انتخابات ۱۱ اسفند هم تمام شد و تکلیف بیش از ۸۴ درصد از کرسی‌های مجلس دوازدهم هم روشن؛ حالا چه آن‌ها که آمدند و رأی دادند، چه آن مردّدینی که نتوانستند بر تردیدهایشان فائق آیند و هم‌چنان گلایه از وجود برخی کاستی‌ها سد راه حضورشان در انتخابات شد، مترصد آنند که منتخبان ملت چه می‌کنند و چه عملکردی خواهند داشت؟ آیا پاسخ آن‌هایی را که به ایشان اعتماد کرده و در انتخابات شرکت کردند را می‌دهند و کارنامه‌ای قابل دفاع از خود بر جای می‌گذارند تا معترضین و منتقدین را نیز برای شرکت در انتخابات آینده متقاعد کنند، یا فرصت ارزشمند حضور در خانه ملت را با مشغول شدن به امور بی‌اهمیت و فاقد اولویت از کف داده و تنها بر حجم نارضایتی‌ها می‌افزایند؟
به منظور پیش‌گیری از وقوع چنین فرجامی رهبر انقلاب هم‌چون دیده‌بانی هوشمند افق پیش روی مجلس دوازدهم را پیش از آغاز بازنمایی کرده و منتخبان ملت را از درافتادن به بیراهه‌ها بر حذر داشتند.
ایشان ۵شنبه گذشته در آخرین دیدار با اعضاء دور پنجم مجلس خبرگان رهبری به راه‌یافتگان به مجلس دوازدهم توصیه کردند: «مراقبت کنند که نگذارند شیرینی تشکیل مجلس جدید از بین برود و کام‌ها تلخ بشود. اگر چنانچه این مراعات را نکنند، اولین اثرش این است که کام ملّت تلخ می‌شود، فضای سیاسی کشور، فضای تلخی می‌شود».
رهبر انقلاب در تبیین این هشدار مشغول شدن نمایندگان به «سخنان اختلاف‌انگیز و دعوا راه انداختن‌ها و ستیزه‌گری‌های دشمن‌پسند» را سبب تلخ‌کامی ملت و باز ماندن مجلس از «کار طبیعی خودش» عنوان کردند.
شاید بازگشت به روزهای منتهی به انتخابات و یادآوری آن‌چه در آن ایام گذشت، کلید فهم این انذار رهبری باشد؛ این‌که در ایام تبلیغات انتخابات فضایی رقم خورد که ضمن آن برخی چهره‌ها و نامزدها به قول معروف برای هم کُری خواندند و یکدیگر را با نیش و کنایه نواختند، این نگرانی را برای سکاندار انقلاب به وجود آورد که مبادا این فضا به مجلس دوازدهم نیز سرایت کند.
شاید برای برخی سوال باشد که دلیل این هشدار رهبری پیش از آغاز به کار مجلس جدید چیست و چرا رهبر انقلاب در نخستین پیام‌شان به منتخبان مجلس آینده یک «توصیه سلبی» دارند و به آن‌ها از درافتادن به گرداب منازعات «اختلاف‌انگیز و دشمن‌پسند» پرهیز دادند؟
شاید بازگشت به روزهای منتهی به انتخابات و یادآوری آن‌چه در آن ایام گذشت، کلید فهم این انذار رهبری باشد؛ این‌که در ایام تبلیغات انتخابات فضایی رقم خورد که ضمن آن برخی چهره‌ها و نامزدها به قول معروف برای هم کُری خواندند و یکدیگر را با نیش و کنایه نواختند، این نگرانی را برای سکاندار انقلاب به وجود آورد که مبادا این فضا به مجلس دوازدهم نیز سرایت کند و در شرایطی که کشور بیش از هر زمان دیگری به آرامش و دوری از تنش برای پیش‌برد امور و به سامان رساندن بارهایِ سال‌ها بر زمین مانده نیازمند است، بیشتر وقت مجلس آینده نیز هم‌چون فضای انتخابات به اتهام‌زنی‌ها و مچ‌گیری‌های بی‌اساس سیاسی سپری شود و «شعار» جای «کار»، و «رجزخوانی» و «شعارنامه» جای «کارنامه» را بگیرد!
ضمن این‌که درست است که هنوز نمی‌توان در مورد نحوه عملکرد مجلس آینده قضاوتی داشت، اما مسأله این است که به هر حال منتخبان مجلس آینده از جایی بیرون از این مملکت نیامده و به عبارتی هندوانه‌های در بسته‌ای نیستند که ندانیم چه کاره‌اند و برای اظهار نظر درخصوص چند و چون عملکردشان نیاز به گذر زمان و آزمودن آن‌ها در شرایط مختلف داشته باشیم تا ببینیم این حضرات چند مرده حلاج‌اند، چه این‌که اکثر آن‌ها افراد امتحان پس‌داده‌ای هستند که سال‌ها در مسئولیت‌های مختلف حضور داشته و حتی بسیاری از آن‌ها سابقه حضور در مجلس شورای اسلامی را دارند. پس، از شخص باریک‌بین و ژرف‌اندیشی مثل رهبر انقلاب عجیب نیست که با لحاظ این سابقه و شناختی که از اکثر منتخبان دارند، پیش از آن‌که چنین رویدادی رقم بخورد و فرصت و انرژی و اعتبار مجلس برای آن هزینه شود، به نحو پیشینی نسبت به آن هشدار دهند و چاره چنان وضعیت نامطلوبی را کنند، تا این‌که بگذارند بعد از آن‌که کار از کار گذشت و تبعات گزاف آن دامان ملک و ملت را گرفت آن را نهی و نکوهش کنند.
این عتاب رهبری خطاب به آن‌ها بود که کنش‌گری سیاسی‌شان عمدتا در رویکردهای سلبی و یک‌قُل دوقُل بازی اصطلاحات برساخته تعریف شده و بیم آن می‌رود که بیشترِ عمر نمایندگی‌اشان در مجلس دوازدهم را به همین رویه بگذرانند.
البته ناگفته نماند این انذار رهبری می‌تواند ناظر به عملکرد نمایندگان آینده در پرداختن به طرح‌ها و موضوعاتی نیز باشد که دوگانگی و اختلاف را بین جامعه دامن می‌زند و مردم را در دوصف مقابل رو در روی یکدیگر قرار می‌دهد.
از این‌رو از منتخبان مجلس دوازدهم انتظار می‌رود همه این منازعات بی‌حاصل را پیش از آغاز به کار مجلس دوازدهم خاتمه داده و در همان میدان بهارستان دفن کنند و عرصه مجلس را مجال تاخت و تاز و تسویه‌حساب‌های پیشاانتخاباتی نکنند و عمر کوتاه چهارساله مجلس را تنها و تنها به موضوعات اولویت‌دار و گره‌گشا از کار فروبسته معیشت روزمره و در یک کلام همان چیزی اختصاص دهند که رهبری از آن به‌مثابه «کار اصلی و طبیعی» مجلس یاد کردند، تا به تعبیر ایشان در نهایت کار «نتایج مطلوبی» رقم بخورد و خداوند متعال هم به آن «برکت» دهد.
