این سانحه تلخ دریایی که باعث ناراحتی آحاد مردم ایران شد، اولین سانحه دریایی از این دست نیست؛ اما شدت آن و از دست دادن تنی چند از عزیزان دریانوردمان می طلبد همزمان با ابراز همدردی،این حادثه از نظر مسائل فنی و کاستی ها نیز مورد بررسی دقیق قرار گیرد.
نخستین مساله به علت برخورد نفتکش سانچی با کشتی فله‌بر هنگ کنگی برمی گردد. هرچند احتمال برخورد دریایی همیشه وجود دارد، اما تمهیدات و تجهیزاتی در نفتکش ها تعبیه شده که احتمال این مساله را کاهش می دهد. در مورد نفتکش سانچی نیز خیلی بعید می‌دانم مسائل ساختاری - فنی از جمله مشکل رادارها باعث برخورد شده باشد. ضمن اینکه خدمه کشتی کوچک‌ترین خطر را به مراجع ذی‌صلاح اطلاع می‌دهند. بنابراین باید قبل از سفر، همه تجهیزات مورد بررسی دقیق قرار گیرد. به نظرم با توجه به قوانین موجود و تجربه ای که در پرسنل نفتکش سانچی وجود داشت از باب مسائل ایمنی و ساختاری - فنی مشکلی وجود نداشت و عمده مساله، غفلت بوده باشد، آن هم نه لزوما از طرف نفتکش سانچی چون در این حادثه دو فروند کشتی وجود داشت و غفلت هر کدام می تواند باعث این حادثه شده باشد.
مساله دوم به زمان هشت روزه اطفای حریق و غرق شدن کشتی برمی‌گردد. اینکه آیا تیم های چینی در انجام عملیات اطفا کوتاهی داشتند یا خیر؟ مشخصا نمی توان براحتی درباره این موضوع قضاوت کرد. مسائل زیادی در خاموش کردن آتش های به این حجم وجود دارد. مثلا دمای بالای 700 درجه سانتی گراد و ریختن آب روی فلز می تواند باعث ایجاد پدیده آتش فلزی شود یا ریختن آب و مواد آتش‌خوار روی کشتی باعث ناپایداری و غرق شدن آن شود. در اینجا اما می توان به مساله توقف عملیات اطفا در شب از سوی تیم‌های اطفای حریق چین اشاره کرد. واقعیت این است توقف خنک کاری در شب و شروع دوباره آن در روز می تواند باعث احیای زنجیره آتش و افزایش آن شود و صدمات را بالا ببرد. بنابراین این مساله برای من جای سوال است.
موضوع سوم نیز بحث میزان تلاش مسئولان ما برای پیشبرد سریع تر عملیات اطفاست. مطمئنا با وجود دیپلماسی قوی و نیروی اجرایی قدرتمند، از طرف کشور ما کوتاهی رخ نداد و همه اهرم های فشار اعمال شد.
ایمان عبدی
سرمهندس کشتی
