عارف نامزد انتخابات 92 بود که تحت فشار اصلاح‌طلبان -به خاطر آرای پایین در نظرسنجی‌ها- مجبور به انصراف شد. او هر چند در انتخابات اخیر به مجلس رفت اما نتوانست برای ریاست رأی بیاورد و در حالی که تصور می‌کرد بالای 170 رأی دارد، حائز 103 رأی شد. جالب اینکه پزشکیان و مطهری توانستند برای نایب رئیسی بالای 130 و 150 رأی بیاورند.
روزنامه آرمان با اشاره به ماجرای مجلس از قول جلال جلالی‌زاده نوشت: کسی که نان اصلاح‌طلبی می‌خورد و برای شخص دیگر صلوات می‌فرستد یا فردی که با شعار اصلاح‌طلبی وارد مجلس می‌شود و پشت به موازین اصلاح‌طلبی می‌کند به اعتقاد بنده اصلاح‌طلب نیست، بلکه فرصت‌طلب است. اینگونه افراد از شعار اصلاح‌طلبی استفاده ابزاری در جهت رسیدن به مطالبات‌شان کردند که چنین عملکردی از نظر اصول اخلاق سیاسی نادرست است، چرا که شخص دارای هر فکر و عقیده‌ای که باشد باید صادقانه از موازین و اندیشه خود دفاع کند و پرچمدار فکر و اندیشه خود باشد. به هر صورت برخی افراد تحت لوای فراکسیون امید وارد مجلس شدند اما به محض ورود به مجلس تغییر جهت و مسیر دادند و رنگ عوض کردند.
آرمان همچنین در تحلیلی با طرح این احتمال که عارف در انتخابات ریاست جمهوری 96 نامزد می‌شود نوشت: «به نظر نمی‌رسید عدم ریاست بر کمیسیون آموزش به منزله پایان فعالیت‌های سیاسی عارف باشد، بلکه شنیده شده است او پس از ناکامی برای جلوس بر کرسی ریاست مجلس حاضر به پذیرش رقابت برای کرسی‌های دیگر ریاست نشد و به انتخابات سال 96 می‌اندیشد.
البته عارف این روزها از اصلاح‌طلبان دلگیر است که حق هم دارد، نخست از سال 92 که به سبب حمایت از روحانی مجبور به انصراف شد و سپس انتخابات ریاست مجلس که رقابت را به لاریجانی واگذار کرد و آن طور که انتظار داشت از سوی اعضای لیست امید حمایت نشد و در نهایت هم اصولگرایانی که در لیست امید بودند مسیر دیگری غیر از سایر اعضای این لیست انتخاب کردند. اکنون این احتمال در حال تقویت شدن است که عارف در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 حضور پیدا کند.
این روزنامه ادامه می‌دهد: در این مسیر برخی که از مشکلات دولت روحانی که بیشتر در حوزه اقتصادی خودنمایی می‌کند آگاه هستند به عارف توصیه می‌کنند که تبلیغاتی از این ناحیه داشته باشد که همین موضوع هم برای او رأی‌آور است. البته برخی هم اینگونه بیان می‌کنند که عارف به تنهایی ظرفیت لازم برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری را ندارد و اگر کاندیدا شود برداشت عمومی چنین خواهد بود که او برای جلوس برکرسی ریاست جمهوری براساس تصمیم شخصی عمل می‌کند. او دلخور است و باید بزرگان سریع‌تر فکری برای این مسئله داشته باشند. حامیان عارف تصورشان این است که ایشان به حق خود نرسیده است، لذا باید درباره او تصمیم عقلانی اتخاذ شود.
همزمان روزنامه آفتاب یزد در تحلیلی قابل تأمل نوشت عارف «استراتژی سکوت و قناعت» را برگزیده است. این روزنامه خاطرنشان کرد: «عارف بعد از ماجرای انتخابات ریاست مجلس، کمتر تمایل به ریسک کردن داشت و از این رو وقتی با تغییرات اخیر و اضافه شدن یکی دو اصولگرا و کم شدن یکی دو اصلاح‌طلب از ترکیب اعضای کمیسیون رو به رو شد، تصمیم گرفت تا از عزمی که برای نامزدی ریاست کمیسیون آموزش کشیده بود پا پس بکشد.
او می‌دانست که رقابت با محمد مهدی زاهدی اصولگرا کاملاً متفاوت با رقابت با لاریجانی است و عدم رأی‌آوری او هزینه زیادی برای اصلاح‌طلبان خواهد داشت. از اینرو اصرارها و درخواستهای مختلف اعضای هیئت رئیسه فراکسیون امید از وی برای کاندیداتوری راه به جایی نبرد و عارف پایش را در یک کفش کرد که واردعرصه نخواهد شد. معاون اول دولت اصلاحات که بعد از انتخابات ریاست مجلس،دیگر از اینکه تمامی افراد لیست امید به او رأی می‌دهند مطمئن نبود شک به دل راه داد و منتظر یک اجماع بر سر ریاست خود در این کمیسیون شد، اجماعی که به نظر می‌آید با توجه به ساختار مجلس و کمیسیون‌ها عملی نیست.
