اخیراً محمدجواد ظریف گفته بود برجام را تحت هر شرایطی ادامه می‌دهیم حتی اگر آمریکا هم از آن خارج شود. پس از او علی اکبر صالحی معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان انرژی اتمی در مصاحبه با مجله اشپیگل گفته است: ایران به برجام پایبند می‌ماند حتی اگر آمریکا خارج شود.
وی گفته است: اگر ایالات متحده از توافق خارج شود، ولی سایر کشورها بگویند به این توافق پایبند هستند، به طور مشخص بریتانیا، فرانسه، آلمان، چین و روسیه، آنگاه ایران نیز به احتمال زیاد به تعهدات خود در این توافقنامه حتی بدون آمریکا نیز پایبند خواهد بود. ولی اگر آمریکا از توافق خارج شود و اروپا نیز از این اقدام تبعیت کند، آنگاه این توافق قطعاً با شکست و فروپاشی روبرو خواهد شد و ایران به همان چیزی که قبلاً بود، باز خواهد گشت.
موضع صالحی و ظریف از این جهت پذیرفتنی نیست که دولت و وزارت خارجه، رکن توافق را طرف آمریکایی می‌دانستند چنان که آقای روحانی تا سال پیش تصریح کرد «آمریکا کدخدا است و بستن با کدخدا راحت‌تر است. و اروپایی‌ها آقا اجازه هستند».
حتی برخی خط قرمزها در طول مذاکرات زیرپا گذاشته شد با این توجیه که ضرورت دارد با آمریکا توافق کنیم چرا که عمده تحریم‌ها، متوجه تحریم‌های ثانویه آمریکاست.
اکنون سؤال از آقایان ظریف و صالحی این است که چگونه می‌توان برای توافق برجام با وجود خروج آمریکا از آن (یا نقض آن توسط آمریکا) اعتبار قائل بود حال آن که قرار بود در ازای امتیازات واگذار شده از سوی ایران، تحریم‌ها لغو شود؟ و اگر قرار باشد آمریکا با خروج از برجام یا زیرپا نهادن آن، مانع از لغو تحریم‌ها شود، دیگر برجام چه ارزش و اعتباری دارد و قرار است چه کاری را در جهت تحریم‌ها انجام دهد؛ کاهش یا افزایش و تشدید آن با وجود برقراری محدودیت‌های هسته‌ای ایران؟!
