبان در دوسالگی برجام حرفی به میان نیاوردند، معلوم می شود که آنها هم به دستاورد تقریباً هیچ و خسارت محض این پیمان قلابی که مشحون از نقض عهد است، پی برده اند.
کشور را نباید معطل برجام کرد. دیپلماسی خارجی ما هم باید راهی برای بازگشت از کژراهه اعتماد به غرب پیدا کند. نگاه دولت به اقتصاد کشور باید تکیه بر درون و ظرفیت های عظیم و پایان ناپذیر مادی و معنوی داخل باشد. تنها گزینه روی میز ما اقتصاد مقاومتی است. دولت با این گزینه چه می کند؟
اینکه هنوز در وزارت خارجه ما روی اختلاف اروپا و آمریکا در برجام حساب باز کنند یک خوش خیالی است. همین چند روز پیش بود که وزاری خارجه انگلیس و آمریکا و فرانسه اعلام کردند ما در تحریم ها کنار آمریکا هستیم. پس اینکه عباس عراقچی معاون وزیر خارجه ما بگوید؛ «امروز میزان اختلاف آمریکا و اروپا بی سابقه است»، چه محلی از اعراب دارد؟! آقای عراقچی از کدام اختلاف بین اروپا و آمریکا یاد می کند؟ پیچ و مهره سایست خارجی را نمی توان بر اساس خیال یا آرزو تنظیم کرد. اختلاف اروپا و آمریکا اگر هم وجود داشته باشد مربوط به روابط تجاری آنهاست. آنها هیچ اختلافی با هم در فشار به ایران ندارند.
پذیرش سند موسوم به «اف.آی.تی.اف» و به تبع آن پذیرش کنوانسیون پالرمو، انداختن کشور در چاه ویل زیاده خواهی های غرب است. تا موقعی که غرب به تعهدات خود در برجام عمل نکرده است، هیچ گفتگو و مذاکره یا پذیرش هر سند یا کنوانسیونی که ایران را به دام تعهدات جدید بکشاند، نه معقول است و نه مشروع. این رویکرد، «تدبیر» درستی نیست، «امید»ی هم به آن نخواهد بود. تا دیر نشده مقامات مسئول در دیپلماسی خارجی در باره اظهارات وزیر خارجه آمریکا و وزرای خارجه انگلیس و فرانسه و آلمان به ویژه اظهارات گستاخانه وزیر خارجه فرانسه، حرف آخر را بزنند و آنها را در رسیدن به اهداف شومی که به بهانه برجام در سر دارند، ناامید کنند.
سید مسعود علوی
