«لوک کافی» مدیر مرکز سیاسی آلیسون در اندیشکده دست راستی آمریکایی «هریتیج» در یادداشتی پیرامون «تبعات مثبت برجام بر ایران و عدم حصول اهداف گروه 1+5 در مذاکره با ایران» نوشت: توافق هسته‌ای ایران را اینک مستحکم‌تر ساخته و گسترش منطقه‌ای این کشور اصولی بوده است. با موافقت با مفاد توافق هسته‌ای ایران در سال گذشته متوقف ساختن این کشور از رسیدن به سلاح هسته‌ای که از اهداف عنوان شده اعضای گروه «1+5» (آمریکا، روسیه، چین، انگلیس، فرانسه و آلمان) بود، حاصل نخواهد شد.
نویسنده این یادداشت که همواره مواضعی ضد ایرانی داشته و تلاش کرده چهره‌ای مخوف از تهران به تصویر بکشد، در ادامه در تشریح دلایل نامناسب بودن برجام از دید او، مدعی شده است: نخست آن‌که این توافق به جای اینکه تمام مسیرهای ایران به سوی سلاح هسته‌ای را قطع کند اما تنها حرکت این کشور به سوی قابلیت ساخت سلاح هسته‌ای را به‌طور موقت کند ساخته و بسیاری از محدودیت‌های اصلی در دوره 10 تا 15 ساله رفع می‌شوند. مثلا محدودیت در غنی سازی اورانیوم بعد از 15سال خاتمه می‌یابد . طولانی‌ترین محدودیت بر برنامه هسته‌ای ایران 25 ساله است. 25 سال محدودیتی است که به قول ایرانیان در یک چشم به زدن خاتمه می‌یابد.
از این گذشته آژانس بین‌المللی اتمی دسترسی تمام مدت تنها بر آن گروه از تاسیسات هسته‌ای دارد که ایران به طور رسمی آن‌ها‌را اعلام کرده و اگر آمریکا به این باور برسد که دلایلی را مبنی بر فعالیت‌های غیر مجاز هسته‌ای در مکان‌هایی که ایران در توافق آن‌ها را به صراحت ذکر نساخته است دارد، 24 روز طول می‌کشد تا بازرسان اجازه دیدار از آن مکان را داشته باشند. در واقع استفاده از شیوه‌های تاخیری، همان‌طور که ایرانیان در گذشته نیز آن‌را در اختیار داشتند، به خوبی برای ماه‌ها مانع دسترسی بازرسان آژانس بین‌المللی خواهد شد.
از دیدگاه نویسنده دومین عامل نامناسب بودن برجام برای آمریکا و شرکایش دسترسی را آنچه دسترسی ایران به «بیش از 100 میلیارد دلار» توصیف کرده، خوانده است.
سومین موردی هم که نویسنده به آن اشاره کرده است خاتمه یافتن تحریم تسلیحاتی ایران در سایه توافق هسته‌ای در بازه زمانی 5 ساله و رفع محدودیت‌های موجود در مسیر برنامه موشکی بالستیک بعد از 8 سال است به‌طوری‌که این کشور این امکان را خواهد یافت تا سلاح‌های کلاسیکش را با واردات خارجی ارتقا دهد و متحدان خود را تقویت کند.
در بخش دیگر این یادداشت آمده است: با عدم وجود محدودیت‌ها، ایران حتی ممکن است سیاست خارجی تهاجمی‌تر در خاورمیانه داشته باشد. این کشور اینک موشک‌هایی دارد که به مرزهای ناتو نیز می‌‌رسد و البته اسرائیل در تیررس مستقیم قرار دارد. ایران تهاجمی‌تر حامی «بشار اسد» رییس جمهور سوریه شده و حزب‌الله لبنان و حوثی‌های یمن (انصارالله) را تقویت می‌کند. از همه گذشته اینکه ایران تنها کشوری در منطقه است که قانون اساسی‌اش خواستار تدوام انقلاب در داخل و فراتر از مرزها است.
در انتهای این مطلب آمده است: سی و شش سال موجودیت جمهوری اسلامی ایران هیچ موردی که نشان از وفاداری این کشور به تعهدهای بین‌المللی‌اش تحت برجام باشد را نشان نمی‌دهد و بعد از حدود 15 سال شاید هم زودتر، ایران در موقعیتی بسیار خوب در زمینه برنامه هسته‌ای قرار می‌گیرد. همچنین رشد ایران مجهز به سلاح هسته‌ای منجر به رقابت تسلیحاتی در یکی از خطرناک‌ترین مناطق جهان می‌شود و خاتمه دادن به رقابت تسلیحات هسته‌ای با پیروزی در جنگ سرد آیا میراثی می‌شود که ما برای نسل بعدی برجا خواهیم گذاشت؟ عواقب توافق ایران احتمالا مشکل «جان کری» وزیر خارجه فعلی آمریکا نخواهد بود بلکه به یقین مشکل مقام‌های نسل بعد سیاست خارجی آینده آمریکا است.
