، تازه ترین خبرهای رسیده از محل مذاکرات هسته ای کشورمان با کشورهای ۵ + ۱ حاکی از این است ایران و شش قدرت جهانی به جمع بندی و با اعلام رسمی برای تصویب مجلس ایران و کنگره آمریکا ارسال شود. البته اگر آمریکایی ها در همین مدت زمان کوتاه دست به سنگ اندازی های جدید نزنند پس از دوازده سال گره سیاسی ترین پرونده این روزهای عرصه بین الملل باز می شود اما نکته مهم اینجاست که آیا این پایان راه است؟
به گزارشافکارنیوز، اگرچه در همه سال های گذشته تحریم های مرتبط با پرونده هسته ای کشورمان تاثیرات گوناگونی بر شئون مختلف کشور به ویژه در حوزه اقتصادی گذاشته است اما در همه شرایط قبلی و کنونی تحریم ها فقط درصد محدودی از اثرات منفی وضعیت جامعه در حوزه اقتصادی را شاما می شده اند. نگاه انصاف مدارانه اینجاست که با اشتباه برخی افراد تحریم ها به بهانه مناسب تنبلی های ملی در بخش های مختلف تبدیل شد تا از رهاورد این دستاویز عملا دچار مشکلات عدیده که شاید بتوان نام آن را خودتحریمی گذاشت برسیم.
این روزها اما این بهانه به روزهای پایان خود نزدیک می شود. روزهایی که با تلاش مذاکره کنندگان امین کشورمان قرار است در توافقنامه ای متقن و با حفظ چارچوب های سیاسی و فنی کشورمان پرونده سیاسی تاسیسات اتمی ایران که بستر ساز مشکلاتی شده بود برای همیشه بسته شده و با اتخاذ راهکارهای مشترک زمینه برای رفع تحریم های گسترده وضع شده علیه جمهوری اسلامی فراهم شود.
اگر بخواهیم به دور از جانبداری در خصوص تحریم بیاندیشیم باید بدانیم تحریم ضرباتی به پیکره اقتصاد کشور وارد کرده است و در بعضی موارد با عثپیشرفت کند رشد اقتصادی کشور شده است اما در مقابل برکات فراوانی هم برای کشور داشته است. کسانی که امروز فکر می کنند فردای توافق در میان تیترهای جالب و جذاب رسانه ها و شادی مردمی که پس از سالها از حل یکی از مشکلات کشور خوشحال هستند می توانند به تغییر گسترده فضای اقتصادی و بهبود شرایط کسب و کار امیدوار باشند سخت در اشتباهند.
شاید لازم باشد بگوییم صبح روز توافق تازه آغاز راه بیداری مسئولان و بیشتر کردن تلاش ها برای توسعه و پیشرفت است چرا که تازه با باز شدن درهای ایران به روی دنیا عده ای سودجو خواب های شیرین افزایش واردات را برای خود تعبیر می کنند و عده ای دیگر نیز بازگشایی سفارت آمریکا در کشورمان را در سر می پرورانند.
باید دانست فردای توافق در واقع شروع کارویژه کشور در مسیر رشد همه جانبه با توسل به فرمول طلایی اقتصاد مقاومتی است. اگرچه شاید کمی سخت به نظر بیاید اما کشور ما باید به جای بازکردن درب هایش به روی تجارت آزاد با کشورهای غربی تمام سرمایه گذاری خود را از قبل آرامش عمومی بعد از توافق و آزاد شدن بخشی از سرمایه های بلوکه شده کشورمان بر روی حوزه تولید متمرکز کند.
در واقع تئوریسین های اقتصادی کشور باید بدانند اگر از فردای توافق تولید ملی را نقطه هدف همه برنامه ریزی های اقتصادی خود قرار دادند می توانند در آینده ای نه چندان دور شاهد رشد اقتصادی سالیانه کشور و از میان رفتن بسیاری از مشکلات از جمله اشتغال باشند. اقتصاد سردرگم ما در دوران پسا تحریم به بیشترین چیزی که نیاز دارد تکیه به ابزار توانمندی همچون تولید ملی است و گرنه چرخ دنده های واردات همواره آماده له کردن یک اقتصاد نوظهور هستند.
از سوی دیگر عده ای که در نگاه سیاسی خود پایان مذاکرات و رسیدن به توافق احتمالی را به معنای گشایش در روابط سیاسی ایران و آمریکا می دانند هم در تفکر غلطی به سر می برند. پرونده دشمنی آمریکا به ایران اسلامی قطری به اندازه تک تک روزهای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ تا ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ و از پیروزی انقلاب اسلامی تا کنون دارد. همان طور که رهبری معظم انقلاب اشاره کردند از فردای توافق مبارزه با استکبار که مصداق اتم آن آمریکا است هیچ گاه متوقف نخواهد شد چرا که اساسا هیچ موضوعی غیر از مسائل هسته ای در زمره گفت و گوهای ما با آمریکایی ها نیست.
اینکه عده ای امروز در کمال ناباوری بازگشایی سفارت آمریکا در تهران را به صورت تلویحی مطرح می کنند باید بدانند سبقه دیرینه دشمنی آمریکا با مردم کشور ما موضوعی نیست که در حاشیه یک پرونده سیاسی به راحتی قابل حل باشد و نیازمند زمان جدی و جبران همه جنایت هایی است که در حق ملت ایران روا شده است.
به هر حال باید بدانیم فردای توافق احتمالی ما باید به دور از هر گونه ذوق زدگی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی به شرایطی بیاندیشیم که کشور را بدون فشاری به نام تحریم بر روی ریل صحیح پیشرفت حرکت دهیم و آنقدر غرق در خوشحالی رفع یک بازی سیاسی ناخواسته طولانی مدت نشویم که از مدارهای پیشرفت روزافزون دنیا عقب بمانیم .
