کُلاً از جنجال استقبال می‌کند؛ از ماجرای قراردادهای کرسنت‌طور جدید نفتی گرفته، تا خالی کردن زیر پای دانشجویان صنعت نفت. و تا داستان مشکوک آتش‌سوزی سریالی پتروشیمی‌ها. عالم و آدم اگر حتی مخالف باشند، فرقی نمی‌کند. اعتنایی نمی‌کند اگر عواقب تصمیماتش دامن‌گیر نان و معیشت خلق‌الله شود، اگر کسان فراوانی را از کار بی‌کار کند، اگر سرمایه و سرپناه مردم را بر باد دهد. هر چه باشد او تنها ژنرال نفتی دولت روحانی است! اما پشت‌پرده‌ی مخالفت‌های ادامه‌دار وی با افکار عمومی چیست؟ چرا آقای وزیر تا این اندازه نسبت به رضایت مردم و بدنه‌ی آرای مردمی بی‌اعتناست؟ زنگنه آیا نمی‌خواهد روحانی رییس‌جمهور باقی بماند؟
این وزیر اعصاب ندارد!
«مردم مرض ندارند که پیامک می‌زنند!»، «کاهش یافته که کاهش یافته؛ شما خوشحالید؟! من چه کاری باید انجام می‌دادم که ندادم؟»، «از نوع سؤال مشخص است که از همین رسانه‌های مشرق و تسنیم است!»، «اگر برکنار شده‌اند باید برکنار می‌شدند، عده‌ای خارج از نفت به نفت آمدند و عده‌ای دیگر صلاحیت حضور در نفت را نداشتند»، «بعضی آقایان زبانشان یک متر و نیم دراز است!» و... این بخشی از پاسخ‌های تهاجمی آقای وزیر بود در برنامه‌ی پایش؛ دو سال پیش. ابتدای دولت روحانی بود و احتمالاً نخستین حضور زنگنه در یک برنامه‌ی زنده‌ی تلویزیونی. برخوردهای تند و ادبیات نه‌چندان سازنده‌ی شیخ الوزرا، خیلی‌ها را غافلگیر کرد. این حد از مسؤلیت‌گریزی واقعاً نوبر بود! زنگنه آن شب تقریباً به هیچ کدام از انتقادات کارشناسان برنامه پاسخ دندان‌گیری نداد. «وطن امروز» فردای آن روز تیتر زد: «این وزیر اعصاب ندارد!»
ماجرا ولی ادامه داشت؛ زنگنه همیشه بی‌اعصاب باقی ماند. آنقدر که کمترین اعتنایی به آرای مردمی و مطالبات رسانه‌ها نداشته باشد. در فقط روی همان یک پاشنه می‌چرخید!
قراردادهای جدید نفتی و یک وزیر بی‌اعصاب!
IPC یا همان فرمت تازه‌ی قراردادهای نفتی؛ زنگنه از همان روز اول معتقد بود آشی که برای نفت این سرزمین پخته، محرمانه است و احتیاجی به بررسی و تصویب در مجلس شورا ندارد. نمایندگان مردم البته حق داشتند معترض باشند. حق داشتند دست‌پخت آدم‌های کرسنت‌نویسِ زنگنه را، با دیده‌ی تردید نگاه کنند. ماجرا حتی تا مجلس دهم هم ادامه داشت. اعضای کمیسیون نفت و انرژی مجلسِ نو، بارها و بارها از بی اعتنایی وزیر به منافع ملی شکایت کردند. تا همین روز چهارشنبه؛ وقتی که دهقان عضو کمیسیون قضایی مجلس با انتشار یک نامه‌ی سرگشاده نسبت به اهمال‌کاری وزارت نفت هشدار داد. نماینده‌ی مردم طرقبه و چناران نوشته بود: «با دقت در بندهای مورد تصریح رهبر معظم انقلاب به‌خوبی نمایان می‌شود که در مصوبه جدید، از ۱۵ بند مورد نظر، تنها نگرانیهای مربوط به سه بند برطرف گردیده و ۱۱ بند تأمین نگردیده و یک بند از نظرات ابلاغی (بند ۹) نیز به‌صورت نسبی مورد توجه قرار گرفته است.»
گذشته از این، IPCها حتی در میان نخبگان و دانشجویان هم با انتقادات فراوانی روبرو شد. تشکل‌های مختلف علمی و گروه‌های مختلف دانشجویی، با انتشار بیانیه‌های مختلفی، نسبت به نادیده گرفته شدن منافع ملی در این نسل از قراردادها هشدار دادند. از جمله، بسیج دانشجویی دانشگاه صنعت نفت که با انتشار یک نامه‌ی سرگشاده خطاب به رییس‌جمهور، نوشت: «اگرچه اصلاحیه تصویب نامه موضوع شرایط عمومی، ساختار و الگوی قراردادهای نفت و گاز با بیش از ۱۵۰ تغییر در تاریخ۹۵/۵/۱۴ به تصویب هیئت وزیران رسید؛ اما متاسفانه همچنان ایرادات اساسی که در جلسات ستاد راهبری اقتصاد مقاومتی جمع بندی شده بود و به روح ساختار این نسل قراردادهای وارد است، باقی مانده است و وزارت نفت صرفا به اصلاحات جزئی و ظاهری اکتفا کرده است.»
حالا نایب رییس کمیسیون اقتصادی از تهیه‌ی یک طرح دوفوریتی برای محدود کردن اختیارات وزارت نفت، گفت. طرحی که احتمالاً همین هفته و در اولین روز کاری مجلس شورا در دستور کار قرار خواهد گرفت.
