کیم یونگ نام در بامداد پنجشنبه ۱۲ مرداد به‌همراه هیئت اعزامی کره‌شمالی از روسیه وارد ایران شد. طبق برنامه اعلامی، کیم یونگ نام تا ۱۱ آگوست (۲۰ مرداد) در ایران خواهد ماند.
کیم یونگ نام کیست؟
در کره‌شمالی حرف اول و آخر را کیم جونگ اون، رهبر جمهوری دموکراتیک خلق کره (کره‌شمالی) می‌زند؛ رویه‌ای که با پدربزرگ رهبر فعلی شروع شد و به پسر و بعد به نوه او- کیم جونگ اون ـ منتقل شد. پدربزرگ رهبر فعلی، اولین و آخرین فردی بود که در حکومت کمونیستی کره‌شمالی عنوان «رئیس‌جمهوری» را یدک کشید. به او لقب «رئیس‌جمهوری ابدی» داده شد. او در سال ۱۹۹۴ درگذشت و مقامات کره‌شمالی به احترام او، از به‌کاربردن این عنوان برای شخص دیگری خودداری کردند.
«کیم یونگ نام» ـ عالی‌رتبه‌ترین عضو اعزامی کره‌شمالی به مراسم تحلیف که رئیس کشور کره‌شمالی محسوب می‌شود، وظایف و اختیارات تشریفاتی دارد. برای نمونه، کیم یونگ نام اخیرا نامه تبریکی برای امانوئل مکرون، رئیس‌جمهوری منتخب فرانسه بعد از پیروزی او در انتخابات فرستاد. کیم یونگ‌نام (۸۹ساله) از سال ۱۹۹۸ رئیس هیئت رئیسه مجلس اعلای خلق کره‌شمالی است و از سال ۱۹۸۳ تا سال ۱۹۹۸ وزیر امور خارجه کره‌شمالی بود. طبق نظام سیاسی کره‌شمالی؛ کیم یونگ نام رئیس‌جمهوری افتخاری کره‌شمالی به شمار می‌آید. او سال ۲۰۱۰ به عضویت هیئت رئیسه دفتر سیاسی کمیته مرکزی حزب کارگران کره‌شمالی درآمد. تقریبا همه وظایف و اختیارات «کیم یونگ نام» تشریفاتی است. یکی از وظایف کیم یونگ نام دریافت استوارنامه سفیران جدید و تعیین سفیران کره‌شمالی، امضای توافق‌نامه‌ها و استقبال از سران کشورهاست. با وجود این رئیس هیئت رئیسه مجلس اعلای خلق کره‌شمالی، به دلیل روابط نزدیک با رهبر کره‌شمالی، گاه مرد شماره دو این کشور پس از کیم جونگ اون محسوب می‌شود. کیم یونگ نام همچنین عرفا عضو شورای اجرائی سه‌نفره است. «پاک پونگ جو» نخست‌وزیر و کیم جونگ اون رهبر کره‌شمالی، دیگر اعضای این کمیته هستند. وظیفه این شورای اجرائی سه‌نفره تعیین سیاست‌های خارجی، تشکیل دولت، اداره امور داخلی و نظارت بر امور دفاعی است.
مراسم تحلیف ریاست‌جمهوری اولین سفر کیم یونگ نام به ایران نیست. مطابق قوانین کیم یونگ نام «رئیس کشور» کره‌شمالی محسوب می‌شود. او در سال ۱۳۹۱ برای شرکت در اجلاس سران جنبش عدم‌تعهد به تهران سفر کرد. در آن سفر نیز کیم یونگ نام به شرکت در مراسم اصلی بسنده نکرد و برنامه‌هایی را در دیدارهای رسمی با مقامات ایرانی پیگیری کرد. حاصل این دیدارها چند سند همکاری بود. به گزارش ایرنا این سندها شامل همکاری‌های تحقیقاتی، تبادل دانشجو و محقق، راه‌اندازی آزمایشگاه‌های مشترک علمی و فناوری، سفرهای تحقیقاتی علمی میان دو کشور، تبادل و انتقال فناوری موردنیاز از جمله فناوری اطلاعات، انرژی، محیط زیست، توسعه پایدار، کشاورزی و مواد غذایی است.
با توجه به حساسیت‌های پرونده هسته‌ای ایران و کره‌شمالی این دیدارها نمی‌توانست بی‌ارتباط با این مسائل تحلیل شود. نام ایران و کره‌شمالی مکررا در کنار هم قرار گرفته است؛ از روزی که بوشِ پسر، ایران، عراق و کره‌شمالی را «محور شرارت» دانست تا امروز که ایران، روسیه و کره‌شمالی مشمول تحریم‌های آمریکا شده‌اند. گفتنی است دیدارهای حاشیه اجلاس سران عدم‌تعهد در ایران اولین دیدارهای رسمی دو کشور بعد از به‌رهبری‌رسیدن کیم جونگ اون بود.
