وبگاه شبکه العربیه به تحلیل انگیزه‌های روسیه، ایران و ترکیه در شدت بخشیدن همکاری‌های منطقه‌ای در حوزه‌های امنیتی، نظامی و انرژی پرداخت.
بر این اساس، روابط دو جانبه روسیه و ترکیه دارای ویژگی‌های مشترک متعددی چون مصلحت گرایی، رویکرد چند جانبه، مشترکات، وابستگی به منابع انرژی، قدرت ژئوپلیتیکی، عملکرد نظامی و احتیاط در قبال غرب است. همه این موارد باعث شدت گرفتن چرخش روسیه و ترکیه به عرصه یوراسیا و خاورمیانه شده است.
در ادامه این گزارش با اشاره به عوامل اقتصادی و نیاز همگرایی روسیه و ترکیه آمده است: به‌رغم بی‌ثباتی در عراق و سوریه، آنکارا گزینه‌های دیگر برای تامین انرژی جایگزین ندارد، مگر اینکه انرژی خود را از روسیه تامین کند. با این وجود، عامل اصلی روسیه برای بهبود روابط با ترکیه، منافع امنیتی و نظامی است. پوتین به شدت نگران وضعیت امنیتی سوریه، به ویژه آن گروه از نظامیان خود است که با داعش و دیگر گروه‌های تروریستی مبارزه می‌کنند.
بر این اساس، رئیس جمهور روسیه به دنبال کمک ترکیه در این زمینه است تا مطمئن شود هیچ‌یک از افراط‌گرایان روسی در عراق و سوریه به کشور باز نگردند. در مورد رئیس جمهور ترکیه نیز باید گفت که نگرانی اصلی او، کشمکش ناخودآگاه ارمنستان و آذربایجان درباره منطقه ناگورنو _قره باغ است.
از سوی دیگر همکاری اخیر نظامی بین آنکارا و مسکو با معامله سامانه دفاع موشکی «S-400» باعث نارضایتی مقام‌های ناتو شده زیرا این سامانه روسی، یک دفاع ضد هوایی ناسازگار با ناتو است. با این معامله، روسیه پس از آلمان و آمریکا سومین صادرکننده بزرگ تسلیحات به ترکیه خواهد بود.
در خاتمه این تحلیل با اشاره به سفر آتی رئیس جمهور ترکیه به ایران آمده است: اردوغان که قرار است ماه اکتبر با دیدار از ایران در مسیر تقویت همکاری نظامی برنامه ریزی کند، در مورد پیامدهای شکل گیری کشور مستقل کُرد که ممکن است تنش‌های جدایی طلبانه را در ترکیه، ایران، عراق و سوریه تحریک کند به بحث خواهد پرداخت.
