اوایل اردیبهشت ماه بود که یک دادگاه آمریکایی حکم برداشت 2 میلیارد دلار از دارایی‌های ایران به نفع خانواده‌های قربانیان انفجار سال 1983 مقر نیروی دریایی آمریکا در لبنان به بهانه آنچه دست‌داشتن ایران در آن حادثه نامید، صادر کرد. این اتفاق موجب بهت و حیرت مردم شد، تاجایی که عده‌ای می‌گفتند چرا در عصری که ایران، باب تعامل با جهان را گشوده و در دوران پسابرجام، که فصل میوه‌چینی تعامل با جامعه جهانی است، چنین اتهامی به ایران نسبت داده شده و 2 میلیارد دلار از دارایی‌های ایران به تصرف ایالات متحده درآمده است؟
پیش از آن نیز دادگاهی آمریکایی حکم به برداشت بیش از 13 میلیارد دلار از دارایی‌های ایران، به خاطر دخالت مستقیم ایران در حادثه 11 سپتامبر داده بود که فقط با موضع‌گیری کم‌رنگ و شفاهی مقامات وزارت امور خارجه مواجه شد.
بلافاصله پس از مصادره 2 میلیارد دلاری، وزیر امور خارجه و رئیس جمهور این اقدام را محکوم نمودند. ظریف این حرکت را راهزنی بین‌المللی نامید و روحانی نیز مدعی شد که نمی‌گذاریم اموال ایران از حلقوم آمریکایی‌ها پایین برود.
البته دولت‌مردان طبق عادت 3 ساله،این اتفاق را نیز به گردن دولت قبلی انداختند، تا جایی که وزیر اقتصاد در گزارشی که قرار بود به دستور هیئت دولت طی 5 روز تقدیم کند و از قضا 20 روز به طول انجامید، از قصور مسئولان دولت قبل سخن گفت و بدون ارائه هیچ فرمولی، به این که ایران پیگیر حق و حقوق خود درعرصه جهانی خواهد بود بسنده کرد.
یک ماه بعد از این گزارش، دولت طی دادخواستی رسماً از آمریکا به دادگاه لاهه شکایت کرد.
حالا بیست و هشتم تیر ماه است و بیش از یک ماه از شکایت ایران و حدود 3 ماه از بلوکه شدن دارایی‌های ایران توسط دادگاه آمریکایی می‌گذرد. در این مدت حتی یک دادگاه کانادایی نیز اقدام به تصرف 13 میلیون دلار از اموال ایران به نفع تنی چند از قربانیان آمریکایی در سراسر جهان صادر کرده است. بنابراین باید از دولت‌مردان پرسید که آیا شکایت ایران از آمریکا، صرفاً امری کاغذی و نمایشی بوده یا آنکه در عمل نیز پیگیر آن بوده‌اند؟ و اگر پیگیر شده‌اند، نتیجه آن چه بوده است؟ آیا روحانی موفق به بیرون کشیدن اموال ایران از حلقوم آمریکایی‌ها خواهد شد؟
