به گزارش افکارنیوز، یک مشاور تیم مذاکره کننده امریکا در تازه ترین مقاله خود گفته است با استراتژی فعلی که تیم مذاکره کننده ایران در پیش گرفته توافق نهایی حاصل نخواهد شد.
رابرت آینهورن که تا چند ماه پیش در سمت مشاور وزیر خارجه امریکا، خود عضو تیم مذاکره کننده این کشور در گروه ۱ + ۵ بود و اکنون نیز به این تیم مشورت می دهد، در تازه ترین مقاله خود که روز شنبه ۲۸ تیر ۱۳۹۳(۱۹ جولای ۲۰۱۴) منتشر شده، برآوردی جدید که نشان دهنده لایه های پنهان نگاه طرف امریکایی به مذاکرات است را ارائه داده است.
وی در این مقاله تمدید مذاکرات را منطقی ارزیابی کرده و می نویسد: «با توجه به پیشرفت های حاصله و اختلافات مهم باقی مانده و به ویژه با توجه به جذاب نبودن گزینه های در دسترس در صورت شکست مذاکرات برای همه طرفین، منطق حکم می کرد اعضای گروه ۱ + ۵ و ایران مذاکرات را به مدت چهار ماه دیگر تمدید کنند».
آینهورن سپس به نقش تحریم ها در حصول توافق نهای اشاره کرده و می نویسد: «با ادامه روند کاهش محدود تحریم هایی که در شش ماه گذشته در چارچوب توافقنامه موقت صورت گرفت، تاثیر مخرب تحریم ها همچنان ادامه خواهد داشت و ایران، انگیزه کافی برای دستیابی به توافقنامه جامع خواهد داشت».
در ادامه این مقاله آمده است: «این ایران و نه غرب است که باید از به دست نیامدن توافق جامع تا ۲۰ ژوئیه و به ویژه به خاطر ادامه تحریم های ضعیف کننده مایوس و ناامید شده باشد. منتقدان برنامه اقدام مشترک - از جمله دولت اسرائیل - پیش بینی کرده بودند که توافقنامه موقت موجب افزایش داد و ستدها با ایران و نابودی شاکله تحریم ها خواهد شد اما، این پیش بینی ها محقق نشد و شرکت ها و دولت های سراسر جهان در رابطه با داد و ستدهای جدید با ایران احتیاط به خرج می دهند. آنها منتظر پایان تحریم های هستند و می دانند این امر تنها در صورت امضای توافقنامه جامع محقق خواهد شد».
آینهورن درباره اختلاف نظر ایران و ۱ + ۵ بر سر مسئله ظرفیت غنی سازی می نویسد: «هدف محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه ایران از طرح برخی بخش های موضع دولتش در مصاحبه هفته پیش با نیویورک تایمز مبنی بر اینکه «ایران اصراری برای افزایش فوری توانمندی غنی سازی اش ندارد اما گسترش آن را برای چند سال متوقف(موقت) و در عین حال، سطح سانتریفیوژها را در سطح فعلی حفظ می کند»، احتمالا این بود که ۱ + ۵ این پیشنهاد را یک حرکت محسوب کند اما اظهارات ظریف ورهبر عالی ایران و رئیس سازمان انرژی اتمی نشان می دهد استراتژی ایران درباره مساله غنی سازی با رویکرد آمریکا و شرکایش بسیار متفاوت است».
وی با استناد به گزارش های منتشر شده از موارد زیر به عنوان بخش های کلیدی استراتژی ایران یاد کرده است:
حفظ سطح فعلی توان سانتریفیوژهای عملیاتی در طول دوره توافق
مخالفت با فشارها برای کاهش این توان
اجازه تحقیقات نامحدود، آزمایش و تولید
احتمال نصب سانتریفیوژهای پیشرفته در طول دوره توافق
ثابت نگه داشتن یا شاید کاهش ذخایر اورانیوم غنی شده
کوتاه کردن هر چه بیشتر دوره توافق(احتمالا ۵ تا ۸ سال)
دادن این اطمینان که پس از انقضای این دوره توافق، ایران می تواند آزادانه تعداد سانتریفیوژهای پیشرفته و فعال خود را تا آن اندازه افزایش دهد که بتواند به توانمندی ۱۹۰ هزار سو دست یابد.
اینهورن خاطر نشان کرد: «اگر ایران با از سرگیری مذاکرات، این بن بست ادامه خواهد یافت. مقامات ایرانی احتمالا می گویند که مقامات آمریکا و شرکایش باید واقع بین تر باشند و طرح های برنامه هسته ای ایران را بپذیرند اما باید گفت این ایران است که اگر خواستار موفقیت مذاکرات و لغو تحریم هاست باید واقع بینی بیشتری نشان دهد».
این مقام پیشین مذاکراتی امریکا سپس استراتژی اصلی امریکا درباره برنامه غنی سازی ایران را اینگونه بیان می کند: «مقامات ایران، از سال ها پیش و به ویژه در ماه های اخیر به گونه ای حرف می زنند که گویی ایران طرف ستمدیده و مظلوم مذاکرات است و از ۱ + ۵ و جامعه بین الملل خواستند که تحریم های ناعادلانه را لغو، تلاش برای تحمیل امتیازات ناحق را متوقف کند و به ایران اجازه دهد که مانند سایر کشورهای تابع قانون از حقوق مشروع هسته ای غیرنظامی اش برخوردار شود؛ اما، با توجه به سابقه تخلفات ایران در دهه های گذشته، این کشور نمی تواند انتظار داشته باشد که مانند کشورهای تابع معاهده منع
اشاعه تسلیحات هسته ای، با آن رفتار شود. ایران نمی تواند توقع داشته باشد که جامعه بین الملل به سادگی این سابقه را فراموش کند. ایران همچنان به گفته محمد البرادعی مدیر کل سابق آژانس بین المللی انرژی اتمی، دچار «کمبود اعتماد» است. سران ایران ممکن است هنوز به دستیابی به تسلیحات هسته ای علاقمند باشند یا نباشند اما اگر آنها می خواهند که دنیا باور کند برنامه هسته ای شان صرفا مختص مصارف صلح آمیز است، باید این را از طریق اقدامات شان نه فقط حرف هایشان نشان دهند و این مساله زمان می برد. تا زمانی که ایران موفق به جلب اطمینان و اعتماد جامعه بین المللی به نیت صلح آمیز خود نشود
دستیابی تهران به توانایی غنی سازی کافی که این کشور را قادر به رسیدن به مرحله جهش و تولید مواد کافی برای ساخت بمب در کوتاه مدت کند، غیر قابل پذیرش خواهد بود».
در پایان این نوشته آمده است: توقف (موقت ) طرح هاي هسته اي غيرنظامي ايران، هزينه اي معقول و موجه براي جلب اعتماد بين المللي و دستيابي به توافقنامه جامعي است که مي تواند تحريم ها را لغو و به دوباره قوت گرفتن اقتصاد ايران و پايان دادن به انزواي بين المللي اش کمک کند.
