رئیس جمهور در جمع اصحاب رسانه در مراسم افطاری با صاحبان قلم گفت؛ «امیرالمومنین در جنگ صفین از خیمه‌اش بیرون آمد، دید عده‌ای دارند رو به اصحاب معاویه ناسزا می‌گویند. میدان جنگ بود، طرف هم ناحق بود، امیرالمومنین بحق خلیفه مسلمین بود اما ایستاد و گفت؛ من دوست ندارم شما فحش بدهید. من اصحابی را نمی‌خواهم که به دشمنانش فحش دهد. مگر ما شیعه علی (ع) نیستیم؟ چرا فحش را افتخار می‌دانیم. چرا ناسزاگویی را انقلابی گری می‌دانیم؟» این حرف‌ها از مولا بسیار زیباست، اما تا چه حد پایبند هستیم؟
پنج شنبه گذشته سنای آمریکا تحریم‌های جدیدی علیه ملت ایران به تصویب رساند. وزارت خارجه آمریکا اسناد دخالت واشنگتن در کودتای 28 مرداد را فاش ساخت. تیلرسون وزیر خارجه آمریکا رسماً در یک اظهار نظر مداخله جویانه گفت؛ «از عناصر داخلی ایران که بتوانند به تغییر نظام جمهوری اسلامی ما کمک کنند، حمایت می‌کنیم.»
خب، منتقدین رئیس جمهور چه می‌گفتند که شایسته ناسزا بودند؟ آنها می‌گفتند آمریکا قابل اعتماد نیست، به قول و قرار آنها خوشبین نباشید، آنها بدعهد هستند و نقض پیمان می‌کنند، اما رئیس جمهور محترم گوشش به این نقدها بدهکار نبود و پاسخ منتقدین را با ناسزاگویی صریح می داد. فهرست ناسزاهای رئیس جمهور به منتقدین را در سایت اطلاع‌رسانی ریاست جمهوری می‌شود به شرح زیر ردیف کرد؛
بی دین، حسود، کاسب تحریم، بی شناسنامه، بی سواد، عصر حجری، مزدور، ترسو، بیکار، دین نشناس، بزدل، فاسد، عقب مانده، تازه به دوران رسیده، هوچی باز و...
رئیس جمهور محترم با ردیف کردن این ناسزاها آخر سر هم به منتقدین گفت؛ «بروید به جهنم»!
این در حالی است که در داخل، جنگی بین اصحاب رئیس جمهور و منتقدین در کار نبوده و اتفاقاً اصحاب رئیس جمهور ناسزایی به منتقدین نگفتند و این رئیس جمهور بود که زبان به طعن و لعن و نفرین و ناسزای منتقدین گشود. آقای رئیس جمهور حتی یک نمونه سراغ ندارد که منتقدین به او ناسزا بگویند. رئیس جمهور باید بداند منتقد، دشمن نیست. اگر دشمن هم بود به توصیه امیر مومنان نباید به او دشنام دهد. از طرفی رئیس جمهور در برابر دشمن غدار ملت و ایران، آمریکای متجاوز و ستمگر، کوچکترین حرفی که از آن بوی ناسزاگویی به مشام برسد تاکنون نگفته است و ادب و احترام را در برابر دشمن ملت حفظ کرده است. مردم سوال می‌کنند آن ادب در برابر دشمن چه معنا می‌دهد و این بی ادبی با منتقدان مستند شرعی و قانونی و عقلی و حقوقی آن کدام است؟!
رئیس جمهور گفته است؛ چرا فحش را افتخار می‌دانیم و ناسزاگویی را
انقلابی گری؟! چه کسی به این سخن تفوه کرده است جز خود رئیس جمهور؟ اگر منظور رئیس جمهور، شعار مرگ بر آمریکاست که باید گفت این یک شعار ملی و اسلامی است که از متن انقلاب بیرون آمده است و امام راحل (ره) نیز بر آن صحه گذاشته است. اگر مواضع صریح مردم و نمایندگان ملت در برابر زیاده‌خواهی‌های آمریکا را ناسزا می‌داند، پس چه کسی باید پاسخ ناسزاهای آمریکا را بدهد که ملت ایران را محور شرارت اعلام کرده و به بهانه حمایت از تروریسم ـ بخوانید حمایت از ملت مظلوم فلسطین ـ علاوه بر ناسزاگویی به تحریم‌های ظالمانه جدید روی آورده است؟
رئیس جمهور باید دوپهلوگویی را رها کند و صریح به مردم بگوید در برابر دشمن غداری چون آمریکا و ناسزاگویی‌های اعضای کنگره و کاخ سفید و اقدامات ستمگرانه آنان چه پاسخی دارد؟ جا داشت رئیس جمهور در ملاقات با اهالی رسانه پاسخ اظهارات مداخله جویانه وزیر خارجه آمریکا را می‌داد و می‌گفت در ایران هیچ کس نیست که دست یاری به سوی آمریکا برای سرنگونی نظام دراز کند. همچنین رئیس جمهور باید به نمایندگی ملت می‌گفت؛ ما آن دست را اگر دراز شود با قدرت قطع خواهیم کرد. رئیس جمهور بالاخره باید بگوید از نظر او «سزا» چیست و «ناسزا» در منطق دولت یازدهم کدام است؟ اگر در دولت یازدهم به منتقدین ناسزا گفت این ناسزا را در دولت دوازدهم تکرار نکند.
دکتر حسن کربلایی
