گروه سیاسی- یادش بخیر! بچه که بودیم یکى از لذت‌هایمان دیدن هواپیماى در حال پرواز در آسمان بود! به محض دیدن هواپیما بر فراز آسمان، آن را با شوق و ذوق به بقیه نشان می‌دادیم و داد می‌زدیم: «هواپیما! هواپیما». طورى ذوق زده می‌شدیم که انگار هواپیماى اختصاصى خود ماست که دارد در آسمان عرض اندام می‌کند. یا اینکه کارتون هواپیمای «جیمبو» را همه به خاطر داریم و داستان‌های آن را.
به گزارش افکارنیوز، این روزها سر ماجراى تحویل یک هواپیماى ایرباس بعد از نزدیک به چهار سال از عمر دولت آقاى روحانى، ذوق‌زدگى عجیب و غریب دولتمردان به خاطر یک هواپیما، خاطره دوران بچه‌گى را زنده می‌کند. دولتمردان محترم همه دست به کمر ایستاده‌اند، به آسمان خیره شده‌اند و با ذوق هرچه فراوان دارند فریاد میزنند: «هواپیما! هواپیما!»
اما واقعا هواپیما کجاى مشکلات عامه مردم ایران است؟! آیا درد مردم، هواپیماست؟ اصلا چند درصد مردم سوار هواپیما می‌شوند و کلا چند درصد مردم پولش را دارند که سوار بشوند؟! آیا این هواپیما تورم و بیکارى را که براى مردم و کشور کمرشکن شده حل می‌کند؟! آیا این هواپیما، سیستم در بستر احتضار حمل‌ونقل ریلى کشور را که قتل عام سریالى به راه انداخته، به سامان می‌کند؟! آیا کلیدی که آقاى روحانى به مردم نشان داد، کلید همین یک هواپیما بود؟!
البته مردم به هیچ عنوان از خرید یک محصول نو مثل هواپیما ناراحت نیستند، بلکه امروز از خوشحالی زایدالوصفی که دولتمردان از خرید و ایجاد اشتغال برای خارجی‌ها دارند، متعجب‌اند! آن هم در شرایطی که پشت پرده قرارداد محرمانه ایران با ایرباس سوالات فراوانی را مطرح می‌کند.
قرارداد، فروش اقساطی نیست و اجاره به شرط تملیک است. لذا مالکیت فعلی هواپیما تا مدتها برای ایران نخواهد بود. نرخ بهره بالایی نیز به طرف ایرانی تحمیل شده است. پیش‌پرداخت با دست‌برد به صندوق توسعه ملی تامین شده است.
