"داگلاس برینکلی"، مفسر تاریخی شبکه سی‌ان‌ان، مدعی شد کمپین انتخاباتی "رونالد ریگان" در سال 1980 میلادی دولت ایران را تحت فشار قرار داد تا آزادی زندانیان آمریکایی، در ماجرای تسخیر لانه جاسوسی، را به تعویق اندازد. این کار با هدف ضربه زدن به "جیمی کارتر"، رئیس جمهور وقت آمریکا، صورت گرفت تا مانع از انتخاب مجدد وی برای ریاست جمهوری شوند.
ادعای "برینکلی" پیش از این نیز مطرح شده بود؛ اما بررسی و تحقیق نمایندگان کنگره آمریکا در دهه 90 میلادی نشان داد هیچ مدرک موثقی دال بر اثبات این ادعا وجود ندارد.
جیمی کارتر سال‌ها بعد با نوشتن کتاب "۴۴۴ روز: ماجرای گروگانهای آم‍ری‍ک‍ائیی در ایران" به شرح ماجرا پرداخت. وی کتاب خود را اینگونه آغاز کرده است: «روز یکشنبه چهارم نوامبر 1979 (13 آبان 1358) تاریخی است که هرگز آن را فراموش نخواهم کرد. اوایل صبح آن روز "برژینسکی" گزارش داد سه‌هزار نفر از معترضان ایرانی اعضای سفارت آمریکا را در تهران که تعدادشان 50 یا 60 نفر است، دستگیر کرده‌اند. پس از آن "ونس" و من فورا اطمینان خاطر و ضمانت‌هایی که قبلاً از سوی مقامات ایرانی برای حفظ جان آمریکایی‌ها به ما رسیده بود، بررسی کردیم. شدیداً نگران و ناراحت بودیم؛ ولی اطمینان داشتیم مقامات ایرانی به زودی اشغال‌کنندگان سفارت را از محوطه آنجا بیرون و افراد ما را آزاد می‌کنند. تا جایی که می‌دانستیم هیچ گاه یک دولت میزبان از کوشش برای حفظ جان دیپلمات‌های خارجی که مورد تهدید واقع شده بودند، کوتاهی نکرده است.»
وی در بخش دیگری از کتاب نوشت: اولین هفته ماه نوامبر 1979 دشوارترین ساعات زندگی‌ام بود. سلامت گروگانهای آمریکایی در ایران به صورت یک نگرانی دائمی در آمده بود. صبح زود در باغچه‌های کاخ سفید مشغول قدم‌زدن می‌شدم و شب‌ها خواب به چشمم نمی‌آمد. همواره در این اندیشه بودم برای آزادی گروگان‌ها چه می‌شود کرد بدون اینکه احساسات و شرافت ملی خود را لکه‌دار سازیم. به هر پیشنهادی هر چند هم که غیر عقلایی و مسخره به نظر می‌رسید گوش می‌دادم. از جمله پیشنهاد تحویل دادن شاه به ایران برای محاکمه و نیز بمباران اتمی شهر تهران. گرچه نمی‌توانستیم روش آیت‌الله خمینی را حدس بزنیم؛ ولی سعی کردیم منطقی رفتار کنیم.»
مفسر تاریخی سی‌ان‌ان در پایان افزود: کارکنان سفارت آمریکا در تهران سرانجام آزاد شدند؛ اما در نهایت جیمی کارتر نتوانست در انتخابات ریاست جمهوری سال 1981 به پیروزی برسد و ریگان بر جای او نشست.
