پنجشنبه پنجم بهمن ماه بود که خیابان‌های گاندی، وزرا و ولیعصر(عج) حدفاصل خیابان شهید مطهری تا بزرگراه شهید سلیمانی شاهد ترافیکی عجیب شد که گویای اتفاقی ناخوشایند بود. آتش‌سوزی بیمارستان گاندی در ساعت ۱۹:۳۰ علت ایجاد این ازدحام بود. این حادثه هولناک اما خوشبختانه هیچ مصدوم، مجروح و فوتی نداشت که می‌توان آن را مدیون تلاش‌های مستمر نیروهای امدادی از ساعات اولیه آغاز این حادثه آتش‌سوزی دانست. حادثه‌ای که به گفته مسئولان امدادی، هشدار احتمال وقوع آن از پیش و به طور مکرر به مسئولان بیمارستان داده شده بود.
چند روزی از حادثه نگذشته بود که رئیس بیمارستان گاندی در قاب تصویری که چندان هم واقعی به نظر نمی‌رسید، حاضر شد و از آقای مخبر، معاون رئیس جمهور، برای ساخت مجدد بیمارستان خصوصی‌اش و پرداخت کمک هزینه حقوق پرسنل آن طلب کمک کرد. این ویدئوکلیپ در فضای مجازی به سرعت دست‌به‌دست شد و اتفاقا خیلی زود با واکنش یک مجری نام‌آشنای سیمای ملی نیز مواجه گشت.
خانم المیرا شریفی مقدم، در برنامه صبحگاهی شبکه دو سیما، عکس‌العمل جالبی به درخواست غیرمنطقی رئیس بیمارستان گاندی داشت. او در بخشی از این برنامه چنین گفت: «چرا دولت باید از جیب مردم خسارت بیمارستان فوق لاکچری گاندی را بدهد؟ چرا سهام‌داران پولدارش نمی‌آیند پول خرج کنند؟ در بیمارستان‌های خصوصی معمولا پزشکان سهام‌داران آن بیمارستان هستند... این یک هتل-بیمارستان است...»
با وارسی این بحث‌ها، سخنانی از دو بزرگ، امام راحل(ره) و جانشین ایشان، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر عالیقدر انقلاب، در ذهن تداعی شد که همیشه نه در سخن بلکه در عمل نیز توجه و دغدغه خود را معطوف اقشاری کردند که همیشه در متن انقلاب حاضر بودند و حتی در بزنگاه‌ها نیز از حواشی دوری کردند.
امام(ره) از آغاز نهضت در سخنانشان تا متن وصیتنامه‌شان، تاکید بر اهمیت اقشار محروم و مستضعف جامعه داشتند. امامی که محرومان را ولی نعمت مسئولان می‌دانستند در فرازی از وصیت‌نامه خویش به مسئولان در مجلس، دولت و دست‌اندرکاران تاکید می‌کنند که قدر ملت را بدانند و در خدمتگزاری به ایشان خصوصا مستضعفان و محرومان و ستم‌دیدگان از هیچ تلاشی فروگذار نکنند.
عمار کبیر انقلاب اسلامی، سنگ‌بنای حرکت این نهضت را حمایت از پابرهنگان عنوان کردند و در پیام تاریخی خود به حجاج بیت‌الله الحرام در سال ۱۳۶۶ گفته بودند خدا نیاورد روزی را که سیاست ما و مسئولین کشور ما پشت کردن به محرومان و روآوردن به ثروتمندان باشد. امام(ره) این شیوه را سازگار با سیره و روش انبیا و امیرالمومنین و ائمه معصومین نمی‌دانستند.
امام(ره) همواره تلاش‌های قشر مستضعف را برجسته می‌کردند و به اعتقاد ایشان، مستضعفان هستند که بار انقلاب را به دوش می‌کشند، در پشت جبهه فداکاری می‌کنند و لازم است تا دست‌اندرکاران به ایشان توجه نمایند.
رهبر انقلاب نیز امروز مشی امام(ره) را زنده نگاه داشته‌اند و همواره بر حمایت از مستضعفان تاکید ویژه دارند. ایشان بارها در سخنان خود تاکید کرده‌اند که مهم‌ترین مسئله نظام رسیدگی به طبقات مستضعف است و مسئولان باید دلسوزانه‌تر به این قشر برسند؛ قشری که ایشان معتقد هستند، انقلاب اسلامی را به پیروزی رساندند و وفاداران دیروز و امروز و فردای انقلاب هستند.
توده‌ی مردم امروز شاید بیش از پیش احساس نیاز به شنیده‌شدن دارد. طبقه‌ای که دغدغه‌های خاص ندارد و نیازهایش را قشر لاکچری‌نشین درک نمی‌کند و حالا بیش از هر زمان انتظار دارد نماینده‌ای داشته باشد تا نیازهایش را از عمق جان درک کند.
پیروی از مشی و شیوه امام(ره) و رهبر انقلاب در حمایت از توده‌های مردمی از سوی مسئولین پاسخی صحیح به دغدغه‌های ایشان خواهد بود. همین توده‌ی مردم متن هستند و نه حاشیه؛ همان طبقه‌ای که همواره در سخت‌ترین فراز و نشیب‌های انقلاب همراه نظام مانده و آن را از خطرات مصون داشته‌اند. توجه به این قشر در عمل، پویایی و زندگی را در رگ‌های نظام و در سخت‌ترین شرایط‌ها و بزنگاه‌های مهم جریان می‌دهد.
