این روزنامه نوشت: حسن روحانی، باور دارد که در نخستین روز از سال هزار و چهارصد در حالی که در محوطه سبز پاستور در کنار سفره هفت‌سینی بر صندلی چرمی خود تکیه زده است، فرارسیدن سال جدید را به ملت ایران شادباش می‌گوید. چرا که درست در روزهایی که از هر گوشه و کنار، کاندیدایی برای رقابت با او در کارزار انتخابات ریاست جمهوری 96 سبز می‌شود و تئوریسین‌ها بر مبنای گرایشات سیاسی خود، درباره 4 ساله یا 8 ساله بودن عمر ریاست او تحلیل‌های متفاوتی ارائه می‌دهند و حتی برخی در لباس نصیحت و دوستی از او می‌خواهند تا استعفا دهد و عرصه را برای ظهور و بروز افرادی چون محمد جواد ظریف خالی کند، او خط بطلانی بر تمام این گمانه‌زنی‌ها می‌کشد به طوری که از طرف اطرافیانش مراسمی در شهر سرخه زادگاه او برگزار می‌گردد که در آن روحانی رئیس‌جمهوری مانا، تا سال 1400 خوانده می‌شود.
این روزنامه می‌افزاید بسیاری از تحلیلگران بزرگ اعم از اصولگرا و اصلاح‌طلب به اتفاق بر این باورند که روحانی دست به انجام کارهای بزرگی زده اما این اقداماتش در جامعه انعکاس رسانه‌ای نداشته است.
این ضعف تیم رسانه‌ای روحانی به رقبا و مخالفان او رخصت داده است تا به هر دستاویزی تمسک جویند و رئیس دولت تدبیر و امید را رئیس جمهوری یک دوره‌ای نشان دهند. حال آنکه روز پنج‌شنبه هفته گذشته در آستانه سالروز انتخابات 24 خرداد 92 در شهر سرخه زادگاه رئیس دولت تدبیر و امید، جشنی تحت عنوان «با روحانی تا 1400» با حضور سیدعباس عراقچی، عضو تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای برگزار شد که نویدبخش آن بود که روحانی در یک سال مانده به انتخابات ریاست جمهوری 96، برای حضور در انتخابات جزم است. برگزاری این جشن را می‌توان پیامی به آنهایی دانست که ریاست او را 4 ساله تصور می‌کنند.
این روزنامه از قول عراقچی که در سرخه سخنرانی کرد، نوشت: دو برادر سرخه‌ای درست برابر 6 ابرقدرت دنیا ایستادند. (آقای روحانی و برادرش) با زبان سرخه نقش ایفا کردند یعنی در مذاکرات از طریق برادر رئیس‌جمهور، مسائل را به رئیس‌جمهور می‌گفتیم.
پیش از این زیباکلام خواستار کنار رفتن روحانی - به اعتبار کارنامه اقتصادی نامطلوب- شده بود. اما همزمان با رپرتاژ آگهی آفتاب یزد، روزنامه زنجیره‌ای آرمان به نقل از جوادی حصار (عضو حزب اعتماد ملی و مدیر روزنامه توقیف‌شده توس) نوشت: معتقدم اگر اصلاح‌طلبان به این نتیجه برسند که باید با آقای روحانی رقابت کنند که البته من آرزو می‌کنم هیچ‌گاه این اتفاق رخ ندهد، شاهد یک رقیب جدی از سوی اصلاح طلبان خواهیم بود. (یعنی اصلاح‌طلبان تا این حد از آقای روحانی ناامید شده‌اند که در انتخابات یک رقیب برای او معرفی کنند؟!) من امیدوارم که این اتفاق نیفتد اما زمزمه‌های آن در جامعه وجود دارد! با شفافیت هرچه تمام‌تر می‌گویم که اصلاح‌طلبان نباید همه هستی خود را به آقای روحانی گره بزنند. اصلاح‌طلبان باید کاملا از آقای روحانی حمایت کنند. آن هم حمایت منتقدانه و نظاره‌گرانه و دلسوزانه! به هیچ‌وجه نباید این طور باشد که ناکامی آقای روحانی، ناکامی اصلاح‌طلبان را هم در پی داشته باشد. البته بسیار کار سخت و دقیقی است.
وی می‌افزاید: قرار نیست آقای روحانی هر کاری در حوزه‌های مدیریتی، در وزارتخانه‌ها، در استانداری‌ها یا فرمانداری‌ها انجام می‌دهد، اصلاح‌طلبان، از ترس مرگ خودکشی کنند و بگویند چون احمدی‌نژادی ممکن است بیاید پس هر کاری روحانی کرد باید از او حمایت کرد.
به نظر می‌رسد اصلاح طلبان سیاست همزمان تهدید و تحبیب (چماق و هویج) را نسبت به روحانی گرفته‌اند تا بیشترین امتیاز را از وی کسب کنند. این طیف پیش از این دولت روحانی را رحم اجاره‌ای اصلاح‌طلبان توصیف کرده‌اند.