«دان اوبردرفر» استاد سابق روابط بین‌الملل دانشکده «جان هاپکینز»، متخصص حوزه کره و روزنامه‌نگار بین‌الملل در کتاب «دو کره» درخصوص کیم یونگ نام نوشته است: او فردی است «مبهم، سفت و سخت در نقش رسمی‌اش، شخصا خوشایند، به‌شدت باهوش و چهره‌ای مهم در پشت پرده پیونگ‌یانگ [پایتخت کره‌شمالی]». به‌نظر می‌رسد کیم یونگ نام یکی از مسئولان کثیرالسفر کره‌شمالی است، البته در قیاس با دیگر مسئولان آن کشور. او در سال ۲۰۰۷ یک سفره دوهفته‌ای به چهار کشور مغولستان، الجزایر، مصر و اتیوپی انجام داد و در سال ۲۰۰۸ به چهار کشور آفریقایی سفر کرد که در آنها با استقبال مقامات عالی‌رتبه روبه‌رو شد و توانست چند تفاهم‌نامه را با آنها امضا کند. او سابقه حضور در افتتاحیه المپیک ۲۰۰۸ و المپیک ورزش‌های زمستانی ۲۰۱۴ را نیز در کارنامه سفرهای خود دارد.
رابطه ایران و کره‌شمالی
ایران و کره‌جنوبی پیش از انقلاب هر دو از متحدان راهبردی آمریکا و غرب محسوب می‌شدند و روابط گرمی با یکدیگر داشتند. حتی الگوی توسعه آمرانه در ایران عصر پهلوی دوم تا حد زیادی با رویکرد کره‌جنوبی در دوران جنگ سرد هماهنگ می‌نمود. بعد از انقلاب اسلامی ۵۷ ایران و گسستن ایران از بلوک غرب، تهران رابطه رسمی خود را با کره‌شمالی برقرار کرد. کره‌شمالی از معدود کشورهایی بود که در هشت سال جنگ تحمیلی با ایران همکاری کرد و به ایران سلاح فروخت. هرچند کره‌شمالی را نمی‌توان «متحد» تمام‌عیار ایران دانست؛ کره‌شمالی بعد از همکاری با ایران سعی کرد رابطه خود را با عراق عادی‌سازی کند که با سردی دولت صدام روبه‌رو شد. تحلیلگران این تلاش کره‌شمالی را گواه این می‌دانند که رابطه ایران با کره‌شمالی رابطه‌ای ایدئولوژیک نبوده و بیشتر حاصل استراتژی‌های دو کشور است.
در تحلیل‌های خبرگزاری‌های غربی از رابطه ایران و کره‌شمالی تأکید می‌شود که نمی‌توان با قاطعیت از حجم تبادلات و قراردادهای بین این دو کشور سخن گفت، اما آنها در تحلیل‌های خود از پتانسیلی سخن می‌گویند که در صورت تحقق می‌تواند برای غرب خطرناک باشد. این چارچوب تحلیلی در بیشتر آنالیزهای رسانه‌های غربی از رابطه ایران با کره‌شمالی دیده می‌شود، حتی در تحلیل سفر اخیر کیم یونگ نام به ایران.
گفتنی است که مقام معظم رهبری در دوران ریاست‌جمهوری خود و آیت‌الله اکبر هاشمی‌رفسنجانی در دوران ریاست بر مجلس به‌صورت رسمی از کره‌شمالی دیدار کرده‌اند. هاشمی در کتاب عبور از بحران درباره سفر به کره‌شمالی در ۲۳ شهریور ۱۳۶۰ این‌گونه نوشته است: «ما هم اول رفتیم نمایشگاه ماشین‌آلات کشاورزی را دیدیم و سپس به دانشگاه اقتصاد رفتیم. کادرها را آموزش می‌دهند و همه مسئولان، سالی یک ماه آنجا مطالب کشف‌شده جدید را میخوانند. ماکتهایی برای هر نوع آموزش درست کرده بودند. رئیس مجلس (کره‌شمالی) همه جا، همراه من بود و تبلیغ علیه آمریکا و کره‌جنوبی و به نفع کره‌شمالی و شخص کیم ایل سونگ و حزب کمونیست می‌کرد. سپس، به یکی از پایگاه‌های نظامی رفتیم، تیراندازی با توپ‌ها را دیدیم و تانک‌های ساخت کره را مشاهده کردیم. بناست، تعدادی بخریم. به خاطر جنگ این یکی از اهداف مهم سفر است».
محسن رفیق‌دوست، وزیر سپاه وقت، درباره سفر خود به کره‌شمالی به خبرگزاری میزان این‌گونه می‌گوید: «ما همیشه رابطه‌مان با کره‌شمالی خوب و مسالمت‌آمیز بوده... ما هم‌اکنون احتیاجی به مراوده اسلحه با کره‌شمالی نداریم. در زمان جنگ این مراودات را داشتیم و آنها نیز زحمات زیادی دراین‌باره برای ایران کشیدند». رفیق‌دوست در ادامه صحبت‌های خود خاطره‌ای از دیدار خود با رهبر سابق کره‌شمالی تعریف می‌کند و به‌نقل از او می‌گوید: «من به شما احترام می‌گذارم و وصیت می‌کنم که پس از مرگم نیز از ایران حمایت کنند». چندین سال پیش نیز قرار بود علی لاریجانی به‌عنوان رئیس مجلس به کره‌شمالی سفر کند که به دلایل نامعلومی این برنامه لغو شد. بعضی از تحلیلگران بر این باورند که تهران با وجود داشتن روابط حسنه با پیونگ‌یانگ، سعی می‌کند فاصله خود را با کره‌شمالی حفظ کند تا مانع از در کنار هم نشاندن ایران و کره‌شمالی شود. برای نمونه، ایران از گذشته‌های نسبتا دور، دارای روابط تجاری و صنعتی گسترده با کره‌جنوبی است و سیاست خارجی خود را به‌گونه‌ای تنظیم کرده که تقابل و دشمنی دو کره، تأثیر منفی بر روابطش با هیچ‌یک از این کشورها نداشته باشد.
