به گزارشافکارخبر،به گفته مقامات غربی، یک عزم بین المللی برای حل پرونده هستهای ایران شکل گرفت و با تلاش قدرتهای جهانی، توافق هستهای میان این کشور و گروه ۱ + ۵ امضا شد. اما پرداختن به تهدیدات هستهای نباید به همین جا ختم شود. پس از آنکه ایران پذیرفت فعالیت‌های هستهای خود را محدود کند، کشورهایی که دارای تسلیحات اتمی هستند چه وظیفه‌ای در قبال تامین امنیت جهانی بر عهده دارند؟
معاهده منع گسترش تسلیحات اتمی –ان پی تی –نزدیک به نیم قرن پیش امضا و در آن از کشورهای جهان خواسته شد علاوه بر عضویت، به اصول معاهده که دو هدف اصلی را دنبال می‌کند – یکی متوقف کردن توسعه تسلیحات اتمی و دوم عاری سازی جهان از سلاح اتمی – پایبند باشند. به لطف معاهده‌های متعدد منع گسترش تسلیحات هستهای، شمار این تسلیحات در سراسر جهان تا دو سوم کاهش یافته است. با این وجود هنوز ۹ کشور بیش از ۱۶ هزار سلاح اتمی در اختیار دارند. ۹۰ درصد از این تسلیحات در زرادخانه‌های آمریکا و روسیه نگهداری می‌شوند و مابقی در دست انگلیس، فرانسه، چین، هند، پاکستان، کره شمالی و رژیم
صهیونیستی است. مشخص نیست این کشورها چه زمانی تصمیم می‌گیرند به مفاد معاهده ان پی تی عمل کنند و حتی برخی که حاضر به امضای آن نشدند، به عضویت ان پی تی درآیند.
دارندگان تسلیحات هستهای از جمله حامیان پر و پا قرص مذاکرات هستهای با ایران هستند و بر توقف فعالیت‌های این کشور در تمام بخش‌های مربوط به غنی‌سازی تاکید می‌کنند؛ اما خود حاضر به مذاکره درباره عضویت در ان پی تی و یا خلع سلاح هستهای خود نیستند. آمریکا تلاش زیادی برای به نتیجه رساندن توافق هستهای ایران بکار بست و توافقی را امضا کرد تا مانع از گسترش دانش اتمی این کشور شود؛ اما واشینگتن هزینه‌ای هزار میلیارد دلاری را برای به روز رسانی و تجهیز پایگاه‌های اتمی خود در ۳۰ سال آینده در نظر گرفته است. در روسیه نیز دولت مرکزی تصمیم گرفت تمام تجهیزات هستهای به جای
مانده از دوران اتحاد جماهیر شوروی را به روز رسانی کند. مسکو ارتقاء سامانه تسلیحاتی خود را در دستور کار دارد و قرار است جدیدترین فن‌آوی‌های روز جهان را در آنها بکار گیرد.
در انگلیس، هند، پاکستان، چین و … نیز وضع به همین منوال است. مقامات رسمی این کشورها همواره در حال معرفی جدیدترین دستاوردهای نظامی خود در بخش هستهای هستند. رونمایی از زیردریایی‌های هستهای، موشک‌های کروز با قابلیت حمل سلاح اتمی، موشک‌های بالستیک و … گواه توسعه برنامه هستهای این کشورها است. واضح است این کشورها خود را ملزم به تبعیت از معاهده ان پی تی نمی‌دانند؛ اما به خود حق می‌دهند درباره فعالیت هستهای دیگر کشورها اظهار نظر کنند.
پس از انکه ایران پذیرفت توافقنامه هستهای را امضا کند، شاید ضروری باشد دیگر کشورهایی که به دانش اتمی دست یافتهاند نیز بر سر میز مذاکره بنشینند. دستکم آنها باید بپذیرند تسلیحات اتمی خود را متعادلسازی کنند و مانع از گسترش آن در آیندهای نه چندان دور شوند.
