دوپهلوهای عارف و دردسر اصلاحات!

برداشت دوست و دشمن از 2 کلمه عارف

اگر آقای عارف خود را در حد و اندازه جایگاه ریاست جمهوری می‌داند که باید بداند اصل اول برای چنین منصبی شجاعت وشفافیت است بنابراین به‌جای دو واژه «نظری ندارم» بهتر این بود که آمادگی خود را اعلام می‌کرد تا دیگر اصلاح‌طلبان هم با اطلاع از این تصمیم او برای سال 96 برنامه ریزی کنند. از سوی دیگر اگر او برنامه ای برای حضور در انتخابات سال 96 ندارد و ترجیح می‌دهد از کرسی نمایندگی مجلس به اهداف برنامه ریزی‌ شده‌اش برسد که باز هم باید آن را به صورت صریح اعلام می‌کرد. قابل تامل است شخصیتی داعیه‌دار حضور در جایگاه ریاست جمهوری باشد و از یکسال قبل آن برای این حضور برنامه ریزی نکرده باشد. بنابراین آقای عارف هم به‌خوبی درباره حضور یا عدم حضورش در انتخابات 96 آگاه است اما مشخص نیست به چه دلیل رویکرد سخن گفتن دوپهلو و در تردید قرار دادن اصلاح‌طلبان و سایر اقشار را انتخاب کرده است. از سوی دیگر اگر عارف درصدد است با اینگونه پاسخ دادن‌ها در طیف رقیب ایجاد سردرگمی کند اگر چه شیوه مرسومی است اما به نظر می‌رسد با موقعیت این روزهای سیاست ایران همخوانی نداشته باشد، چرا که اگر او قصد حضور در انتخابات دارد باید برای حمایت و تبلیغ او برنامه ریزی شود و اگر هم قصدی برای این حضور ندارد پس باید زمینه حضور کاندیدای دیگر مورد تایید اصلاحات که همان دکتر روحانی است را فراهم کند و بداند اکنون زمان تسویه حساب نیست.

گلایه از آنچه روحانی نگفت!

عارف در زمان انتخابات مجلس که قرار بود لیست مشترکی از سوی اصلاح‌طلبان و اعتدالیون با نام امید ارائه شود، گفته بود:«بهتر است با ارائه یک لیست واحد زمینه‌سازپیروزی تفکر اصلاح‌طلبی و اعتدالگرایی شویم، و تدبیر حکم می‌کند دوستان جریان اعتدال راه خود را از اصلاح‌طلبان جدا نکنند تا ان‌شاءا... در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 هم با مشکلاتی رو به رو نشویم.» بنابراین همان طور که خودش اشاره کرده است در انتخابات سال 96 باید مسیر اعتدال که با ریاست جمهوری روحانی پررنگ‌تر از همیشه شد ادامه پیدا کند و به صرف برداشت‌های اشتباه و پذیرش القائات نادرست اطرافیان در مسیری گام برنداشت که نه تنها خواست اصلاح‌طلبان و اعتدالیون نیست بلکه هزینه‌هایی برای کشور خواهد داشت. نمونه‌ای از این برداشت‌های اشتباه شائبه دخالت دولت در موفق نبودن عارف است و برخی غرض ورزان اینگونه عنوان کردند که شخص رئیس جمهور سهم بالایی در رای آوردن لاریجانی و شکست عارف برای جلوس بر کرسی ریاست مجلس داشته است که بیش از یک واقعیت به خیال‌پردازی شباهت داشت، چون روحانی در درجه نخست یک حقوقدان است و می‌داند که دخالت قوه مجریه در امور قوه مقننه پذیرفتنی نیست و علاوه بر آن مرام او چنین نیست که درصدد تلاش برای ناکام شدن شخصیتی باشد که با انصراف خود سبب جلوسش بر کرسی ریاست جمهوری شده است. اگر سخنی به نقل از یکی از نزدیکان روحانی نقل شود، این دلیل اعتقاد روحانی به موضع او نیست و از آنجا که رک و بی پرده سخن گفتن از ویژگی‌های رئیس جمهور است نباید هراظهارنظری به نقل از دیگری را به روحانی نسبت داد. علاوه بر این موضوعات انتظار از عارف چنین بود که تحت تاثیر القائات برخی قرار نگیرد که اهداف دیگری از طرح شایعات بی اساس دارند و بخواهد بر اساس این اظهارات مسیر خود را از روحانی جدا کند.

عارف باید شفاف باشد

در حالی که رفتار عارف نشان می‌داد که او از روحانی گلایه دارد اما چندی پیش موضعی داشت که نشان از نزدیکی او به رئیس جمهور و دولت داشت، یعنی در زمانی که بحث استیضاح ربیعی مطرح شد او به عنوان رئیس فراکسیون امید که کلید این استیضاح را زده بود، اینچنین گفت که «تلاش می‌کنیم حتی الامکان برخی از مشکلات را با تعامل با دولت حل و فصل کنیم و فعلا استیضاحی در دستور کار نیست». این مشی که رفتاری دوگانه از سوی او را نشان می‌دهد در شان و جایگاه عارف نیست و بسیاری از دلسوزان در چنین شرایطی به او پیشنهاد می‌کنند برای حفظ منزلت و جایگاهی که دارد مواضع خود را بسیار صریح اعلام کند تا همین شفافیت چهره او را در نزد حامیانش محبوب تر کرده و بهانه تخریب را از مخالفان بگیرد. در نهایت اکنون اصلاح‌طلبان بر حمایت از روحانی در انتخابات 96 متفق القول هستند بنابراین نباید با طرح شایعات بی اساس بهانه به دست دلواپسان برای ایجاد مانع در این مسیر داد.