مسعود پزشکیان کاندیدای چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری شامگاه چهارشنبه 30 خرداد 1403 در گردهمایی انتخاباتی ستاد استان تهران خود که در سالن همایش‌های برج میلاد برگزار شد، با بیان اینکه ما برای ایران باید با هم وحدت کنیم، اظهار داشت: قدرت در وحدت است نه در تفرقه و دعوا؛ بیایید با هم با وحدت و انسجام حرف بزنیم نه اینکه حرفی بزنیم که با هم دعوا کنیم.
وی با اشاره به حاشیه‌های جلسه امروز برنامه میزگرد فرهنگی که با حضور او و دو تن از مشاورانش در شبکه دو سیما برگزار شد، خاطرنشان کرد: با اتفاقاتی که افتاد هیچ وقت نمی‌شود مملکت را درست کرد. ما باید همدیگر را تحمل کنیم. چرا در وسط کار کاری می‌کنیم که توهین و افترا و بحثهای مختلف مطرح شود. به هر حال صحنه نامناسبی بود.
کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری تاکید کرد: آنچه می‌تواند میثاق مشترک ما باشد قانون اساسی است؛، باید آن مقداری که از قانون اساسی را می‌پذیریم دست به دست هم بدهیم و اصولی که درباره آن مسئله نداریم اجرا کنیم و سپس وقتی به رشد و توسعه رسیدیم روی مواردی که روی آن مسئله داریم، کار کنیم.
پزشکیان با تاکید بر اینکه من میخواهم سیاست‌های کلی مقام معظم رهبری را اجرا کنم، گفت: برخی به من انتقاد میکنند که چرا می‌گویی برنامه من اجرای برنامه توسعه است؛ آیا اینکه ما میخواهم در منطقه اول باشیم و فقر را در جامعه از بین ببریم و عدالت را در جامعه پیاده و فاصله و شکاف‌ها را حذف کنم، حرف بدی است؟ آیا اینکه ما روی حرف باستیم و بگوییم هیچ بی عدالتی و هیچ قوم و حزب و جبهه‌های را نخواهم پذیرفت حرف بدی است؟همان آدمهایی که می‌خواهند ما را به اسم ضدولایت از میدان به در کنند ما بگوییم که ما ولایت‌مدار هستیم ولی عدالت و انصاف را می‌خواهیم و از تبعیض بیزاریم و قلدری را نمی‌پذیریم، آیا این حرف بدی است؟ بیایید اجازه ندهیم دیگران بخاطر چند بند، ما و شما را از میدان حذف کنند؛ تحمل کنیم و با هم باشیم و در همین چارچوب دست به دست هم بدهیم و ایرانی آباد و سربلند بسازیم که تبعیض از آن دور باشد.
این کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری عنوان کرد: ما عدالت را می‌خواهیم و دین آمده است که عدالت را در جامعه پیاده کند. قرآن می‌گوید حتی باید در مقابل دشمن هم با عدالت رفتار کنیم؛ ما باید حق قومیت‌ها، محرومین و کسانی که در روستاها زندگی میکنند را طلب کنیم و به دنبال تحقق آن باشیم. چرا در مکان ما عده‌ای برای خود سفره پهن میکنند اما به مردم که می‌رسد دیگر سفره‌ای وجود ندارد؟ ما نباید برای خودمان سفره پهن کنیم اما به مردم که رسید، بگوییم که پول نداریم و باید با هم تحمل کنیم؛ ما باید با هم مملکت را درست کنیم؛ عده‌ای با یک نگاه و تفکر حتی اگر نابغه باشند که نیستند، نمی‌توانند مردم ایران را نادیده بگیرند و فکر کنند که آنها آقا بالاسر هستند و هر تصمیم که گرفتند، دیگران باید اطاعت کنند؛ خواب این را باید ببیند و این امکان پذیر نیست مگر با حضور همه؛ رای ندادن یعنی رای دادن به اقلیتی که بنشیند و با فرض اینکه ما میدم هستیم، برای مردم تعیین تکلیف کنند.
