روزنامه صبح نو نوشت: نطق آقای روحانی در جلسه رأی اعتماد به وزرای پیشنهادی رونمایی مجددی بود از معیارهای دوگانه ایشان. رئیس‌جمهور در نطق خود رسانه‌ها را به ناامید ساختن مردم متهم کرد و سنگینی بار اعتیاد و افسردگی جامعه را متوجه آنان دانست اما ایشان فراموش کردند که خود و اعضای کابینه تدبیر و امید با اظهارات و عملکردشان بیشترین تاثیر را در ناامید کردن جامعه داشته‌اند.
همین 10 روز قبل بود که آقای روحانی در همایش روز روستا رسما اعلام کرد دولت در برابر حجم تقاضای مردم برای ایجاد اشتغال ناتوان است و نمی‌تواند به این همه درخواست پاسخ بگوید. حال آنکه بر اساس نظرسنجی‌ها بالاترین نگرانی مردم بیکاری و تامین امنیت شغلی آنهاست.
از جمله معیارهای دوگانه دیگر آقای رئیس‌جمهور، اعتراض به توجه رسانه‌ها به پرونده فساد مالی صندوق ذخیره فرهنگیان بود. اما آیا ایشان به رسانه‌‌های همسو با دولت که ماه‌ها درباره فساد دولت قبل تیتر می‌زدند هم اعتراض کردند؟! در پشت تریبون‌های عمومی از فساد گذشتگان سخن می‌گویند و آقای معاون اول بی‌سند و مدرک ادعای فساد بی‌سابقه دولت قبل و گم شدن پول نفت را مطرح می‌کند اما پای پرونده تخلف دولتی‌ها که پیش می‌آید، فرد هم‌خط و هم‌فکرشان که حقوق نجومی دریافت کرده، می‌شود امانت‌دار و ذخیره نظام یا فریادها بلند می‌شود که چرا «بدهی معوق!» یا مثلا صندوق فرهنگیان چرا اختلاس نامیده شد و چرا آب به آسیاب دشمن ریختند؟!
حتما ناامید کردن مردم، گناه بزرگی است همان‌طور که امید واهی به مردم دادن و آنها را به دشمن امیدوار کردن گناه نابخشودنی است؛ هر شخص و جریانی که به فساد آلوده شد باید آن را تقبیح کرد و نمی‌توانیم جایی فساد را ببینیم و در جایی دیگر چشم خود را به روی آن ببندیم.
