سال ۱۳۳۹ بود که دیگر آمریکایی‌ها بعد از کودتای ۲۸ مرداد، همه کاره‌ی ارتش ایران شده بودند و درخواست حق کاپیتولاسیون کردند.
دولت‌های شریف امامی و امینی زیر بار دستور شاه نرفتند و فقط اسدالله علم، عامل فاجعه ۱۵ خرداد بود که حاضر شد متن قراردادی را که از پنتاگون فرستاده بودند، در اسفندماه ۱۳۴۲ تصویب کند.
خبر تصویب را هیچ روزنامه‌ای منتشر نکرد و دولت برای انحراف افکار عمومی، جشن تولد شاه در ۴ آبان را تدارک دید. آن سال، تقویم بازی غریبی کرده بود. ۴ آبان مصادف شده بود با تولد نور عالم، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها که تولد امام خمینی هم هست، کسی که جدی‌ترین مخالف شاه محسوب می‌شد و تازه از حبس بیرون آمده بود.
روز عید و جشن، مردم از تمام اطراف برای دیدن مرجع خود به قم می‌رفتند و فیضیه از همیشه شلوغ‌تر بود. کسی نمی‌دانست که این سخنرانی، تاریخ ایران را تغییر خواهد داد.
" انا لله و انا الیه راجعون " از همان اولین جمله، حمله شروع شد. روز جشن بود و چنین کلماتی عجیب. " ایران دیگر عید ندارد. عید ایران را عزا کردند. عزا کردند و چراغانی کردند. ما را فروختند. استقلال ما را فروختند و چراغانی کردند.
برای شاه همیشه سوال بود که امام(ره) خبر را از کجا فهمیده. او هیچ وقت ندانست که امام(ره)، تمام شمارههای"مجله داخلی مجلس" را میخوانده است.
