جان‌مک‌کین در روزنامه نیویورک تایمز نوشت: درگیری‌های اخیر میان نیروهای امنیتی عراق و کردها در حومه کرکوک برای آمریکا دردآور است. این مجادلات فی‌نفسه از یک واقعیتی بسیار وسیعتر و آزاردهنده‌تر خبر می‌دهد و آن اینکه آمریکا ورای موفقیت تاکتیکی‌اش در مقابل «داعش»، هنوز که هنوز است یک استراتژی جامع و فراگیر برای بقیه خاورمیانه ندارد.
با توجه به تمام پیچیدگی‌های این خطه از جهان؛ این نقیصه فوق‌العاده برای آمریکا خطرناک است.
در این ماه گزارش رسید که «قاسم سلیمانی» فرمانده «نیروی قدس» وابسته به نیروی نخبه «سپاه پاسداران انقلاب ایران» حوالی کرکوک حضور یافته و شبه‌نظامیان را آماده می‌کند تا به عمق کرکوک تاخته و در شهر پیشروی کنند. هدف سلیمانی تقویت تلاشهای وسیعتر ارتش عراق است.
طبق گزارش‌های دریافتی، این پیشروی‌ها در حالی به دست آمده است که بعضی از نیروهای عراقی با همان تجهیزات و امکاناتی جنگیدند که آنها را آمریکا در اختیارشان گذاشته بود. این مطلقاً قابل قبول نیست.
کردها قابل اعتمادترین و توانمندترین شرکای آمریکا در منطقه‌اند. دهه‌های متمادی است که ائتلاف آمریکا با کردها، این قومیت را از گزند حملات در داخل و خارج عراق مصون نگاه داشته و البته در مقابل هم منافع ملی آمریکا حفظ شده است.
اجازه بدهید قضیه را شفاف‌تر تبیین کنم. اگر بغداد نمی‌تواند امنیت، آزادی و فرصتهای مورد مطالبه ملت کرد را تضمین کند و اگر آمریکا هم ناچار است میان شبه‌نظامیان تحت امر ایران و شرکای دیرینه کرد ما، یکی را برگزیند، من کردها را ترجیح می‌دهم. این درگیری‌ها در کرکوک علائم یک مشکل عمیق‌تر است.
مشکلی که سالیان سال است که آمریکا درگیر آن است و هنوز که هنوز است نتوانسته آن را حل کند. آن نظم منطقه‌ای در خاورمیانه که هم داخل کشورها و هم فیمابین کشورها حاکم بود، مدتهاست که با شتابی بی‌سابقه از میان رفته است. قدرت و نفوذ آمریکا رو به افول است.بدیهی است، با خروج آمریکا از منطقه، خلاء قدرت موجود را نیروهای ضد آمریکایی پر کرده‌اند.
البته این مهم به سهم خود یک اصل اساسی است، منتها موضوع این است که دشمنان ما از این انفعال ما نهایت بهره را برده‌اند و در سایر حوزه‌ها گوی امتیاز را از دست ما ربوده‌اند.
آمریکا در عراق هنوز سرمست از پیروزی آزاد شدن «موصل» است که تابستان امسال اتفاق افتاد. در حالی که در همین عراق، نیروهای ایرانی بذر اختلاف می‌پاشند.
ما این قضیه را در کرکوک شاهد بودیم.
این مانورهای سیاسی عراق در مقابل آمریکا و انتخابات سال آینده عراق، که برنامه‌ریزی شده است صحنه شکست استراتژیک آمریکا باشد و آمریکا را از نفوذ داخل عراق به بیرون براند، از نمونه این اختلاف‌افکنی‌هاست.
در سوریه هم در طول مرزهایش، رژیم «اسد» با حمایت روسیه، ایران، حزب‌الله و رشته‌ای از شبه نظامیان بخشهای اعظم خاک کشور را بازپس گرفته است، از جمله بسیاری از بخشهای شرقی کشور که از حیث استراتژیک بسیار برای آمریکا مهم بودند. نکته این است؛ آینده سوریه را نیروی حاضر در میدان نبرد تعیین می‌کند، نه ابتکار عمل آمریکا.
شبکه‌ای از نیروهای نیابتی تحت امر ایران و متحدانش با انواع و اقسام تسلیحات متعارفی که در دست دارد، از منطقه «شام» (سوریه، لبنان و اردن) گرفته تا شبه جزیره عربستان گسترش یافته و تهدیدی دائمی علیه ثبات و آزادی کشتیرانی در منطقه و علیه شرکای ما و متحدان ماست.
