اگر صحبت از آزادی بیان به میان آید، بدون شک نمی‌توان آزادی موافقان در تمجید و تکریم را به‌عنوان مصداقی برای اثبات پایبندی خود به این موضوع ارائه کرد؛ بلکه آنجایی مسئله آزادی بیان خود را به‌صورت واقعی به منصه ظهور می‌رساند که «تحمل منتقد» در میان باشد.
همچنین تأکید بر پایبندی به آزادی بیان از جمله شعارهایی بوده است که حجت‌الاسلام روحانی در سال 92 با تکرار آن توانست بخشی از آرا را به خود جلب کند، به‌ویژه آنکه او در یکی از مناظره‌ها، طرف مقابل خود را به برخوردهای سخت با منتقدان و معترضان هم متهم کرد.
اما منتقدان حجت‌الاسلام روحانی معتقدند که او در زمینه آزادی بیان کارنامه روشنی ندارد؛ جدای از شکایت‌هایی که از رسانه‌های منتقد در دولت حجت‌الاسلام روحانی انجام شده، منتقدان حجم "زیاد" کنایه‌ها و بعضاً "اهانت"های حجت‌الاسلام روحانی در قبال منتقدان را جزو نشانه‌های مهم عدم اعتقاد واقعی ایشان به این شعار می‌دانند.
احتمالاً موضوع آزادی بیان از جمله مواردی خواهد بود که در رقابت‌های انتخاباتی مطرح خواهد شد. در گشت‌وگذاری میان سخنرانی‌های رئیس‌جمهور در طول سالهای گذشته مواردی را جمع‌آوری شده است که می‌تواند اهانت به منتقدان تلقی شود. آنچه در ذیل می‌آید بخشی از توصیفات رئیس‌جمهور درباره منتقدان است. در میان این گزاره‌ها، از عناوینی چون "عصر حجری‌ها"، "بزدل‌های سیاسی"، "اقلیت تندرو"، "هراسان و ترسان و لرزان"، "تازه به دوران رسیده"، تا توصیفاتی چون "کاسبان تحریم"، "بددل، بدبین، بدزبان" و "یک عده کودک" و "دروغگو" و "فحاش" به چشم می‌خورد.
