با عنایت به اینکه نامبرده جزو نزدیکان حجت الاسلام حسن روحانی و نفر دوم دولت اوست و با توجه به تصریح خود جهانگیری مبنی بر فقدان اراده در وی برای رقابت با رئیس کابینه و تأکیدش بر ایفای نقش "مکمل" برای آقای روحانی، این پرسش به ذهن خطور می‌کند که هدف از این کاندیداتوری چه می‌تواند باشد؟!
قرائن موجود، مؤید شنیده‌های پیشین است و به‌نظر می‌رسد برنامه انتخاباتی دولتی‌ها بر مبنای تقسیم وظایف «حتی در بالاترین سطوح ممکن» طراحی شده است.
گویا واقعیاتی نظیر کارنامه انتقادبرانگیز دولت در زمینه سیاست خارجی و عاری بودن برجام از خروجی ملموس، ناکارآمدی کابینه یازدهم در برآوردن مطالبات معیشتی، بحران رکود و بیکاری، همچنین حضور منتقدان جدی عملکرد دولت در جمع رقبای رئیس جمهور، وی را قانع کرده تا با پذیرش ریسک توسل به «نامزد پوششی» از حضور جهانگیری در مناظره‌های انتخاباتی بهره ببرد.
این مهره‌چینی شاید در پاسخگویی به گوشه‌ای از انتقادات وارده و تقویت برخی مواضع آقای روحانی مؤثر بیفتد، اما فی‌الواقع حامل پیام‌های دیگری نیز هست که چندان نمی‌تواند برای وجهه رئیس دولت زیبنده باشد.
نظر به اینکه حجت الاسلام حسن روحانی سخنوری آشنا به مقتضیات مناظره و فن جدل است، برای هر ناظر مستقل پس از مشاهده «آرایش تدافعی» فوق‌الذکر، در بادی امر سؤالاتی از این دست رخ می‌نماید که:
* آیا استمداد انتخاباتی از معاون اول، افکارعمومی را به چنین استنتاجی نمی‌رساند که آقای روحانی این بار از موضع ضعف وارد صحنه شده است؟
* آیا عدم تسلط کافی رئیس قوه مجریه به امور جاری و جزئیات مربوطه -که لاجرم در گفتگوهای انتخاباتی مطرح خواهند شد- بناست با حضور «یار کمکی» جبران شود؟
* یا از منظری دیگر، آیا قرار است مواضعی در تبلیغات ایام انتخابات اتخاذ شوند که شخص رئیس‌جمهور از بیان آن‌ها ابا دارد و می‌پسندد که بر زبان دیگری جاری گردد؟