هدایت الله خادمی، نماینده‌ی مردم خوزستان هم از طرح و امضای این طرح خبر داد و گفت: «مخالفت با قراردادهای نفتی جدید کاملاً فنی و در جهت منافع ملی صورت می‌گیرد. هر کس می‌تواند نظر خود را داشته باشد. برخی از موافقان این قراردادها هنوز آنها را مطالعه نکرده‌اند که اگر مطالعه کنند متوجه اشکالات آن خواهند شد. باید سابقه کار در حوزه نفتی داشت و با شرکت‌های خارجی کارکرده باشیم تا بتوانیم مزایا و معایب آن را ببینیم.»
حمله گازانبری ژنرال علیه دانشجویان دانشگاه صنعت نفت
«ممنوعیت هرگونه استخدام و جذب نیروی انسانی در تمامی دستگاه‌های تابعه وزارت نفت»؛ عنوان ابلاغیه‌ای بود که ژنرال سالخورده‌ی دولت روحانی صبح نوزدهم خرداد پارسال امضا کرد. صبحی که مثل همه‌ی روزهای دیگر، تا شب ادامه داشت؛ هرچند برای دانشجویان دانشگاه صنعت نفت هیچ وقت تمام نشد. دستور زنگنه، آتیه‌ی خیلی‌هاشان را هوار کرد. همان بچه‌هایی که با هزار امید و آرزو، راهی دانشگاهی شده بودند، که قرار بود استخدامشان کند. خیلی‌هاشان قید قبولی در دیگر دانشگاه‌های مطرح مملکت را زده بودند، در آرزوی کار. شیخ الوزرای دولت روحانی اما کُلاً کاری به این کارها نداشت. هر چه می‌خواست کرد تا نشان دهد رؤیای جوانان این سرزمین، کابوس اوست. برای اطلاعات بیشتر این گزارش را بخوانید: پشت‌پرده برخورد گازانبری ژنرال با دانشجویان صنعت نفت چیست؟
حالا بچه‌ها ماه‌هاست روز و شب ندارند؛ بس که اعتراض کردند. بس که در برابر بهارستان بست نشستند. بس که از هر طریق و رسانه‌ای که یافتند گلایه کردند. چاره‌ای نبود؛ آن ابلاغیه‌ی لعنتی یک‌شبه جوانی‌شان را به باد داده بود. بچه‌ها در تازه‌ترین بیانیه‌شان اعلام کردند تا روشن شدن تکلیفشان تحصن خواهند کرد. در این بیانیه آمده است: «فارغ التحصیلان دانشگاه صنعت نفت به تحصن خود روبروی مجلس ادامه خواهند داد. آنها به این امید وارد این دانشگاه شدند که به نص صریح دفترچه کنکور و آیین‌نامه شرکت نفت به آنها قول و وعده استخدام داده شده بود و بر این اساس برای زندگی خود برنامه ریزی و بعضا ازدواج کرده‌اند و در این سن و مرحله از زندگی جهت اداره امور زندگی خود داشتن شغل ضروری است.»
عضو کمیسیون انرژی مجلس در این‌باره گفت: «به وزیر نفت اعلام کردیم که این برخورد با دانشجویان رشته صنعت نفت مناسب نیست. اگر می‌خواهند دانشگاه را تعطیل کنند این راهش نیست. اگر قرار است دیگر دانشجویان را جذب نکنند باید از امروز برای 4، 5 سال آینده اعلام کنند که دیگر استخدام نداریم.»
همین است که هست! زنگنه کلاً گوشی برای شنیدن دردهای جوانان این سرزمین نداشت. آهن‌دلی وزیر نفت، اعتراض نماینده‌ی ولی فقیه در دانشگاه‌های کشور را هم برانگیخت. حجت‌الاسلام محمدیان با انتشار یک نامه‌ی مشفقانه از آقای وزیر خواست تا به اعتراضات دانشجویان اعتنا کند. در این نامه آمده بود: «پس از اعتراضات مکرر و طولانی مدت تعداد قابل توجهی از دانشجویان و دانش آموختگان دانشگاه صنعت نفت در صحن دانشگاه و اخیرا مقابل مجلس شورای اسلامی که متأسفانه پاسخ مناسب و شایسته ای از مسئولین دریافت نشد، شکایتی از این عزیزان به نهاد رسیده که قابل تأمل می‌باشد. پیشنهاد می شود جنابعالی تمهیداتی بیندیشید تا ضمن استماع نظرات نمایندگان این دانشجویان و فارغ التحصیلان و بررسی های لازم به تعهدات احتمالی آن وزراتخانه در مورد فارغ التحصیلان عمل شود تا خدای ناکرده قوه مجریه و نظام اسلامی مدیون دانشجویان و فرزندان مؤمن این کشور نباشد و این نقض عهد موجب سلب اعتماد از دستگاه های اجرایی و بخش هایی از نظام و خصوصا دولتمردان در منظر دانشجویان نشود.»
مشی زنگنه این است؛ خیلی‌ها معتقدند وزیر سالخورده‌ی دولت روحانی کلاً اعتقادی به اقناع افکار عمومی و رسانه‌ها ندارد. مطلبی که البته برای دولت دردسرساز است. آن هم در آستانه‌ی انتخابات؛ آن هم درست در روزهایی که روحانی برای کسب آرای مردم هر کاری می‌کند.
