فارن افرز با بررسی گزینه‌های پیش روی ترامپ در طول کارزار انتخاباتی خود به اشکال متنوع قول داد که «این توافق فاجعه‌آمیز را تکه‌تکه کند» و «ایرانیان را مجبور کند به میز چانه‌زنی برگردند، تا یک معامله بسیار بهتری انجام شود.» البته پیشنهاد اول فاجعه به‌بار خواهد آورد، اما پیشنهاد دوم ارزش فکر کردن را دارد.
نشریه شورای سیاست خارجی آمریکا می‌‌گوید پیشنهاد دوم ترامپ درباره بازگرداندن ایران پای میز مذاکره و گرفتن امتیازهای جدید، قابل تامل و توجه است.
توجه به این نکته مهم است که برجام، که به طور مشترک از سوی ایران و آمریکا و نیز پنج کشور دیگر امضا شد، به مقصود اولیه خود رسیده و تهران نخواهد توانست به دور از نظارت سلاح هسته‌ای تولید کند. در واقع، این همان دلیلی است که به خاطر آن نهادهای نظامی و امنیتی اسرائیل خواهان حفظ این توافق هستند.
بسیاری از مقامات امنیتی و دیپلمات‌های اسرائیلی که پارسال در اورشلیم (بیت‌المقدس) با آنها مصاحبه شده بود، به برجام به عنوان معامله‌ای که انجام و تمام شده بود، می‌نگریستند که باید با قدرت تمام به آن عمل می‌شد. دیگرانی هم بودند که دیدگاه مشابهی داشتند. مشکلات جدی‌تری در زمینه تحریم‌ها که در مقابل همکاری به ایران وعده داده شده بود وجود دارد؛ ایران هنوز هم فاقد روابط بانکی عادی با بقیه جهان است، چرا که نهادهای مالی عمده جهان هنوز در مورد همکاری با ایران این پا و آن پا می‌کنند.
در همین حال دو عضو اندیشکده «موسسه واشنگتن» تصریح کردند: محدود کردن ایران با حفظ برجام، باید سیاست دولت جدید آمریکا باشد.
جیمز جفری و دنیس راس ضمن تحلیلی که در سایت این اندیشکده منتشر شده نوشتند: محدودسازی و کنترل ایران یکی از اولویت‌های اصلی سیاست خارجی دولت جدید آمریکاست و واشنگتن به جای خروج از توافقنامه هسته‌ای باید همچنان به محدود کردن تهران بپردازد.
ایران در تلاش است تا با هدف قرار دادن کشورهای مختلف قدرت خود را گسترش دهد. درگیری سوریه نشان‌دهنده تاثیر سیاست ایران بر منطقه و ورای آن است.
تا زمانی که ایران به طور موفقیت‌آمیز تحدید و مهار نشود، خطر وجود دارد.
جفری و راس می‌افزایند: در رابطه با حوزه هسته‌ای باید گفت، هم در داخل و هم در بیرون از چارچوب توافقنامه هسته‌ای، گزینه‌هایی برای اعمال فشار بر ایران وجود دارد. صرف‌نظر کردن از این توافقنامه، دو مسئله را به دنبال دارد. نخست، چیزی که باید جایگزین آن کرد و دیگر آنکه، خروج از این توافقنامه، کنترل توسعه‌طلبی ایران را دشوار می‌سازد.
یکی از نتایج حتمی خروج از توافقنامه هسته‌ای ایران این است که به جای آنکه توجهات را به رفتار مضر و مخرب ایران جلب کند، به اقدامات آمریکا معطوف می‌کند.
راهبرد هوشمند باید همچنان به مطرح کردن سیاست‌های ایران به عنوان تهدید ادامه دهد و به خروج از این توافقنامه فکر نکند. منظور کردن پاسخی موثر و قابل باور به اقدامات تحریک‌آمیز ایران، از اقدامات تروریستی تا بازداشت کردن اتباع آمریکایی برای مقابله با رزمناوها و ناوهای هواپیمابر آمریکا، چالش فوری و بلافاصل دولت جدید آمریکاست.
در همین زمینه 3 سناتور آمریکایی (تاد یانگ، مارکو روبیو و جان کورنین) طرح تحریم‌های یک‌جانبه غیرهسته‌ای علیه ایران را تقدیم کنگره کردند. این طرح تحریم‌های جدیدی علیه سپاه پاسداران، شرکت هواپیمایی ماهان و اشخاص و نهادهای دخیل در فعالیت‌های موشکی ایران از جمله سازمان صنایع هوایی نیروهای مسلح و گروه‌های صنعتی شهید همت و شهید باکری وضع می‌کند.
در این طرح محدودیت‌‌هایی نیز علیه ایران برای دسترسی به نظام مالی آمریکا ذکر شده است.
یانگ ادعا کرد، ایران همچنان به سبب «حمایت از تروریسم» و «توسعه برنامه موشک‌های بالستیک»، «خطر جدی» برای آمریکا محسوب می‌شود و این طرح با هدف مقابله با تهران تدوین شده است.
دولت آمریکا بر اساس سند برجام متعهد است که از بازگرداندن یا تحمیل مجدد تحریم‌های مشخص شده در پیوست 2 این توافق که اعمال آنها را متوقف کرده است، خودداری نماید.
